Να το προσεγγίσεις χρονολογικά, από τα πρώτα χρόνια των Στέρεο Νόβα ώστε να διαπιστώσεις πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν; Να επικεντρωθείς στην προσωπική του δισκογραφία, που από το «Ένα Παιχνίδι» (1998) στο «Neapoly» (2022) και στην ψηφιακή επανακυκλοφορία του άλμπουμ «Σούπερ Στέλλα» (2023) μετρά 25 υπέρ-παραγωγικά χρόνια; Να πεις για το 2004, να μιλήσεις για τις συνεργασίες του, για το μουσικό του έργο σε θέατρο και κινηματογράφο, για τη συνύπαρξή του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου; Να επικεντρωθείς σε συγκεκριμένα κομμάτια του -και αν ναι, σε ποια; Τον προσωπικό σου κύκλο να ρωτήσεις μόνο, ο καθείς θα σου πει κι ένα διαφορετικό, δικό του αγαπημένο. Να, το δικό μου παραδείγματος χάριν είναι το «Το Κύμα».

Για κάποιους συνέθεσε τραγούδια-βάλσαμο, για άλλους «έφτιαξε καταφύγια» για να συμφιλιωθούν με την ευαλωτότητά τους. Έγραψε για να μας οδηγήσει παρακάτω μετά από έναν οδυνηρό χωρισμό, άλλοι βρήκαν το soundtrack του απόλυτου έρωτα -«…για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα, για σένα ανθίζουνε όλα τα ρόδα». Σχεδόν δύο χρόνια πριν, ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος δήλωνε στη CITY πως «Ο Κωνσταντίνος Βήτα λέει σε ένα τραγούδι του ‘Μέχρι να αγαπήσω εμένα, δεν αγάπησα κανέναν’». Στο «Το Κλικκ» αναφερόταν και κάπου εκεί, για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, συνειδητοποίησα πώς ένας καλλιτέχνης έχει καταφέρει να αγγίξει με τόσους πολλούς, διαφορετικούς τρόπους, τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Και πως δεν τους έχει απλώς συγκινήσει, τους έχει κάνει καλύτερους εξαιτίας του σπουδαίου του έργου.

Η μουσική του, ο ήχος του, ο στίχος του, η φωνή του, δεν μπήκαν ποτέ σε στεγανά, κι αν θα έπρεπε να ονοματίσει κανείς καλλιτέχνες που επανειλημμένα, σε κάθε νέα τους δημιουργία, πειραματίζονται, ο Κωνσταντίνος Βήτα ανήκει σίγουρα σ’ αυτούς. Τολμώντας μια γενίκευση, υποθέτω πως τον Κ. Βήτα τον ένοιαζε πάνω απ' όλα να συνδεθεί συναισθηματικά με τον «παραλήπτη» κι ίσως, μεταφέροντας μέσα από το έργο του δικές του μνήμες και βιώματα, να επεδίωκε το δικό του «προσωπικό», να γίνει κάπως και δικό σου, δικό μας. Αγγίζοντας ευαίσθητες ψυχικά χορδές, προβληματίζοντας κι «απελευθερώνοντας». «Δοκιμάζοντας» τα όριά του και «προκαλώντας» την καλλιτεχνικότητά του.

O Κωνσταντίνος Βήτα στη CITY FREE PRESS.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ, ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.

«Σαν νέος δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω μουσικός όταν μεγαλώσω, μάθαινα κιθάρα για να παίζω ροκ με τους συμμαθητές μου και αργότερα έφυγα στην Αυστραλία όπου σπούδασα ζωγραφική και ιστορία γιατί εκεί έβρισκα ότι είχα κλίση. Η ζωγραφική εξακολουθεί να είναι όλα αυτά τα χρόνια η μεγάλη μου αγάπη, και ζωγραφίζω ασταμάτητα κυρίως τις νύχτες. Μετά τις σπουδές έκανα πολλές δουλειές για να βγάλω χρήματα, από γκαρσόνι, μέχρι γραφίστας στο Penthouse... τις δεκαετίες του 80 και 90. Αγαπούσα πολύ τη house μουσική και σπαταλούσα άπειρες ώρες στα κλαμπ ακούγοντας μουσική, και κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω μερικούς στίχους. Δανείστηκα ένα συνθεσάιζερ από έναν φίλο μου και άρχισα να πειραματίζομαι. Το 1991 έφτιαξα τους ‘Στέρεο Νόβα’ με τον Μιχάλη Δ. και έτσι βγάλαμε το πρώτο μας άλμπουμ. Μετά από αυτό μπήκα στον κόσμο της μουσικής. Αγαπούσα τη μουσική από μικρό παιδί και είχα πολλά ακούσματα, όλα αυτά συνέβαλαν και κάπως έτσι πήρε μια άλλη τροπή η ζωή μου».

«Τι με κράτησε στη μουσική; Η αλήθεια είναι ότι από τις αρχές του 1990 μέχρι σήμερα η μουσική πέρασε από πολλά στάδια, από την εποχή που έγραφα σε αναλογικές μπομπίνες φτάσαμε στο σήμερα, στο διαδίκτυο… Το ίδιο και οι μουσικοί, περνάμε μέσα από δύσκολες καταστάσεις και είναι λογικό αν σκεφτείς το πέρασμα από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία. Τα πάντα αλλάζουν γρήγορα, αυτή είναι η εποχή μας, το πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε μέσα μας τις ανθρώπινες αξίες και κάθε μας βήμα να έχει το άρωμα της αγάπης, του σεβασμού, της αδελφοσύνης προς τον άνθρωπο και τη φύση. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες στον δρόμο μας αλλά μου αρέσει να αγωνίζομαι σε κάθε επίπεδο. Το ενδιαφέρον μου για τη δημιουργία, τη σύνθεση, αλλά και τον πειραματισμό είναι αυτά που με κάνουν να συνεχίζω».

«Όλα μου τα τραγούδια περιέχουν ιστορίες προσωπικές, φίλους που χάθηκαν, σχέσεις που ράγισαν, ήρωες που βρίσκονται σε αϋπνία ή μετα-clubbing ιστορίες σε έρημους δρόμους. Ένα τραγούδι μου μέσα σε όλα αυτά, που είναι πιο προσωπικό, είναι το ‘Δεν είναι αργά’ από το άλμπουμ ‘Αντήχηση’ του 2013… Ένα τραγούδι που έφτιαξα όταν έχασα τον πατέρα μου, ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Βρισκόμουν στους δρόμους και έγραψα τους στίχους για να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου και να περιγράψω πως τίποτε δεν είναι σταθερό, τα πάντα είναι ρευστά και πως ακόμα και η άμμος όταν την σφίγγεις στα χέρια σου, και αυτή πέφτει… Η αλήθεια είναι πως δεν ακούω πολύ τη μουσική μου, την ακούω την περίοδο που τη δημιουργώ στο στούντιο και μετά δεν έχω τη διάθεση να την ακούσω. Μένω αρκετά αποστασιοποιημένος, γενικότερα όταν ακούω τη μουσική μου νιώθω άβολα γιατί μπαίνω σε θέση κριτικής και δεν είμαι ιδιαίτερα χαλαρός».

«Τι είναι έρωτας για εμένα; Δύσκολο να απαντήσω… Όταν ερωτεύομαι έχω ένα αίσθημα ότι περπατώ ανάποδα, μια αμηχανία αλλά και μια πληρότητα… Αυτά σε σχέση με τον ανθρώπινο έρωτα. Υπάρχει όμως και o ‘πνευματικός έρωτας’, ο σεβασμός που έχουμε για έναν άνθρωπο που εκτιμούμε για τις πράξεις του, για το έργο του, για την προσφορά του. Όπως ο έρωτας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή όλων μας έτσι και για μένα».

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ.

«Ένα κομμάτι μπορεί να μας συγκινεί, να δημιουργεί μέσα μας μια κίνηση, μια σύνδεση όχι απαραίτητα με κάποιο πρόσωπο, αλλά πολλές φορές μάς συνδέει με τον εαυτό μας, μάς θυμίζει τον χτύπο της καρδιάς μας, μάς πηγαίνει σε αυτό που θέλουμε να είμαστε, σε αυτά που δεν μπορέσαμε να κάνουμε και μέσα στον ρυθμό του μας αγκαλιάζει. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα λεπτά βιώνουμε μια μοναδική εμπειρία και αυτό είναι που πιστεύω πως δημιουργεί μέσα μας τις βάσεις για πολιτισμό, μέσα από την μουσική».

«Θαυμάζω τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Κώστα Βάρναλη, τον Κώστα Καρυωτάκη, τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Μαρία Φαραντούρη… Μια πολύ ωραία συνεργασία που είχα, και πάντα την θυμάμαι με αγάπη, ήταν αυτή με την αγαπημένη μου Πόπη Αστεριάδη. Όταν γράψαμε μαζί το άλμπουμ μας (Ένα Παιχνίδι) το 1997 ήμασταν και οι δύο σε μια κρίσιμη καμπή, κι έτσι είχαμε δεθεί. Πηγαίναμε μαζί στις ηχογραφήσεις, ήταν πολύ ζεστή και τρυφερή μαζί μου, υποστήριζε πολύ αυτό που κάναμε… Θυμάμαι ήταν ένας γκρίζος χειμώνας, δύσκολος οικονομικά, συναισθηματικά, αλλά ήμασταν και οι δύο χαρούμενοι σαν μικρά παιδιά… Ήταν μια πολύ ωραία συνεργασία και η Πόπη είναι ένας ιδιαίτερος, εξαιρετικός καλλιτέχνης.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ, ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.

«Από το 1992 έως και σήμερα έχω αλλάξει πολύ, κι όχι μόνο ως μουσικός. Ήμουν δύσκολος και εσωστρεφής άνθρωπος και στην πορεία προσπάθησα να γίνω πιο επικοινωνιακός και πιο ανοιχτός και φιλικός… Μαλάκωσα πολύ αυτές τις ‘σκληρές γωνίες’ που είχα και προσπαθώ να δείχνω κατανόηση, να ακούω τους άλλους, να έχω ενσυναίσθηση, να μην κατακρίνω αλλά να σέβομαι τους ανθρώπους…. Παλιά ήμουν πιο σκληρός άνθρωπος, απόμακρος, μοναχικός, έχω αλλάξει πολύ και θέλω συνέχεια να βελτιώνω τον εαυτό μου. Δεν μου αρέσει να μένω στάσιμος. Συνέβησαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και πράγματα που δεν μου άρεσαν γι’ αυτό και θέλω να σβήνω και να διορθώνω. Νομίζω πως χρειάζεται να αλλάζουμε, να γινόμαστε καλύτεροι... Βέβαια όταν αλλάζουμε εσωτερικά, αλλάζουμε και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, και σε ένα επάγγελμα όπως η μουσική αυτό είναι σημαντικό».

«Η δική μου κορυφαία μουσική στιγμή; Λυπάμαι αλλά δεν νομίζω πως είχα κορυφαίες στιγμές»…

«Η ζωή μας είναι σύνθετη, διαρκώς βρισκόμαστε σε μια εκπαίδευση, μαθαίνουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας κι ακόμα και τα άσχημα έρχονται για να διδαχτούμε μέσα από αυτά και να γίνουμε πιο δυνατοί. Μέσα από τη καρδιά και τον νου μας, φιλτράρονται τα πάντα και είναι καλό να ενισχύουμε την καρδιά μας με αγάπη για να μπορέσουμε να φτιάξουμε καλύτερες συνθήκες ζωής. Η κατανόηση, η αγάπη, η συγχώρεση είναι αυτά που μας πηγαίνουν μπροστά και ανοίγουν τον δρόμο για εξέλιξη, για ειρήνη και πολιτισμό. Τώρα είναι πιο σημαντικό από ποτέ να μην αφήσουμε τις παναθρώπινες αξίες να αλλοιώνονται μέσα μας, αλλά να τις ‘ανακυκλώνουμε’. Αυτές είναι που καθορίζουν τον τρόπο σκέψης μας και την εξέλιξη μας. Οι αξίες μας είναι ο πολιτισμός».