Γράφει η Θέκλα Γεωργίου
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μάς βρίσκει στον απόηχο της τραγωδίας στα Τέμπη. Κι όμως δεν πρόκειται για τη μόνη τραγωδία που γράφτηκε και συγκλόνισε την ανθρωπότητα το τελευταίο διάστημα. Τραγωδία ήταν και ο καταστροφικός σεισμός που σημειώθηκε στην Τουρκία και στη Συρία. Τραγωδία παραμένει και ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία. Μπορεί η αιτία και η ρίζα του κακού πίσω από κάθε περιστατικό να είναι διαφορετική, ωστόσο το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο…
Το κλίμα των ημερών είναι βαρύ, σχεδόν ασήκωτο. Συγκλονιστήκαμε, νιώσαμε τον πόνο των οικείων, ίσως, σαν να ήτανε δικός μας, συνταραχθήκαμε, φοβηθήκαμε, τρομάξαμε στην ιδέα της απώλειας. Κάποιοι από εμάς προβληματίστηκαν, άλλοι θύμωσαν, ορισμένοι μάλιστα, εξοργίστηκαν. Η ζωή όμως θα συνεχιστεί μέχρι το επόμενο (ας ελπίσουμε πως όχι) λάθος, μέχρι την επόμενη καταστροφή, μέχρι την επόμενη τραγωδία. Για κάποιους από εμάς, ωστόσο, οι μέρες δεν θα επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς, για κάποιους από εμάς τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, για κάποιους από εμάς η ζωή «σταμάτησε» σε εκείνες τις τραγωδίες.
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η σημερινή και εμείς είμαστε εδώ και μιλάμε για τον πόνο, την απώλεια, τη μαυρίλα ενός σάπιου συστήματος, το πένθος αυτών που έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο, ή και περισσότερους, στο τρένο που «χάθηκε» στα Τέμπη, στα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο σεισμός στην Τουρκία και στη Συρία, στο βομβαρδισμένο τοπίο και στα κατεδαφισμένα κτήρια στην Ουκρανία. Βρεθήκαμε να ψάχνουμε και εμείς τις απαντήσεις πίσω από κάθε αναπάντητο «γιατί;».
Σήμερα, δεν αρκεί να μιλήσουμε μόνο για τους αγώνες που έδωσαν οι γυναίκες πριν από κάποια χρόνια για το δικαίωμα στην εργασία, στην ισότιμη διαχείριση, στην εκπαίδευση… Σήμερα, οφείλουμε να μιλήσουμε (και) για το δικαίωμα της κάθε γυναίκας – μάνας να βρει την απάντηση πίσω από κάθε αβάσταχτο, αναπάντητο «γιατί;». Σήμερα, πιστεύω, πως πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτές τις γυναίκες, να υψώσουμε ανάστημα και να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο «γιατί;». Και να μην μείνουμε ως εκεί, να παλέψουμε πλάι τους, να βγούμε στους δρόμους, να συμπαρασταθούμε σε αυτές, να τις νιώσουμε, να γίνουμε ένα, να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε αυτές οι τραγωδίες να μην ξεχαστούν, να μην αποτελέσουν άλλη μία «κουκουλωμένη» ανάμνηση του παρελθόντος.
Κάποιες από εμάς έχασαν τα σπλάχνα τους, τα παιδιά τους. Είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν πίσω από μεγάλες, για τον κόσμο, τραγωδίες, για εκείνες επιλόγους. Κάποιες από εμάς έχασαν το νόημα στη ζωή, στις μέρες, στις λέξεις, στην ίδιά τους την ύπαρξη. Όχι λοιπόν, σήμερα δεν θα μιλήσουμε μόνο για τα δικαιώματα των γυναικών, σήμερα θα μιλήσουμε για το δικαίωμα στη ζωή, για την ανάγκη να αποδοθούν ευθύνες, για την ανάγκη να μην ξαναγραφτεί άλλη μία τραγωδία, άλλος ένας επίλογος για καμία άλλη γυναίκα – μάνα, για καμία άλλη οικογένεια.
Για όλες εκείνες τις γυναίκες – μάνες – ηρωίδες, λοιπόν, για εκείνες που βιώνουν έναν πόνο αβάσταχτο, που οι λεπτοδείκτες της ζωής σταμάτησαν σε εκείνο το αναθεματισμένο λεπτό που στέρησε στα παιδιά τους το δικαίωμα να ζήσουν και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Και σε όλες εκείνες τις γυναίκες είναι αφιερωμένη ετούτη η μέρα.
