«Παρασκευή, η δεύτερη μέρα της ρωσικής εισβολής. Ήμουν νευρική, βρισκόμουν στο σπίτι και άκουγα απ' έξω να ακούγονται εκρήξεις. Έκανα προσευχές σκεπτόμενη το αγοράκι μου που σε λίγο θα ερχόταν στον κόσμο. Λίγο αργότερα ξεκίνησα να προετοιμάζω το σπίτι για τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειας. Τότε με έπιασαν οι πόνοι ενώ δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το παιδί μου θα ερχόταν στον κόσμο εν μέσω πολέμου». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια της 32χρονης Βικτόρια στον Guardian η οποία γέννησε σε ένα υπόγειο καταφύγιο νοσοκομείου την Παρασκευή ενώ έξω στους δρόμους της πόλης ηχούσαν οι φρικτές σειρήνες του πολέμου.

«Τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου φοβόμασταν να πάμε οδικώς στο νοσοκομείο εξαιτίας των εκρήξεων. Ωστόσο το κάναμε αφού πρώτα έπρεπε να περάσουμε μισή ώρα σε μία ουρά για να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο. Περνούσαμε από τους άδειους δρόμους του Κιέβου. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξαναδεί τόσο άδεια πόλη. Ακούσαμε να ηχούν σειρήνες πολέμου. Οι σκηνές ήταν τρομοκτικές, σαν από ταινία. Όμως προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά», επισημαίνει.

«Έπειτα από λίγη ώρα καταφέραμε να φτάσουμε στο νοσοκομείo. Όλα τα φώτα ήταν σβηστά καθώς υπήρχε ο φόβος των βομβαρδισμών. Ο γιατρός μου μας συνάντησε και μας πήγε σε ένα πολύ άνετο και πολύχρωμο δωμάτιο. Μετά από περίπου δύο ώρες ακούστηκαν και πάλι οι σειρήνες. Ήταν πολύ δυνατές. Η εικόνα ήταν εξωπραγματική καθώς κοιτώντας έξω από το παράθυρο έβλεπες την όμορφη γοτθική αρχιτεκτονική των κτηρίων ακούγοντας τις σειρήνες», συνέχισε η 32χρονη.

«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου είχα παρακολουθήσει μαθήματα γιόγκα και είχα προετοιμαστεί για έναν ήπιο τοκοκετό. Δεν υπήρχε τέτοια ένταση. Ώσπου ήρθε ο γιατρός και μου είπε ότι έπρεπε να πάμε στο υπόγειο, όπου βρισκόταν το καταφύγιο. Στη συνέχεια επικράτησε πανικός καθώς ο κόσμος ξεκίνησε να τρέχει. Δεν μπορούσα να φορέσω ούτε το παντελόνι μου. Ήταν κάτι πολύ επώδυνο. Όταν φτάσαμε στο καταφύγιο πάθαμε σοκ. Είχε χτιστεί κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής εποχής, δεν είχε συντηρηθεί ποτέ, ήταν κρύο, υγρό και έτοιμο να καταρρεύσει. Για εμάς υπήρχε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς πόρτες, μόνο μια κουρτίνα ντους που μας χώριζε από το κύριο δωμάτιο με 50 άτομα. Δεν υπήρχε ιατρική τεχνολογία, μόνο μια γυναικολογική καρέκλα. Προσπαθούσα να μην κοιτάξω καν εκεί και ήλπιζα να επιστρέψω σύντομα στο νοσοκομείο», επεσήμανε ακόμη η Βικτόρια.

«Λίγο μετά έσπασαν τα νερά. Ο γιατρός μου με κοίταξε και είπε: “Εντάξει, θα το κάνουμε εδώ, είναι πολύ επικίνδυνο να περιμένεις”. Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα φόβο καθώς εμπιστευόμουν τον γιατρό μου και το μόνο πράγμα που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν να κρατήσω στην αγκαλιά μου τον γιο μου και να σταματήσουν οι πόνοι. Χάρηκα τόσο πολύ όταν αντίκρισα τον γιο μου, τον Fedor. Με τα μαύρα μαλλιά του έμοιαζε με ένα μικρό αντίγραφο του συζύγου μου, ο οποίος ήταν εκείνος που έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Όταν κρατούσα τον Fedor ήταν πολύ ζεστός. Αυτό που ένιωσα ήταν αγάπη και αγνή ευτυχία και όλα αυτά τα συναισθήματα. Τον κρατούσα στα χέρια μου και του είπα "είσαι μοναδικός, έχεις γεννηθεί στην Ουκρανία, είσαι ένας νέος Ουκρανός"», συνέχισε η 32χρονη.

«Κάθε πρωί τώρα ξυπνάω λίγο νωρίτερα για να τον κοιτάξω όσο κοιμάται και μοιάζει με ένα μικρό αγγελούδι. Κοιτάζω επίσης έξω από το παράθυρο για να δω αν τα κτίρια έχουν μείνει στη θέση τους ή αν έχουν καταστραφεί».

«Ελπίζω ο γιος μου να βιώσει αυτόν τον πόλεμο μόνο από ιστορίες – ποτέ, μα ποτέ να μην νιώσει πώς είναι στην πραγματική ζωή. Δεν θέλω να ξέρει τον πραγματικό πόλεμο. Παρά τον πόλεμο, ο Fedor έχει φέρει τόση αγάπη, ευτυχία και καλοσύνη στο σπίτι μας. Τον φροντίζουμε και μας κάνει χαρούμενους. Ελπίζω και προσεύχομαι για ειρήνη – είναι ένας νέος Ουκρανός, θα πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία», κατέληξε η Βικτόρια.