Όταν ένα πλοίο ήταν έτοιμο να αναχωρήσει ή να δέσει σε ένα ξένο λιμάνι, ο καπετάνιος ή τα μέλη του πληρώματος παρουσίαζαν το διαβατήριο της γάτας στις αρχές, προσφέροντας έναν ανάλαφρο τρόπο τεκμηρίωσης της παρουσίας του αιλουροειδούς στο πλοίο. Το αποτύπωμα της πατούσας της γάτας, που λαμβάνεται με μελάνι ή μπογιά, προστίθεται στην καθορισμένη σελίδα, προσθέτοντας μια εξατομικευμένη και ιδιόρρυθμη πινελιά στο έγγραφο. Η πρακτική αυτή όχι μόνο διασκέδαζε τους ναυτικούς αλλά και υπογράμμιζε τη συντροφικότητα που μοιράζονταν με τους αιλουροειδείς συντρόφους τους.
Παρόλο που αυτά τα διαβατήρια γάτας πλοίου δεν είχαν νομική αναγνώριση, συμβόλιζαν τον ισχυρό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και των ναυτικών αιλουροειδών φίλων τους. Αποτελούσαν υπενθύμιση του κρίσιμου ρόλου των γατών στη διατήρηση ενός καθαρού και απαλλαγμένου από τρωκτικά πλοίου, διασφαλίζοντας έτσι τις προμήθειες και την υγεία του πληρώματος κατά τη διάρκεια μακρινών θαλάσσιων ταξιδιών.
Ωστόσο, καθώς προχωρούσαν τα μέσα του 20ου αιώνα και οι ναυτιλιακές πρακτικές εξελίσσονταν, η ανάγκη για γάτες πλοίων μειώθηκε με την εισαγωγή πιο αποτελεσματικών μεθόδων ελέγχου των παρασίτων. Με τη μείωση της ζήτησης για γάτες πλοίων, η παράδοση της έκδοσης διαβατηρίων σταδιακά εξαφανίστηκε. Παρ' όλα αυτά, η μνήμη αυτών των ναυτικών αιλουροειδών και των μοναδικών διαβατηρίων τους συνεχίζει να γοητεύει και να διασκεδάζει όσους ενδιαφέρονται για τη ναυτική ιστορία και τις ιδιαίτερες σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ ανθρώπων και ζώων στη θάλασσα.
Με πληροφορίες από gazzetta.gr