Η ομάδα της CITY βρέθηκε χθες το απόγευμα στην ορεινή Λεμεσό και συγκεκριμένα στο Σούνι-Ζανατζιά, ένα από τα χωριά που πλήγηκαν από τη φονική πυρκαγιά. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν ολοκληρωτική καταστροφή με δεκάδες καμένα σπίτια, εντός της κοινότητας, αλλά και μεγάλες εκτάσεις καμένης γης. Πολλές από τις οικίες που καταστράφηκαν, ήταν φανερό ότι ήταν νεόδμητες· σε μία, μάλιστα, εξ αυτών, όπως μάς ανέφεραν κάτοικοι της κοινότητας, οι ένοικοί της δεν είχαν προλάβει καν να μετακομίσουν.

Περνώντας από το Καντού, για να φτάσουμε στο Σούνι, και στις δύο πλευρές του δρόμου, δέσποζε το απόλυτο μαύρο. Οι άλλοτε κατάφυτες πλαγιές, έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα, σχεδόν, εφιαλτικό, νέο τοπίο.

Βίντεο από τον δρόμο προς το Σούνι

Στο χωριό του Σουνίου κάτοικοι, αλλά και εθελοντές έκαναν περιπολίες, προσπαθώντας να εντοπίσουν τυχόν αναζωπυρώσεις. Πράγματι, η φωτιά σιγόκαιε ακόμα σε σπίτια και κορμούς δέντρων με πυροσβεστικά οχήματα να επεμβαίνουν για την κατάσβεσή των μικρών εστιών.

Έξω από ένα σπίτι ένα διαφορετικό θέαμα μάς έκανε εντύπωση. Κάτοικοι είχαν τοποθετήσει μπουκάλες με νερό και μάσκες ώστε οι εθελοντές να μπορέσουν να τις χρησιμοποιήσουν. Μια μικρή, όμορφη πράξη ανταπόδοσης της αλληλεγγυής.

Μια οικογένεια, της οποίας το σπίτι σώθηκε, μάς ανέφερε ότι δεν έχουν ρεύμα και νερό. Είχαν εγκαταλείψει το χωριό τους ήδη από την Τετάρτη και επέστρεψαν, όταν η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο. «Μια γειτόνισσα άρχισε να φωνάζει ότι έσιει φωθκιά τζαι έτσι εκαταλάβαμε ότι πλησιάζει μας», μάς ανέφεραν σχετικά με τον τρόπο ενημέρωσής τους για το «κακό», δεικνύοντας την απουσία επίσημης ενημέρωσης.

Είχε ήδη νυχτώσει όταν κατευθυνθήκαμε προς το Όμοδος, όπου το πύρινο μέτωπο μαινόταν ακόμη. Αστυνομικές δυνάμεις δεν μας άφησαν, ωστόσο, να πλησιάσουμε στο χωριό λόγω της επικινδυνότητας. Σταθμεύσαμε στο σημείο του δρόμου που είχε κλείσει η αστυνομία και πλησιάσαμε μια γυναίκα, η οποία φαινόταν συγχυσμένη. Ήταν κάτοικος του χωριού, η οποία είχε φύγει το πρωί από το Όμοδος όταν ακόμη η φωτιά δεν απειλούσε το χωριό μη γνωρίζοντας ότι το βράδυ δεν θα μπορούσε να επιστρέψει. Προσπαθούσε να διευθετήσει διανυκτέρευση σε μια ξαδέρφη της στη Λεμεσό, όπως μας είπε, μη ξέροντας κιόλας αν την επομένη θα υπήρχε το σπίτι της. Στο σημείο υπήρχαν επίσης εθελοντές που ζητούσαν να συνδράμουν με κάθε τρόπο.

Κατηφορίζοντας από το Όμοδος, στον δρόμο της επιστροφής, ο αέρας μάς έφερνε έντονα τη μυρωδιά της καμένης γης. Ήταν νύχτα, αλλά το μαύρο που άφησαν πίσω τους οι φλόγες ξεχώριζε ακόμα και μέσα στη μαύρη νύχτα.