Είναι -μεταξύ άλλων- μερικά σημειώματα κολλημένα σε τοίχους ή τζάμια που μάς κάνουν να συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να ενισχύουμε την πίστη μας πως η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι πάντα το σπουδαιότερό μας όπλο. Όπως αυτό το χειρόγραφο σημείωμα, σε ένα μαγαζί, κάπου στο Ρέθυμνο, που γράφει τα εξής:

«Όποια οικογένεια χρειάζεται πρωινό για τα παιδάκια της, μπορεί να μας το ζητήσει και να τους το παρέχουμε ΔΩΡΕΑΝ. Μην ντρέπεστε! Όλοι ξέρουμε ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς».

Είναι ένα σημείωμα τριάντα περίπου λέξεων που ωστόσο, περικλείει μέσα του χιλιάδες νοήματα, σε μια εποχή που έχει χάσει το (πραγματικό) νόημά της, αναζητώντας το ενίοτε σε όλα τα λάθος «μέρη». Ή με όλους τους λάθος τρόπους. Μιλάμε συχνά για μεγάλες επαναστάσεις και την ίδια στιγμή βολευόμαστε -σαν «βασιλιάδες»- στην ασφάλεια του σπιτιού, των σεντονιών και της μεγάλης τραπεζαρίας μας. Ωστόσο, αυτό το υπέροχο σημείωμα είναι η υπενθύμιση πως στους δύσκολους καιρούς, αρκούν, καμιά φορά, μικρές κινήσεις ανθρωπιάς. Για να μην υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που πεινούν ή γονείς που αδυνατούν να τους παρέχουν τα απαραίτητα. Και όταν το κράτος αδυνατεί να παρέμβει δείχνοντας το κοινωνικό του πρόσωπο, κάποιοι άλλοι οφείλουν να το πράξουν – και το πράττουν. Και τότε, δεν μπορείς παρά να το επικροτήσεις, αλλά κυρίως να εμπνευστείς ώστε να γίνεις (στέρεο) κομμάτι της αλυσίδας αλληλεγγύης.