Αυτές τις ημέρες η κυβέρνηση της Ινδονησίας γιόρτασε την 79η εθνική επέτειο ανεξαρτησίας της χώρας σε δύο πρωτεύουσες. Τη σημερινή Τζακάρτα και τη μελλοντική Νουσαντάρα. Το σκηνικό ήταν κάπως αλλόκοτο.

Περίπου 1.300 καλεσμένοι βρέθηκαν ανάμεσα σε χωράφια, γερανούς και μισοτελειωμένα κτίρια, καθώς μόλις το 15% των έργων έχει προχωρήσει. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο υπάρχει εδώ και δεκαετίες, αλλά ξεκίνησε να υλοποιείται από το 2022. Η τελική ολοκλήρωσή του προβλέπεται για το 2042.

Τότε υπολογίζεται να μένουν στη Νουσαντάρα περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι σε μια πόλη-πρότυπο, αν βεβαίως όλα πάνε με βάση το πρόγραμμα. Με πληθυσμό πάνω από 10 εκατομμύρια και άλλα 30 εκατομμύρια στα περίχωρα, η Τζακάρτα βουλιάζει στην κυριολεξία.

Όχι μόνο γιατί έχει όλα τα προβλήματα μιας τεράστιας μεγαλούπολης, που δεν επεκτάθηκε πάντα ορθολογικά, αλλά και γιατί το υπέδαφός της είναι σαθρό και οι πλημμύρες σχεδόν μόνιμο φαινόμενο.

Μεγάλα σχέδια, αλλά και καθυστερήσεις

Προς το παρόν στη Νουσαντάρα έχουν μετακομίσει μερικές χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι, όπως εξηγεί ο Ντάνις Σουμαντιλάγκο, υπεύθυνος υποδομών. Το έργο βρίσκεται μόλις στην πρώτη από τις πέντε σχεδιαζόμενες φάσεις του: «Στο πρώτο στάδιο ίσως έρθουν 20.000 άτομα.

Όμως μέσα στην επόμενη πενταετία υπολογίζουμε περίπου 200.000, 300.000».

Πέραν κάποιων προβληματισμών για τις οικολογικές συνέπειες, προκύπτουν δυσκολίες χρηματοδότησης. Το κόστος του τιτάνιου έργου υπολογίζεται σε πάνω από 30 δισεκατομμύρια δολάρια, από τα οποία το 80% θεωρητικά θα προέλθει από ξένους επενδυτές. Αλλά στο κομμάτι αυτό υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις.

Ο Πρόεδρος της Ινδονησίας, Τζόκο Βιντόντο, βιάστηκε ωστόσο να μετακομίσει στη νέα πρωτεύουσα παρά τις δυσκολίες και ονειρεύεται χρυσές εποχές.

«Είμαι πεπεισμένος ότι με την ενότητα και τη συνεργασία μας, με τη συνέπεια που διατηρούμε, η Ινδονησία, ως κυρίαρχο και ισχυρό έθνος, θα κάνει ένα άλμα προόδου και θα επιτύχει το όραμα της Χρυσής Ινδονησίας για το 2045».

Η κυβέρνηση τον προειδοποίησε ότι θα πρέπει να περιορίσει τις προσδοκίες του και να φανεί πιο ρεαλιστής, όπως επισημαίνει ο Άγκους Παμπάτζιο, ένας εκ των πολιτικών συμβούλων για το έργο: «Ένας επενδυτής από τον ιδιωτικό τομέα αναζητά κέρδος. Όταν βλέπει μόνο ένα πράσινο χωράφι, ρωτάει: Τι να κάνω; Γι’ αυτό ανέφερα στον πρόεδρο ότι μπορεί να υπολογίζει μόνο με τον κρατικό προϋπολογισμό».

Δωράκια για επενδυτές

Για να προσελκύσει επενδυτές, ο Βιντόντο, ο οποίος ηγείται της χώρας για 10 χρόνια, ανακοίνωσε πρόσφατα κίνητρα για το ξένο κεφάλαιο, συμπεριλαμβανομένων δικαιωμάτων γης διάρκειας έως και 190 ετών και γενναιόδωρες φορολογικές απαλλαγές.

Με πληθυσμό περίπου 275 εκατομμυρίων κατοίκων, η Ινδονησία είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Ακόμα πιο φιλόδοξα σχέδια, που θα εκτόξευαν κι άλλο το κόστος, έχει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Πραμπόγου Σουμπιάντο, ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα τον Οκτώβριο. Ο φόβος για μια μισοτελειωμένη πόλη-φάντασμα είναι πλέον υπαρκτός. Αλλά ο πολιτικός σύμβουλος επιμένει ότι το έργο θα ολοκληρωθεί. «Ναι, το πιστεύω. Αυτός είναι ο λόγος που επιμένω να μην σταματήσει. Αλλά με μειωμένες δυνάμεις. Γιατί δεν έχουμε πολλά χρήματα για να το υλοποιήσουμε».


ΠΗΓΗ