Ο Τζούλιαν είναι ένας ηλικιωμένος σκυλάκος που εντοπίστηκε σε μια γειτονιά της Αθήνας. Ωστόσο, με δυσκολία μπορούσε να διακρίνει κανείς ότι πρόκειται για σκύλο, καθώς η παραμέληση τον είχε μεταμορφώσει σε μια άμορφη μπάλα από τζίβες και βρόμα. Η ομάδα Save a Greek Stray που βρήκε το σκυλί και ανέλαβε να το σώσει, ανέφερε ότι ο Τζούλιαν ζούσε με τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του σε αυτήν την κατάσταση εδώ και χρόνια. Την ημέρα που το αφεντικό του έφυγε από τη ζωή, έμεινε στον δρόμο, ακριβώς μπροστά από το σπίτι του, προσπαθώντας να επιβιώσει, καθώς δεν μπορούσε να δει, να κουνηθεί και να φάει.

Μετά τη φροντίδα -και την αγάπη- που δέκτηκε, ο «μεταμορφωμένος» Τζούλιαν, «πλέον μυρίζει σαν μωρό, βγαίνει βόλτα με λουρί, τρώει, πίνει, και μπορεί επιτέλους να μας κοιτάξει και να μας δει, και να νιώσει το άγγιγμά μας». Όπως άλλωστε αξίζει σε κάθε πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο.


Το πριν

Και το (υπέροχο) μετά

Διαβάστε την ιστορία του, όπως την αφηγήθηκε η ομάδα Save a Greek Stray:

«Εμείς δεν έχουμε δει, δεν έχουμε αγγίξει ούτε μυρίσει χειρότερο περιστατικό. Ούτε μας έχει συμβεί να είμαστε στο κτηνιατρείο και να μπαινοβγαίνει κόσμος ρωτώντας “τι είναι αυτό;”. Σχεδόν πέντε ώρες διήρκησε η μεταμόρφωσή του από μια άμορφη μπάλα με τζίβες και βρόμα σε σκύλο. Το στρώμα που κάλυπτε το σώμα του δεν κοβόταν ούτε με ψαλίδι, και ο κτηνίατρος δεν μπορούσε καν να τον ακροαστεί. Ξυρίστηκε από πάνω μέχρι κάτω, και δεν έβγαλε άχνα. Το σκυλί δεν ακούστηκε καθόλου, δεν αντέδρασε, έμεινε όρθιο και ακίνητο πέντε ολόκληρες ώρες και περίμενε να τελειώσουμε. Ανάμεσα στο δέρμα του και σε όλο αυτό το πράγμα που τον κάλυπτε σαν πανοπλία ζούσαν σκουλήκια τα οποία δεν σταμάτησαν να πέφτουν στο τραπέζι από την πρώτη στιγμή, μέχρι και την τελευταία. Έσερνε τόσο βάρος που δυσκολευόταν να κρατήσει το κεφάλι του όρθιο, και από τη μάζα στα πόδια του είχε ξεχάσει να περπατάει κανονικά. Είναι ηλικιωμένος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Καταρράκτη, καρδιά, χαλασμένα δόντια και ό,τι άλλο δείξουν οι εξετάσεις. Αλλά ξέρετε κάτι; Πλέον μυρίζει σαν μωρό, βγαίνει βόλτα με λουρί, τρώει, πίνει, και μπορεί επιτέλους να μας κοιτάξει και να μας δει, και να νιώσει το άγγιγμά μας. Και ίσως και να ακούει κάτι, ελάχιστα. Να σας συστήσουμε (ξανά και σωστά) τον Τζούλιαν».