Όουεν Γκλάιμπερμαν και Πίτερ Ντεμπρούζ από το Variety έβγαλαν τις δικές τους «μαύρες» λίστες. Υπάρχει μία ταινία τρόμου (The Mouse Trap) στη λίστα με τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς μεγάλο μέρος των σύγχρονων ταινιών τρόμου είναι κάτω του μετρίου. Παρακάτω συναντάμε 10 ταινίες που φαινομενικά απέτυχαν παταγωδώς.

Οι πέντε χειρότερες για τον Όουεν Γκλάιμπερμαν

Poolman

Ακόμα κι αν είστε φαν του Chris Pine ίσως κοιτάξετε αποσβολωμένοι αυτή την αφελή απόπειρα, την οποία σκηνοθέτησε, συνέγραψε σε επίπεδο σεναρίου και πρωταγωνιστεί. Υποδύεται έναν ατημέλητο, μακρυμάλλη καθαρίστα που μοιάζει με τον Dude. Ο Pine δεν σκηνοθετεί ακριβώς σκηνές. Όλα είναι μισοαστεία και αδύναμα σχόλια, δομημένα γύρω από ένα σχέδιο συνωμοσίας που έχει την ίδια σχέση με το “Chinatown” όσο το κουτί κρασί με το Château Lafite Rothschild.

Rumours

Υπάρχει και εκείνη η σπάνια κατηγορία σκηνοθετών που αντιμετωπίζονται ως αισθητικά άγιοι. Ο ιδιόρρυθμος, ερμητικός Καναδός πειραματιστής κινηματογραφιστής και λάτρης του κινηματογράφου, Guy Maddin είναι ένας από αυτούς. “Δεν αντέχω τις ταινίες του” λέει χαρακτηριστικά ο Γκλάιμπερμαν. Αυτή η ταινία (που σκηνοθέτησε μαζί με τους n Johnson και Galen Johnson), στην οποία μια ομάδα παγκόσμιων ηγετών με επικεφαλής την Cate Blanchett ως μια αλαζονική απομίμηση της Άγγελα Μέρκελ συναντιούνται στην Σύνοδο G7 και μετά χάνονται στο δάσος και καταλήγουν να μιλούν, μιλούν, μιλούν με τον πιο φαντασμαγορικά βαρετό τρόπο, είναι μια πολιτική «σατιρική» ταινία που εξελίσσεται σε μια βαριά σατιρική βασανιστική εμπειρία.

Reagan

Η ταινία αυτή κυκλοφόρησε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να προετοιμάσει το έδαφος για τη νίκη του Trump. Αυτή η χαμηλής ποιότητας βιογραφία του Ronald Reagan έκανε επιτυχία στους κινηματογράφους. Παράδοξο! Ο Dennis Quaid με το χαμόγελό του και τις αδέξιες εκφωνήσεις του παίζει τον Reagan ως ήρωα “παραμυθιού”. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ταινίας ένα θέμα μονοπωλεί τη συζήτηση, η καταπολέμηση του Κομμουνισμού και φυσικά παραλείπονται ιστορικά γεγονότα κομβικής σημασίας. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα τηλεοπτικό σποτ για έναν λατρεμένο ηγέτη. Ο Reagan που βλέπουμε εδώ δε διακατέχεται από εσωτερική σύγκρουση και η ταινία στερείται έντασης σε όλα τα επίπεδα.

The End

Η ταινία του Joshua Oppenheimer, ένα εξουθενωτικό μετα-αποκαλυπτικό αριστερόστροφο μιούζικαλ δωματίου. Διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα καταφύγιο και είναι η ταινία που σε κάνει να νιώθεις σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει. (Ή ίσως είναι απλώς το ρολόι σου.) Ο Michael Shannon και η Tilda Swinton είναι οι διεφθαρμένοι γονείς μιας πλούσιας οικογένειας που ζουν για 20 χρόνια σε ένα αντίγραφο πολυτελούς σπιτιού το οποίο είναι ενσωματωμένο σε μια υπόγεια στοά. Ανταλλάσσουν σκέψεις, αποκαλύπτοντας την ένοχη προδοσία τους μέσα από τραγούδια (αποδεικνύεται ότι ο χαρακτήρας του Shannon, ένας μεγαλοστέλεχος ενέργειας μπορεί να είναι υπεύθυνος για την καταστροφή της Γης). Κάποια από τα τραγούδια είναι όμορφα, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ενισχύεται έτσι (;) η κλειστοφοβική αίσθηση ότι αυτή είναι μια ταινία με υπερβολικά πολλά στο μυαλό της που με κάποιον τρόπο δεν πηγαίνει πουθενά… για δύο ώρες και 28 λεπτά.

Lisa Frankenstein

Η κωμωδία τρόμου που είναι τόσο επίπεδη όσο η σόδα που έχει μείνει από χτες και δεν είναι κάτι όμορφο μας πληροφορεί. Αυτό που είναι σοκαριστικά αδύναμο σε αυτήν την ταινία που μία έφηβη φέρνει τον φίλο της πίσω από τον θάνατο είναι ότι βασίζεται στη ρήση του «Αχ τα προάστια είναι κόλαση» της ανωτερότητας της μεσαίας τάξης, η οποία ήταν ήδη κορεσμένη από την εποχή του “Desperately Seeking Susan”. Είναι μια αχρείαστα υπερβολικά περίπλοκη ρομαντική ταινία με ζωντανούς-νεκρούς έφηβους που μοιάζει με το πιο αναγκαία περίπλοκο σκίτσο του SNL.

Οι πέντε χειρότερες για τον Πίτερ Ντεμπρούζ

Dogman

Αν το κοινό είναι διχασμένο σχετικά με την ταινία “Emilía Perez”, την πολιτιστικά αμφιλεγόμενη γιορτή του Netflix για έναν τρανς βαρόνο ναρκωτικών, αφήστε τον Luc Besson να δείξει πώς μια τόσο τολμηρή ακροβασία θα μπορούσε να καταλήξει πολύ, μα πολύ χειρότερα. Ενσαρκώνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός αντιήρωα που ντύνεται με ρούχα του αντίθετου φύλου χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι και έχει τη δύναμη να επιβάλλεται σε αδέσποτα σκυλιά ο Caleb Landry Jones είναι ένας από τους πιο ατρόμητους ηθοποιούς της γενιάς του. Αυτό το τρίτης κατηγορίας αντίγραφο του «Joker» από τον Besson είναι κακοσχεδιασμένο σε κάθε επίπεδο — μια μπερδεμένη πράξη εσφαλμένης ενσυναίσθησης, στην οποία ένας ψυχολόγος της αστυνομίας πασχίζει να τιθασεύσει έναν βαθιά τραυματισμένο περιθωριακό που κυριολεκτικά μεγάλωσε σε ένα σκυλόσπιτο. «Αυτό είναι το έργο ενός καλλιτέχνη», επιμένει ένας χαρακτήρας, ο οποίος προφανώς είδε μια διαφορετική ταινία.

Τhe Mouse Trap

Μέχρι στιγμής, το μόνο που έχουμε δει είναι πρόχειρες ταινίες από δημιουργούς της κακιάς ώρας που προσπαθούν να βγάλουν γρήγορα χρήματα. Φέτος, το “Winnie-the-Pooh: Blood and Honey” απέκτησε σίκουελ (πιθανό κι ένα “Poohniverse” που θα περιλαμβάνει τον Πίτερ Παν, τον Μπάμπι και τον Πινόκιο το 2025) και μια τεμπέλικη ομάδα Καναδών γύρισε μια βαρετή ταινία τρόμου για έναν τύπο που γίνεται δολοφόνος αφού δει το “Steamboat Willie”. Η ταινία δεν προσφέρει καμία στιγμή τρόμου και αφήνει αμέτρητες απορίες, όπως γιατί μπορεί να μεταφέρεται και γιατί θα φώναζε κανείς βλέποντας έναν τύπο με μάσκα του Μίκυ Μάους;

Not Another Church Movie

“Οι επικριτές θα επικρίνουν”. Δεκαεννέα χρόνια μετά την ταινία του Tyler Perry, “Diary of a Mad Black Woman” που έδειξε στο Χόλιγουντ ότι μπορούσε να βγάλει χρήματα μόνος του, ο αυτοδημιούργητος μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης συνεχίζει να παράγει την ίδια κηρυγματική «συνταγή». Αυτό καθιστά τον κωμικό με την αγάπη για μεταμφιέσεις (που εδώ αναφέρεται ομοφοβικά ως «Pherry») εύκολο στόχο για περιφρόνηση. Κι όμως του αξίζει κάτι καλύτερο από τη χοντροκομμένη, ανίκανη σάτιρα του Johnny Mack. Επικρίνει τους πάντες, από την Oprah μέχρι τη Judge Hatchett και σπαταλά γκεστ εμφανίσεις όπως αυτή του Jamie Foxx ως Θεού και του Mickey Rourke ως ενός αρρωστημένης όψης Σατανά με κόκκινη κάπα και γυναικεία εσώρουχα.

Ηarold and the Purple Crayon

Στο εικονογραφημένο βιβλίο του Crockett Johnson, ένα αγόρι σχεδιάζει ό,τι του έρθει στο μυαλό δημιουργώντας περιπέτειες και φανταστικούς φίλους από το πουθενά. Η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη θα μπορούσε να είχε πάρει ένα εκατομμύριο δημιουργικές κατευθύνσεις (μεγάλες προσδοκίες είχαν γεννηθεί όταν ο Spike Jonze είχε αναλάβει πριν από χρόνια, ελπίζοντας σε κάτι αντίστοιχο με το “Duck Amuck”). Αντίθετα, η Sony επαναλαμβάνει τη φθαρμένη ιδέα — που έχουν ανακυκλώσει από τον “Sonic” μέχρι τα “Στρουμφάκια” — να φέρει καρτούν χαρακτήρες στον «πραγματικό κόσμο», μεταφράζοντας τον αξιολάτρευτο Harold. Γιατί είναι τόσο συχνό τα παιδικά φιλμ να μας κηρύττουν τη σημασία της φαντασίας, αλλά όταν έρχεται η ώρα να τη δείξουν, χάνουν τον στόχο τους;

Rebel Moon: Director΄s Cut

Ειλικρινά, μπορείτε να σκεφτείτε κάτι πιο περιττό ή ανούσιο από ένα αντίγραφο του “Star Wars” σκηνοθετημένο από τον καλλιτέχνη της ποπ κουλτούρας Zack Snyder; Τι θα λέγατε για μια πιο αιματηρή (αλλά περίεργα ασέξουαλ) έκδοση διάρκειας έξι ωρών σε σκηνοθετικό cut της ίδιας ταινίας; Παρά την υποτιθέμενα οραματική της προσθήκη στη «Heavy Metal» κατηγορία με battle droids και ελαφρώς ντυμένες πολεμίστριες, ελάχιστα από την ταινία έχουν μείνει στη μνήμη μου. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα φιλόδοξο παιδί να φτιάχνει κόσμους με δανεισμένα τουβλάκια Lego.