Η Ομάδα Φίλων του Ηλία Κωνσταντίνου και οι Εκδόσεις «Βακχικόν» προσκαλούν το κοινό σε εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του με αφορμή την κυκλοφορία ενός δεύτερου τόμου, με τα ανέκδοτα ποιήματά του (από τις Εκδόσεις Βακχικόν, με επιμέλεια του Λευτέρη Παπαλεοντίου).

Η εκδήλωση θα γίνει την Παρασκευή 3 Μαρτίου στις 19.00 στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Πάνος Σολομωνίδης (Πάνου Σολομωνίδη 8, 3032 Λεμεσός).

Για τον ποιητή θα μιλήσει ο Χαράλαμπος Οταμπάσης, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας και μεταδιδακτορικός ερευνητής, με θέμα: «Κοινωνική και πολιτική ορατότητα στην ποίηση του Ηλία Κωνσταντίνου».

Σύντομες παρεμβάσεις θα κάνουν οι Κώστας Μακρίδης και Παντελής Γεωργίου.

Εκ μέρους της οικογένειας θα απευθύνει χαιρετισμό ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Αντιγόνη Σολομωνίδου-Δρουσιώτου.

Διάρκεια εκδήλωσης: 19.00-20.30.

Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να συνεχίσουν την κουβέντα τους στον ίδιο χώρο με ένα ποτήρι κρασί.

Γράφει για τον ποιητή ο Γιώργος Ρούσκας:

Ο Ηλίας Κωνσταντίνου (1957-1995) γεννήθηκε στη Λεμεσό. Έφυγε πρόωρα στα 38 του έτη, αφού πρόλαβε να μιλήσει έξω από τα δόντια για την ομοφυλοφιλία και το AIDS, από το οποίο και ο ίδιος είχε (θανάσιμα δυστυχώς) προσβληθεί. Όπως αναφέρει και ο επιμελητής της έκδοσης, είχε χαρακτηριστεί «καταραμένος» και «αναρχικός» ποιητής (Κώστας Μακρίδης, Παντελής Γεωργίου), εύστοχα δε επισημαίνει επίσης πως η πρώτη ποιητική του παραγωγή «μπορεί να κατανοηθεί και να ερμηνευθεί πληρέστερα, αν ενταχθεί στο πλαίσιο της beat και underground ποίησης», ενώ «το πιο ώριμο ποιητικό του έργο προϋποθέτει γενικά την ποίηση του ευρύτερου μοντερνισμού και υπερρεαλισμού». Σημειώνω από τα Επιλεγόμενα για τον Ηλία Κωνσταντίνου τους χαρακτηρισμούς «πρωτίστως και πάντα αγωνιώδης ποιητής» του Μάριου Κυριάκου, «αυθεντικότητα, εντιμότητα, καθαρότητα» του Κώστα Γεωργίου, «η αγωνία […] να βοηθήσει όσο μπορεί για να σωθεί ο τόπος» της Αντιγόνης Δρουσιώτου, «σωματική ποίηση» του Δημήτρη Γκότση.

Παρόλο που υπάρχουν αρκετές ως τώρα αναφορές στο έργο του ποιητή, αυτό δεν έχει ακόμη ερευνηθεί στον βαθμό που του αξίζει και τούτο το βιβλίο ίσως αποτελέσει ένα έναυσμα ισχυρό, επαναφέροντας στο προσκήνιο μια ποίηση «αιρετική» για πολλούς αλλά αληθή, γραμμένη στο παρελθόν αλλά επίκαιρη, λησμονημένη αλλά ζώσα, και μάλιστα ανθηρώς.

Και ένα ποίημα

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑ

Σ’ έχω συνηθίσει

εσύ να γίνεσαι ποίημα

κι εγώ να κατεβάζω τα όπλα

στη σκέψη της σχέσης

που έχεις με το θάνατο

με το όνειρο

με τον μύθο

του εραστή που κλαίει αιώνια

τον θάνατο του αντίστοιχου - φίλου και φονιά.

Έχουμε μαθητεύσει-χώρια και μαζί

στα επικίνδυνα χημεία του έρωτα

και στη σκέψη του σταυρωμένου Χριστού

κι ακόμα συνεχίζει ν’ ανεβαίνει η ανάσταση

και να ψηλώνει η πολυκατοικία της αγάπης μας

ως το υψωμένο της χωράφι να χορέψει – άφοβα

αντικρυστό, με την καταστροφή.

Έχω συνηθίσει

να κόβεται το ποίημα στα δύο

κι εγώ ν’ αρτιμελώ τα μέλη του, τ’ ακρωτηριασμένα

κι να μιλώ, για την ανάμνηση

τη μελλούμενη ανάμνηση

ως την τέλεια ρίζα

του ανθρώπινου δέντρου.

Αγαπημένε μου, κοίταξε

στα φυλλώματα πάνω που μπλέκονται

όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού

στα μάτια των χειλιών – κοίταξε

στα φυλλώματα πάνω που κρέμεται

ανοιχτό το ψυγείο της αγάπης μας

γεμάτο, από τ’ αρσενικά του τ’ αγαθά

συντηρημένα.