Έχεις νιώσει ποτέ στον εγκέφαλό σου ένα χάμστερ να περπατά σε τροχό, λες και οδηγεί μηχανή αγώνων σε χωμάτινο δρόμο; Ε αυτό, σε παραπλήσιες ταχύτητες. Και με σύννεφα από πάνω του. Πολλά σύννεφα. Σαν ένα ομιχλώδες πράγμα -καλή ώρα σαν τον πολύ κακό κι εκδικητικό ανιψιό του Κάσπερ, να έχει μόνιμο τόπο κατοικίας το κεφάλι σου. Αυτό.

Ακόμη χάνω τα λόγια μου, κάποιες φορές «πατάω» και πάνω στις φράσεις μου… Μου φεύγει και καμιά λέξη που δεν υπάρχει ή κάνα σύμφωνο άσχετο και γελάω μόνος μου... Τα χάπια να φταιν ή ηλιθιεύομαι; Να, κάτι τέτοιες λέξεις που δεν υπάρχουν.

Σήμερα ξύπνησα με άπλετη αγάπη για όλο τον κόσμο. Αρκετά παράξενο και αντιφατικό σε σχέση με χθες, που δεν ήθελα να μιλήσω σ’ άνθρωπο. Την κυκλοθυμία δεν την εξετάσαμε (νομίζω) με την Ε., αλλά δεν θα ‘χω κι από δαύτο; Γιατί, τι μου λείπει;

Τις προηγούμενες ημέρες όλα κύλησαν ανησυχητικά καλά. Ο οργανισμός μου φαίνεται έχει ξεκινήσει να συνηθίζει τα 125 mg (καλά που θυμήθηκα να πάρω το χάπι - ξέρεις αυτά τα γράφω όποτε έρθει έμπνευση και, είτε έρχεται σε bulks είτε νιώθω ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στη γη. Σαν χθες. Και προχθές. Καμιά μέση κατάσταση. Μπορεί φυσικά να φταίνε και οι εργοστασιακές ρυθμίσεις του μοντέλου). Που λες, ναι, ανησυχητικά καλά.

Ακόμη και η Ε. καλά-καλά να μην με αναγνωρίσει! Θετικός, ήρεμος, δεν μίλαγα μόνο για δουλειά, έκανα πλάκα - και πλάκα καλή (για τα δεδομένα μου πάντα, αυτό δεν έχει να κάνει με τα 125mg). Εδώ δεν με αναγνωρίζω εγώ! Φαίνεται πως όντως η αγωγή δουλεύει. Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στην Ε. Της λέω όλα τα πιο πάνω με μια μικρή μόνο δόση προβληματισμού - άνευ δισκίων αυτό θα γινόταν με πολλή ανησυχία και περίσσια απορία - και μου απαντά πως αυτό που βιώνω είναι απόλυτα φυσιολογικό. Τα χάπια κατά του άγχους αφαίρεσαν το άγχος και τα χάπια κατά της θλίψης αφαίρεσαν την θλίψη. «Λογικό το ‘κενό’ και η καθάρια σκέψη», μού λέει. Κρατάω κι αυτό, Ε.: «Μην ξεχνάς πως εσύ έχεις πάντα τον έλεγχο».

Αναρωτιέμαι, όχι και τόσο αδαέστατα μετά το χθεσινό λογικό συμπέρασμα της Ε. πως, αν, αφού υπάρχουν φάρμακα που αφαιρούν το άγχος και τη θλίψη από το μυαλό, γιατί δεν φτιάχνουν κι αλλά που να αφαιρούν τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό, την ομοφοβία, όλα αυτά τα σιχαμένα γενικά. Παθογένειες του μυαλού δεν είναι κι αυτές;

«Είσαι υπερβολικά χαρούμενος». «Όχι όχι, είσαι τόσο όσο, μην δημιουργείς καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν». «Καλέ, ποιον κοροϊδεύεις, σε σένα μιλάς. Παλιά σου τέχνη κόσκινο, βρε οβερθίνκερ - όβερ γενικά». «Μήπως καταλάβει κανείς κάτι; Κι αν καταλάβουν, γιατί δεν με νοιάζει; Γιατί όντως, δεν με νοιάζει». «Γιατί 125mg για πρόγευμα βλάκα, να γιατί». Μια πρωινή ανέμελη συζητησούλα των ίσα με 5 δευτερολέπτων με τον εαυτό μου, πριν κατέβω για τον πρώτο καφέ (τι τραβάς κι εσύ κυρά Λένη μας).

Έβαλα, μετά από καιρό, OFF Radio. Μου φάνηκε πολύ αστείο πως για να ακούσω OFF έπρεπε να πατήσω ON. Καλά πάμε και με την αίσθηση του χιούμορ, στο κατήφορο κι αυτή. Είναι ΟΚ όμως, άμα με κάνω να γελάω εμένα… Chill - να μια λέξη που θα έπρεπε να χρησιμοποιώ συχνότερα.

Να θυμηθώ πως δεν πρέπει να ξεχάσω αυτό που ξέχασα να θυμηθώ χθες. Reminder αριθμός #16637263662

Να θυμηθώ να κόψω τα reminders.

Να δουλέψω, να μη δουλέψω; Να σηκωθώ ή να μη σηκωθώ; Δεν γαμιέται· θα τα κάνω σήμερα για να έχω την ησυχία μου αύριο. Εντάξει, όχι ακριβώς αύριο αλλά σε μια εβδομάδα. Βασικά, θα χάσω την ησυχία της αργίας σήμερα, για να έχω την ησυχία μου μετά. Carpe diem; Καμία σχέση. Όπα; Τι έχουμε εδώ; Συνέβη αυτό; Σ’ εμένα; Ξέχασα σήμερα τα 125 mg στο κομοδίνο! Αδυνατώ! Κοιτάζομαι καλά-καλά. ΟΚ, εδώ είμαι, δεν έχω μεταμορφωθεί σ’ ένα καρνιβόρο τέρας. Θα ήταν δύσκολο θα μου πεις για κάποιον που είναι ένα βήμα πριν από τον βιγκανισμό. Και πάλι. Μα γιατί τόσα νεύρα; Και τα αυτιά μου; Γιατί βούλωσαν λες και έχω κάνει πτήση Βερολίνο-φεγγάρι και πίσω. Θυμάσαι τα σύννεφα που λέγαμε; Τα αισθάνομαι ξανά, μαζί με ένα έντονο κάψιμο στο στομάχι, λες και κάποιος έχει αφήσει τα κάρβουνα αναμμένα εκεί. Για τον εγκέφαλο ούτε λόγος, τα αποκαΐδια θα καούν; Όπα ξανά. Και για αυτό σήμερα πέρασε από το μυαλό μου ότι παρασκέφτομαι μετά από καιρό: Βασικά… παρασκέφτηκα το ότι ίσως παρασκέφτηκα! Κι όσο τα βλέπω στο κομοδίνο τα 125 mg που ξέχασα, τόσο ξεκινάνε τα συμπτώματα να μου χτυπάνε κουδούνι ένα-ένα. Τι να κάνω, να πανικοβληθώ;

Γιάννη… σκάσε.

Πούντα σήμερα; Να τα! Ευτυχώς μού έκοψε να βάλω τα 125 mg δίπλα στα κλειδιά «αν μη τι άλλο, κι αν τα ξεχάσεις, τουλάχιστον θα τα δεις». Κοιτά, μπορείς να πεις πως ξύπνησα κουρασμένος και εύκολα θα μπορούσα να φορτώσω την εξάντλησή μου στο χθεσινό συμβάν. Ίσως να φταίει πάλι το γεγονός πως παρά την έντονα πνευματική εργασία (και δεν εννοώ ούτε εκκλησίες ούτε φιλοσοφίες, ΟΚ την όποια υπέρ-συγκέντρωση είχα για να δουλέψω τέλος πάντων) αποφάσισα να παίξω ΚΑΙ Football Manager δεύτερη μέρα σερί, με τον δεύτερό μου εθισμό (γι’ αυτόν τον μήνα) να κερδίζει τα σωματικά μου ένστικτα στο 90’. Και να πεις πως τα σημάδια δεν ήταν εκεί; Δεν έκανα ποτέ save, έστησα ξανά τη Ρεάλ και πέρασα άλλες τέσσερις ώρες για να μην πάρω το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Αλλά όχι, εγώ εκεί, να τα ρίξω στην παράληψή μου να πάρω τα mg μου χθες.

Ούτε χθες έκανα save, ξεκάθαρα επηρεασμένος τελικά από σύνδρομα στέρησης. Συμφωνείς; Πιες τα τώρα γιατί σε βλέπω να μένεις στο φεγγάρι σήμερα και να κάνεις καντάδα στη Sailormoon. Χωρίς αχτίδα για όπλο κι ασπίδα.

Χμ. Μήπως τελικά να αλλάξω τον τίτλο σε 125 (o)mg;

[2 ώρες μετά] Εγώ έγραψα όλα τα πιο πάνω; Πού βρήκα τόση ενέργεια πρωί πρωί; Σαν να διαβάζεις καταιγίδα είσαι.

Το τελικό, μινιμάλ και σχεδόν συγκροτημένο end product με το οποίο συναναστρέφεσαι είναι αποτέλεσμα μιας μαξιμάλ και χωρίς τέλος εσωτερικής συνομιλίας. Έτσι, έχουμε απαντήσει όλα σας τα ερωτήματα κι έχουμε βάλει όλα τα σενάρια κάτω πριν από εσάς, για εσάς. Αν αυτό δεν είναι client service τότε δεν ξέρω τι είναι.

Δεν είσαι μόνος/η/ο. Σαράντα εκατομμύρια άτομα στην Ε.Ε μόνο, έχουν διαγνωσθεί με κατάθλιψη. Αν νιώθεις πως χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη κάλεσε στο 1471 ή μίλησε με τον προσωπικό σου ιατρό στο ΓΕΣΥ για να λάβεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι.