Η απώλεια είναι διπλή για τις γυναίκες που χάνουν τους συζύγους τους, μετά από μια θανατηφόρα επίθεση από τίγρη της Βεγγάλης στο Μπαγκλαντές. Οι χήρες που χάνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους συζύγους τους, εξοστρακίζονται από τις τοπικές κοινωνίες, οι γονείς του συζύγου τους τις διώχνουν από το σπίτι και αν έχουν άρρενα τέκνα, τα κρατούν εκείνοι.

Η ιστορία του Αζίζ

Κανείς δεν είδε ακριβώς τι συνέβη στον Αζίζ Μουράντ. Όταν οι φίλοι του γύρισαν στη βάρκα που τον είχαν αφήσει λίγα λεπτά πριν, βρήκαν μόνο το βαριά τραυματισμένο χέρι του μέσα στο δίχτυ του ψαρέματος που είχε ρίξει στα νερά του ποταμού. «Λείψαμε μόνο για πέντε λεπτά. Όταν επιστρέψαμε αυτός είχε εξαφανιστεί και υπήρχε αίμα παντού», διηγείται ο φίλος του, Αμπού Σουφιάν.

Ο ξαφνικός και αναπάντεχος θάνατος του Αζίζ Μουράντ συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια. Ο άνδρας είχε πάει με τους φίλους του στο τεράστιο δάσος Σούνταρμπανς στην παραλιακή περιοχή του Κόλπου της Βεγγάλης. Το δάσος καλύπτει μεγάλο μέρος των ενωμένων δέλτα των ποταμών Γάγγη και Βραχμαπούτρα, είναι το μεγαλύτερο μαγκρόβιο δάσος στον κόσμο με έκταση 10.000 τ χλμ, εκ των οποίων τα 6.000 βρίσκονται στο Μπαγκλαντές και τα υπόλοιπα στη Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας.

Η «μάχη» μεταξύ των χωρικών και των άγριων ζώων

Μέσα στο δάσος υπάρχουν μικρά ποτάμια και ζουν πολλά ζώα, μεταξύ των οποίων η βασιλική τίγρη της Βεγγάλης, που είναι το εθνικό ζώο της Ινδίας και του Μπαγκλαντές. Στην περιοχή κοντά στο δάσος, στην ανατολική ακτή του Μπαγκλαντές, υπολογίζεται πως από το 2.000 μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί 300 άνθρωποι και 46 τίγρεις στη «μάχη» μεταξύ των χωρικών, που αναζητούν στο δάσος τα προς το ζην και των απειλουμένων με εξαφάνιση άγριων ζώων.

Οι Αρχές έχουν εγκαταστήσει από το 2022 φράκτες ανάμεσα στα ποτάμια και στα κανάλια του δάσους για να εμποδίσουν τις τίγρεις να πραγματοποιούν επιθέσεις στα γύρω χωριά και για να προστατεύσουν τις τοπικές κοινότητες αλλά και τους πληθυσμούς της τίγρης της Βεγγάλης. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2018, μόνο 114 βασιλικές τίγρεις της Βεγγάλης ζουν πλέον στο τεράστιο δάσος από την πλευρά του Μπαγκλαντές.

Όμως, η επιβίωση των ντόπιων εξαρτάται απόλυτα από το δάσος Σούνταρμπανς, το οποίο από το 1997 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Στην ευρύτερη περιοχή, κοντά στα σύνορα με το δάσος κατοικούν 3,5 εκατ. άνθρωποι, οι οποίοι ζουν κυρίως από αυτό, ψαρεύουν στα μικρά ποτάμια, κόβουν ξύλα, συλλέγουν μέλι. Το 40% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, γεγονός που αναγκάζει τους χωρικούς, παρά τους κινδύνους, να εισέρχονται όλο και πιο βαθιά στο δάσος για να αναζητήσουν τα προς το ζην, όμως αυτό τους καθιστά ευάλωτους στις επιθέσεις από τις τίγρεις, αφού μια συνάντηση ενός ντόπιου με μια τίγρη της Βεγγάλης δεν μπορεί να αποκλειστεί μέσα στην πυκνή και άγρια βλάστηση.

Οι «χήρες των τίγρεων»

Αν και η υπηρεσία δασών του Μπαγκλαντές, εκτός από τους φράχτες, έχει συστήσει εκπαιδευμένες ομάδες, που φοβίζουν τις τίγρεις και τις αποτρέπουν από το να εισέλθουν στα χωριά, δεν μπορούν να σώσουν τους ντόπιους που από ανάγκη για επιβίωση εισέρχονται καθημερινά στο δάσος. Έτσι, δεν μπόρεσαν να σώσουν και τον Αζίζ Μουράντ, από το χωριό Κόιρα, κοντά στο δάσος, που χάθηκε ξαφνικά πριν από τέσσερα χρόνια, όταν του επιτέθηκε μια τίγρη την ώρα που ψάρευε. Η 43χρονη χήρα του Σούνα Μπάνου, δήλωσε: «Θυμάμαι πως δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Αν και οι επιθέσεις από τίγρεις είναι συνηθισμένες σε αυτή την περιοχή, δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό που επρόκειτο να συμβεί».

Η θανατηφόρα επίθεση από τίγρη που συνέβη το 2020 δεν άφησε μόνο χήρα τη Μπανού, μέσα σε μια νύχτα η 43χρονη έγινε ανεπιθύμητη για την τοπική κοινωνία. Σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από προλήψεις το να είσαι «χήρα από τίγρη» έχει το δικό του στίγμα, η χήρα που μια τίγρη έχει σκοτώσει τον άντρα της θεωρείται καταραμένη, κακός οιωνός για το χωριό της και φέρει την απόλυτη ευθύνη για τον θάνατο του συζύγου της. Η Μπανού τώρα πια ανήκει σε μια κατηγορία γυναικών που στο Μπαγκλαντές ονομάζουν «swami khejos» - «αυτές που τρώνε τους άντρες τους» - οι γυναίκες στην περιοχή του Σούνταρμπανς, που έχουν χάσει τους συζύγους τους από τίγρη όπως η Μπανού είναι εκατοντάδες.

Τα πεθερικά της Μπανού αποφάσισαν να μην την κρατήσουν στο σπίτι από φόβο πως θα τους φέρει κακή τύχη. Η 43χρονη γυναίκα επέστρεψε στους γονείς της. Η ίδια δήλωσε πως σε μια αγροτική περιοχή, όπως το χωριό του συζύγου της, δεν επιτρέπεται στις «χήρες των τίγρεων» να εργαστούν στα παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως αυτό του αγρότη ή του ψαρά.

Στο ίδιο χωριό η 38χρονη Ρέσμα Χατούν έχασε τον άντρα της από επίθεση τίγρη, πριν από τέσσερα χρόνια, όταν είχε πάει στο δάσος για μέλι. Μετά τον θάνατό του η 38χρονη δύσκολα τα βγάζει τα προς το ζην για την ίδια και τους δύο μικρούς γιους της. Η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές δίνει αποζημίωση 300.000 τάκα (2.560 ευρώ), όμως στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο για μια χήρα να διεκδικήσει τα χρήματα, που πάντως δεν αρκούν σε μια οικογένεια, η οποία έχει χάσει τον άνθρωπο που την στηρίζει οικονομικά.

Η «Οργάνωση για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη στο Μπαγκλαντές» (Beds) πρόκειται να δημιουργήσει επαγγελματικές ευκαιρίες για τις γυναίκες που ζουν στην περιοχή του δάσους Σούνταρμπανς συμπεριλαμβανομένων και των «χήρων των τίγρεων». Για να περιοριστεί η εξάρτηση των τοπικών κοινωνιών από τους φυσικούς πόρους του δάσους η μη κερδοσκοπική οργάνωση δημιούργησε δύο συνεταιρισμούς για τις γυναίκες της περιοχής, οι οποίες εκπαιδεύονται στη μελισσοκομία και στην καλλιέργεια φυτών με στόχο να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητες.

Η 60χρονη Τζαμίρουν Μπίμπι έχασε τον σύζυγό της πριν από 20 χρόνια από επίθεση τίγρη. «Οι άνθρωποι ζουν πάντα με προλήψεις... Η κοινωνία θα βρίσκει πάντα τρόπους να κατηγορεί τις γυναίκες. Η ζωή εδώ είναι αρκετά δύσκολη, δεν χρειάζεται να επιβαρύνουμε τους εαυτούς μας περισσότερο», δήλωσε η Μπίμπι στον βρετανικό Guardian.

ΠΗΓΗ: LIFO