Και δεν έχει άδικο. Όσο και αν νοσταλγούμε το παρελθόν και την απλότητα των παιδικών μας χρόνων, κανείς πλέον δεν αντέχει να μείνει μακριά από την τεχνολογία και το κινητό του ούτε για μερικές ώρες. Η εξάρτησή μας από τις έξυπνες συσκευές και τα Μέσα τα οποία μας δίνουν πρόσβαση στον έξω κόσμο με μόλις μερικές κινήσεις των δαχτύλων μας, είναι πλέον η καθημερινότητά μας, και αυτό δύσκολα αλλάζει. Οπότε είναι αναμενόμενο όταν συναντάμε εκείνους τους λίγους, τους ελάχιστους που συνειδητά επιλέγουν να απέχουν από όλη αυτή τη νέα πραγματικότητα, να τους κοιτάμε σαν μουσειακά εκθέματα.

Ο Μάριος Χ. είναι μία τέτοια περίπτωση ατόμου που αν και μόλις 33 ετών, επέλεξε να απέχει από τον κόσμο των social media και κυρίως από την «ευκολία» των smartphones, κρατώντας τον προσωπικό του κόσμο μακριά από φίλτρα και τοξικές τοποθετήσεις.

«Ανήκω σε μία γενιά που γεννήθηκε στην εποχή της απλότητας και μεγάλωσε στην εποχή της μεγάλης και απότομης τεχνολογικής εξέλιξης. Το πρώτο μου κινητό το πήρα γύρω στα 13-14, λίγο πριν πάω λύκειο δηλαδή. Τότε είχε ξεκινήσει και η μόδα των κινητών για να ακριβολογούμε. Τουλάχιστον στην Κύπρο! Από τότε, μέχρι και σήμερα σε αντίθεση με την ανθρωπότητα, εγώ δεν έχω κάνει τεράστια τεχνολογικά άλματα. Μη σου πω ότι το κινητό που έχω σήμερα ίσως να είναι και μικρότερης αξίας από το κινητό που είχα όταν ήμουν γυμνάσιο.

Ομολογώ πως όταν ξεκίνησαν να γίνονται μόδα τα ‘έξυπνα’ κινητά, μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κι εγώ. Εν τέλει αποφάσισα πως είναι κάτι το οποίο δεν χρειαζόμουν, οπότε παρέμεινα με το απλό, αναλογικό μου κινητό: Πλήκτρα, μαυρόασπρη οθόνη και φυσικά wireless free. Αν με ρωτήσεις βέβαια, τι κινητό έχω δεν ξέρω να σου πω. Τόσο άσχετος είμαι με αυτά τα θέματα. Ξέρω τη μάρκα γιατί το γράφει πάνω η συσκευή, αλλά για το μοντέλο δεν έχω ιδέα. Για να καταλάβεις όταν χαλάσει το παίρνω, πάω σε ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά είδη, ζητάω να μου δώσουν το πιο φτηνό και απλό κινητό που έχουν και φεύγω.

Δεν το παίζω ούτε εναλλακτικός ούτε ανένταχτος. Πολύ απλά δεν το χρειάζομαι, οπότε γιατί να το έχω. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι στη δουλειά μου τα κάνω όλα με τον παραδοσιακό τρόπο και χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όταν για παράδειγμα χρειάζομαι κάποια papers, την περίοδο που έχουν εξετάσεις οι μαθητές μου (σ.σ. είμαι μαθηματικός σε ιδιωτικό φροντιστήριο) ή αν χρειαστεί να στείλω κάποιο email. Κατά τα άλλα το διαδίκτυο για εμένα δεν έχει άλλη χρησιμότητα.

Για τους μαθητές μου όλο αυτό φυσικά είναι περίεργο, αλλά νομίζω πως καταβάθος τους αρέσει. Κάνουμε πλάκα με αυτό και είναι και μια καλή αφορμή για να σπάσει ο πάγος μεταξύ μας, να αποκτήσουμε κάποια οικειότητα.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργώ και στα social media. Έχω εδώ και αρκετά χρόνια ένα λογαριασμό στο Facebook, τον οποίο έκανα για να κρατώ επαφή με φίλους στο εξωτερικό, να τους βλέπω και να ανταλλάζουμε μηνύματα. Μπαίνω καθημερινά από το tablet ή το laptop, παρακολουθώ τις εξελίξεις, κάνω όσα θέλω να κάνω, τα κλείνω και ξανά την επόμενη ημέρα.

Καταλαβαίνω πως στην εποχή που ζούμε όλο αυτό φαντάζει περίεργο και σίγουρα σε πολλούς εγώ φαντάζω περίεργος, αλλιώς δεν θα είχαμε λόγο να το συζητάμε σήμερα και να γινόταν θέμα. Δεν είναι ότι αρνούμαι την εξέλιξη και την τεχνολογία ούτε έχω θεωρίες συνωμοσίας για τους πλούσιους του κόσμου που θέλουν να μας ελέγξουν, απλώς βλέπω τα πράγματα πιο πρακτικά Από ένα κινητό αυτό που χρειάζομαι είναι να παίρνει τηλέφωνο, να στέλνει μηνύματα, να έχει ξυπνητήρι και ραδιόφωνο για να ακούω την ΑΕΛ μου! Τα υπόλοιπα δεν με απασχολούν ούτε και με ενδιαφέρουν.

Ειλικρινά δεν ένιωσα ποτέ ότι μένω εκτός ή δεν συμβαδίζω με την εποχή μου. Αντίθετα πιστεύω πως τις αμέτρητες ώρες που όλοι εκεί έξω είναι σκυμμένοι πάνω από μία οθόνη, εγώ παρατηρώ, αφουγκράζομαι, νιώθω, συζητώ, αισθάνομαι.

Με ενοχλεί πολύ για παράδειγμα όταν πάω για καφέ ή ποτό και βλέπω παρέες γύρω μου να κοιτάνε το κινητό τους αντί να μιλάνε. Από πότε η δια ζώσης επικοινωνία έγινε ντεμοντέ και την αποφεύγουμε; Επίσης από πότε έγινε τόσο δυσβάσταχτο το να καθόμαστε μόνοι μας σε ένα καναπέ χωρίς να κάνουμε τίποτα και απλώς να κοιτάμε το ταβάνι ή να σκεφτόμαστε; Με το κινητό ανά χείρας όλοι συνεχώς απασχολούν με κάτι το μυαλό τους για να μην σκέφτονται, να μην μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. Δεν είναι πολύ άσχημο αυτό;

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως η δύναμη των social media είναι τεράστια και όποτε χρησιμοποιείται για καλό σκοπό, ο κόσμος μας γίνεται λίγο καλύτερος. Το θέμα είναι όμως, πως το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Κάποτε μαζευόμασταν κάπου μια παρέα, λέγαμε 5 βλακείες και μέχρι την επόμενη ώρα τις ξεχνούσαμε και πηγαίναμε παρακάτω. Πλέον ο καθένας θεωρεί πως η άποψή του είναι απείρως σημαντική και σπουδαία και μπορεί να την εκθέτει δημόσια, επηρεάζοντας κόσμο πολλές φορές, με αβάσιμες και ανυπόστατες τοποθετήσεις. Μην πας μακριά, δες μόνο τι έγινε τα τελευταία δύο χρόνια με τον κορωνοϊό και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Γι’ αυτό σου λέω, προτιμώ να απέχω απ’ όλο αυτό όσο μπορώ και να ζω τον κόσμο όπως τον νιώθω και όχι όπως μου τον σερβίρουν οι φιλτραρισμένες φωτογραφίες στα social. Ξέρεις τι άλλο παρατηρώ: Την απόσπαση προσοχής. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εκνευριστικό είναι να μιλάς σε κάποιον και αυτός να κοιτάει το κινητό του ανά δύο δευτερόλεπτα, αγνοώντας σε ουσιαστικά.

Πολλές φορές χάνεται το μέτρο. Όπως στις περιπτώσεις θανάτων όπου τρέχουν όλοι να αναρτήσουν σχετική φωτογραφία με ένα RIP και δυο λόγια στήριξης σε όσους έμειναν πίσω. Αντιλαμβάνεσαι πόση υποκρισία και ψευτιά εμπεριέχει όλο αυτό;».