Ο Νίκος Ρούσσος ασχολείται με την ψυχαγωγία παιδιών. Κατάγεται από τον Πειραιά και ήρθε στην Κύπρο πριν από μερικά χρόνια. Η περίπτωσή του έφτασε στ’ αυτιά μου όταν πληροφορήθηκα για μία δράση στο Παιδοογκολογικό τμήμα του Μακάρειου Νοσοκομείου στις 20 Δεκεμβρίου, όπου ο Νίκος θα αναλάβει την ψυχαγωγία των παιδιών εκεί. «Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του», μού είπε ο φίλος που μου γνωστοποίησε το συμβάν. «Ο Νίκος πέρασε καρκίνο σε μικρή ηλικία και το κάνει όλο αυτό αφιλοκερδώς γιατί θέλει να δίνει χαρά στα παιδιά». Σκέφτηκα ότι είναι όμορφο που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν αφιλοκερδώς κι έτσι συναντήθηκα μαζί του. Στο τέλος της συζήτησής μας επιβεβαίωσα ότι αρκεί μια ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης για να διαιωνίσει την αγάπη, την καλοσύνη και την ελπίδα. Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλή ανάγκη αυτό το (έστω λίγο) άσπρο στην ψυχή και στον κόσμο μας.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ψυχαγωγία παιδιών από τότε που ήμουν στην Ελλάδα. Συμμετείχα, κάποια στιγμή, σε ένα χριστουγεννιάτικο show, ο τότε εργοδότης μου διέγνωσε ότι έχω ταλέντο στην επικοινωνία με τα παιδιά και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Έπειτα, όταν άνοιξε η πρώτη σχολή για ανιματέρ στην Ελλάδα, το σπούδασα κιόλας. Το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει ζογκλερικά, θεατρικό παιχνίδι, μουσικοκινητικά παιχνίδια, ξυλοπόδαρα, μπαλονοκατασκευές. Πρέπει να υπάρχει ποικιλία γιατί διαφορετικά τα παιδιά βαριούνται. Στην Ελλάδα δούλεψα τέσσερα χρόνια σε αυτόν τον τομέα και τώρα στην Κύπρο, άλλα τέσσερα περίπου».

Ο Νίκος προσλαμβάνεται για να ψυχαγωγεί παιδιά σε πάρτι, βαφτίσεις ή άλλου είδους παιδικές εκδηλώσεις, ενώ συμμετέχει αφιλοκερδώς σε δράσεις με παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας (και όχι μόνο) – αν και στην Κύπρο δεν του δίνονται πολλές ευκαιρίες για τέτοιου είδους δράσεις. Μου το λέει με κάποια απογοήτευση, ελπίζοντας ότι σύντομα θα αλλάξει αυτό.

«Μου έτυχε να συναντήσω, πριν από λίγο καιρό, τα παιδιά ενός ορφανοτροφείου που είχαν πάει εκδρομή στη Λάρνακα. Βρέθηκα τυχαία εκεί, αλλά όταν είδα τα παιδιά, τα πλησίασα και ξεκίνησα να παίζω μαζί τους. Πλησίασα, μάλιστα, και τους συνοδούς και τους έδωσα μία κάρτα μου, λέγοντάς τους ότι θα ήθελα να πηγαίνω πού και πού για να ψυχαγωγώ τα παιδιά, αφιλοκερδώς εννοείται. Ωστόσο, δεν με πήραν ποτέ τηλέφωνο και, αλήθεια σου λέω, πληγώθηκα πολύ. Νιώθω ότι υπάρχει ακόμα μια καχυποψία που είναι εν μέρει κατανοητή. Δηλαδή, είναι σαν να μην πιστεύουμε πλέον οι άνθρωποι στο καλό. Γι’ αυτό κι όταν με πήραν τηλέφωνο για να συμμετάσχω στη δράση στο Μακάρειο Νοσοκομείο, έλαμψε ο κόσμος γύρω μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα. Μπορεί να μην είμαστε γιατροί, αλλά πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες που ψυχαγωγούν άρρωστα παιδιά, συμβάλλουν με τον δικό τους τρόπο στην ανάρρωσή τους. Τους δίνουμε μια έξτρα ώθηση να αντιμετωπίσουν κάπως πιο αισιόδοξα όλο αυτό που τους συμβαίνει. Ελπίζω τα παιδιά στο Μακάρειο να χαρούν και να γελάσουν με την ψυχή τους. Όσο πιο πολύ γελάσουν, τόσο πιο ευτυχισμένος θα είμαι κι εγώ. Η αγάπη που παίρνεις πίσω, είναι η σπουδαιότερη και η μεγαλύτερη αμοιβή».

Ο καρκίνος, ο Γιώργος και η Ναταλία

«Διαγνώστηκα στα 14 μου με λεμφοβλαστική λευχαιμία και μου πήρε έξι περίπου χρόνια μέχρι να το ξεπεράσω τελείως. Όταν το ανακαλύψαμε, ανατράπηκαν τα πάντα γύρω και μέσα μου. Το είχα πάρει πάρα πολύ άσχημα. Πριν αρρωστήσω, ήμουν αθλητής, έκανα πυγμαχία. Ήμουν ένα παιδί που πίστευε ότι θα κατακτήσει τον κόσμο και ξαφνικά όλος ο κόσμος γύρω του κατέρρεε. Θυμάμαι ότι στο νοσοκομείο, έρχονταν καλλιτέχνες από διάφορες οργανώσεις, οι οποίοι μέσω διαφόρων δράσεων προσπαθούσαν να μας απασχολούν για να μη βαριόμαστε. Αυτόν, όμως, που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τον Γιώργο. Ο Γιώργος ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να βγω από το δωμάτιό μου μετά από πολύ καιρό. Η ασθένεια με είχε κάνει δύστροπο και επηρέασε πολύ άσχημα την ψυχολογία μου με αποτέλεσμα τους πρώτους δύο μήνες να είμαι συνεχώς κλεισμένος στο μονόκλινο δωμάτιό μου. Ο Γιώργος, όμως, ερχόταν κάθε μέρα, την ίδια ώρα και με παρότρυνε να βγω έξω. Επέμενε για λίγο, εγώ τον πρώτο καιρό αρνιόμουν, αλλά αυτός δεν το έβαλε ποτέ κάτω, δεν με εγκατέλειψε. Και ήταν πάντα το ίδιο χαρούμενος. Ώσπου μια μέρα με έβγαλε από το δωμάτιο, πήγα στο σαλόνι και άρχισα να κοινωνικοποιούμαι. Στο τέλος, πέρναγα ωραία και στο νοσοκομείο – όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό».

Ενώ μιλάμε, τού επισημαίνω ότι η ιστορία του με τον Γιώργο μού θυμίζει τον Μικρό Πρίγκιπα και την αλεπού. Ο Νίκος ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι ένα άρρωστο παιδί, κλεισμένο μέσα στους τέσσερεις τοίχους ενός νοσοκομειακού δωματίου. Αυτό προφανώς έπαιξε τον δικό του ρόλο στην απόφασή του να διαιωνίσει την αγάπη που έλαβε από τον Γιώργο και να μοιράσει τα δυνατά γέλια που υποσχέθηκε στη Ναταλία.

«Ξέρω πόσο μεγάλη ανάγκη μπορεί να έχει ένα άρρωστο παιδί να γελάσει, να ξεχαστεί, να ξεφύγει από την ασθένειά του». Τον ρωτάω πώς το βιώνει τώρα που βρίσκεται στην άλλη πλευρά και μου εξηγεί ότι κάθε φορά είναι μια διαφορετική εμπειρία, αναλόγως με το κοινό στο οποίο κάνει την παρουσίασή του. «Κάθε φορά, όμως, με γεμίζει με έναν μοναδικό τρόπο. Κάπως μαγικά, μού λευκαίνει λίγο την ψυχή», εξομολογείται.

«Αν το σκεφτείς, όλο αυτό εν τέλει σού επιστρέφεται. Και, με κάποιο τρόπο, σε αλλάζει. Νιώθεις ότι κάνεις κάτι καλό, ότι βάζεις το δικό σου λιθαράκι για να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος».

Τον ρωτάω για τη Ναταλία και για την υπόσχεση που της έδωσε. Μου αφηγείται ότι μετά τους πρώτους δύο μήνες που ήταν σε μονόκλινο δωμάτιο και αφού ξεπεράστηκε ο μεγάλος κίνδυνος, μεταφέρθηκε σε τετράκλινο. Λίγες μέρες μετά, ήρθε στο δωμάτιο μια κοπέλα περίπου στην ηλικία του.

«Ήταν η πιο όμορφη φαλακρή κοπέλα που είδα ποτέ στη ζωή μου. Την έλεγαν Ναταλία και έκανε απεργία πείνας γιατί δεν ήθελε να βρίσκεται στο νοσοκομείο. Εγώ όμως, της έδινα κρυφά από το φαγητό μου. Η Ναταλία είχε καρκίνο στα οστά. Γίναμε, σχεδόν αμέσως, φίλοι. Αυτή ήταν πιο ρεαλίστρια από μένα. Μια νύχτα που βλέπαμε ταινία, γύρισε και μού είπε ότι αν μόνο ένας από εμάς βγει από εκεί μέσα, να γελάει και για τους δυο. Και όταν γελάει, να γελάει πολύ δυνατά για να είναι σαν να γελάει και ο άλλος μαζί του. Μία εβδομάδα μετά, η Ναταλία πέθανε και, κάπως, πήρα προσωπικά αυτό που μου είπε. Άρχισα τότε, να βγαίνω πιο συχνά από το δωμάτιο και να γελάω και για τους δυο μας. Το άσχημο είναι ότι μετά τη Ναταλία, πέθαναν κι άλλα παιδιά. Κι εγώ ξεκίνησα να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα γελάω για όλους. Ξαφνικά, όμως, ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που ‘έφευγαν’. Σε όλο αυτό, λοιπόν, η δική μου απάντηση ήταν να ασχοληθώ με την ψυχαγωγία παιδιών. Γιατί είπα ότι αν κάνω άλλα παιδιά να γελάνε και το αφιερώνω στους φίλους που έχασα, θα είναι σαν να ξεπληρώνω την υπόσχεσή μου».

Διαιωνίζοντας την καλοσύνη

«Πριν από μερικά χρόνια, συμμετείχα σε μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση σε ένα ειδικό σχολείο στην Ελλάδα. Τους είχα πει ότι προσωπικά δεν ήθελα αμοιβή. Όταν μαθεύτηκε, ο Dj αποφάσισε να μη ζητήσει ούτε εκείνος αμοιβή και μετά έπραξαν το ίδιο όλοι οι συντελεστές. Οπότε η εκδήλωση έγινε δωρεάν και τα χρήματα που θα δίνονταν στους συντελεστές, εν τέλει χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες του σχολείου. Εκείνη η παράστασή μου διήρκησε δύο ώρες και έπειτα, για άλλη μία ώρα, τα παιδιά έκαναν ουρά για να έρθουν ένα ένα στη σκηνή να με αγκαλιάσουν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Πρώτη φορά στη ζωή μου λάμβανα τόση πολλή αγάπη. Ξέρεις, τα παιδιά που σε έχουν ανάγκη, έχουν τεράστια αποθέματα αγάπης να προσφέρουν».

Τον ρωτάω πώς τον αντιμετωπίζουν οι γονείς και μού φέρνει ως παράδειγμα και τη δική του μητέρα. «Για τους γονείς των παιδιών που υποφέρουν, η δική μου παρουσία εκεί, λειτουργεί κάπως ανακουφιστικά. Βλέπουν τα παιδιά τους να γελάνε και αυτό είναι λυτρωτικό γιατί όταν ένα παιδί είναι άρρωστο, δεν γελά συχνά. Την ίδια στιγμή, όμως, τούς δίνει την ευκαιρία και για ένα διάλειμμα. Την ώρα που είμαι εγώ εκεί, μπορούν να πάνε έξω στην αυλή και να αφιερώσουν μερικά λεπτά στον εαυτό τους. Όταν εγώ αρρώστησα, χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο για έναν χρόνο και κάτι. Συνεχόμενα. Σε όλο αυτό το διάστημα, η μαμά μου έλειψε μόνο μία μέρα. Ήταν εκεί συνέχεια για να με φροντίζει, να με εμψυχώνει, να με ταΐζει. Και να βάζει τα κλάματα μόνη της σε μια γωνιά, για να μην τη δω. Για έναν χρόνο αυτή ήταν η ζωή της. Το μόνο της διάλειμμα ήταν όταν έρχονταν εκείνοι οι άνθρωποι να μας κρατήσουν συντροφιά. Η παρουσία τους τής έδινε μια ανάσα, μια ανάπαυλα που την είχε τεράστια ανάγκη».

«Να επανεύρουμε την παιδικότητά μας»

«Να μπορείς να γελάς χωρίς ντροπή. Να γελάς με την ψυχή σου. Αυτό μου διδάσκουν τα παιδιά. Όσο μεγαλώνεις, ξεκινάς να σκέφτεσαι ακόμα και το πότε θα γελάσεις. Και είναι πολύ άσχημο αυτό. Η σκέψη μας ‘φιλτράρει’ ακόμη και τα γέλια μας. Ξαφνικά σε νοιάζουν τα πάντα εκτός από τη χαρά σου. Με το να ξαναγίνεις παιδί, ξαναβρίσκεις αυτήν την αβίαστη χαρά».

Μιας και μιλάμε για γέλια, ρωτάω τον Νίκο αν του έτυχε ποτέ κάποιο παιδί να μη γελάσει σε παράστασή του. Μου απαντά θετικά και μου αναφέρει πως συνήθως τα παιδιά που δεν γελάνε τόσο εύκολα, είναι αυτά που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Και τι κάνεις, τότε; «Εγώ προσωπικά προσπαθώ λίγο πιο πολύ για εκείνα τα παιδιά. Μπορεί να μην είναι πολύ σωστή αυτή η προσέγγιση, γιατί δείχνεις σαν να ξεχνάς τα άλλα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα πιστεύουμε. Και, ξέρεις, όταν αυτό το παιδί γελάσει για πρώτη φορά σού δίνει μια χαρά απερίγραπτη. Όταν καταφέρεις να το κάνεις φίλο σου, είναι τεράστια η ικανοποίηση που λαμβάνεις. Χρειάζεται, καμιά φορά, να επιμείνεις λίγο παραπάνω. Να αφιερώσεις λίγο περισσότερο χρόνο. Όπως έκανε ο Γιώργος με μένα».

Ο Νίκος αγαπά πολύ τα παιδιά και αυτό είναι διάχυτο σε κάθε του κουβέντα. Η συναναστροφή μαζί τους τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. «Δεν μπορώ να με φανταστώ να μην κάνω αυτήν τη δουλειά. Όταν πρωτοξεκίνησα, παράτησα την κανονική μου δουλειά για να αφοσιωθώ σε αυτό και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Δεν είχα ακόμα δικτυωθεί και οικονομικά ζοριζόμουνα. Ήμουν τότε 24 ετών και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αναγκάστηκα να ζητήσω χρήματα από τον πατέρα μου. Ντράπηκα, αλλά ο πατέρας μου έβγαλε και μου έδωσε όσα χρειαζόμουν. Μού είπε τότε πως θα μου δώσει όσα λεφτά κι αν χρειαστώ, αλλά να μην αφήσω ποτέ αυτό που κάνω. ‘Δεν υπάρχει καμιά άλλη δουλειά που σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν φύγεις από το σπίτι, θα γυρίσεις σίγουρα χαρούμενος και πλήρης’, μού είπε. Πράγματι, αν έχω προβλήματα, ανυπομονώ να έρθει η ώρα για να πάω να δουλέψω γιατί τα ξεχνάω όλα. Είναι ένα μαγικό γιατρικό».