Δεν ξέρω πως ούτε γιατί, ίσως το βρω στην πορεία μέσω της ψυχοθεραπείας, αλλά από πολύ μικρός είχα αναπτύξει κάποιες περίεργες άμυνες σε σχέση με την απώλεια. Το σώμα μου, το μυαλό μου, ολόκληρό μου το είναι, αρνείτο να νιώσει τον πόνο ενός θανάτου. Δεν δεχόταν πως χάθηκε ένας άνθρωπος δικός του, ένα κομμάτι του εαυτού του. Μία φορά μόνο λύγισα, μία και μόνο φορά, ήταν αυτή που με διέλυσε και με έσπασε. Που δεν άντεξα το συναισθηματικό βάρος και έτρεξα να κρυφτώ και να «σπάσω» και μετά να ξανασηκωθώ και να βγω στους έξω, «καλά».
Και κρύφτηκα όχι από ντροπή ή αδυναμία, κρύφτηκα γιατί ήθελα να βιώσω μόνος αυτή την ευάλωτη στιγμή, που ίσως ήταν και από τις πιο αληθινές μου. Δεν ήθελα να την μοιραστώ με κανένα άλλο. Από τότε, ποτέ ξανά. Καμία επόμενη απώλεια δεν κατάφερε να με αγγίξει, όσο κι αν το προσπάθησα, πάντα συναντούσα ένα τείχος αδιαπέραστο.
Τα χρόνια περνούν και οι απώλειες γίνονται όλο και πιο συχνές. Όλο και περισσότερο ακούς για θανάτους γνωστών, φίλων, συγγενών, ανθρώπων που κάποτε συναναστράφηκες, αγαπήθηκες, θύμωσες, συζήτησες. Μα και πάλι, το σώμα μου αρνείται να συμμετέχει σε αυτό τον πόνο, σε αυτή τη διαδικασία. Μέχρι χθες, που μια ανάρτηση και ένα βίντεο με αυτήν να τραγουδά «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία», με διαπέρασε σαν ρεύμα πολλών βολτ. Σαν χθες έγινε, πριν 7 χρόνια, και κανείς δεν σε ξέχασε.
Την αγαπούσα, περισσότερο απ’ ότι είχα καταλάβει, γιατί παρά τα χρόνια της ήταν ένας άνθρωπος πολύ μπροστά από την εποχή της. Με ιδέες αλλιώτικες, μοντέρνες, επαναστατικές. Και η ίδια μια τέτοια επαναστάτρια ήταν. Έστω κι αν η γενιά και οι συνθήκες που μεγάλωσε, δεν της επέτρεψαν αν ανθίσει όπως θα της έπρεπε. Αυτή κατάφερε να μεταδώσει όλο το μέσα της στα παιδιά της, πνευματικά και βιολογικά, δίνοντάς τους κάτι από εκείνο το ανήσυχο κορίτσι που πάντα ήταν με το δίκιο, με το ίσο, με το σωστό.
Στα μισά του βίντεο, πάτησα παύση. Δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω. Δεν έκλαψα στην κηδεία σου, μα έκλαψα σήμερα, όταν σε είδα και σε άκουσα μέχρι τέλους, με εκείνη την φωνή, σαν χάδι που είχες. Την ίδια είχε και ο αδερφός σου, την ίδια έχουν και πολλά από τα ανίψια, τα παιδιά και τα εγγόνια σας. Πάνε 7 χρόνια τώρα που έφυγες και ακόμη δεν μοιάζει πραγματικό.
