Με αφορμή τη νέα του δουλειά, την καινούρια καθημερινή δραματική «Καταιγίδα» του ΣΙΓΜΑ, βρέθηκα μαζί του για συνεντευξούλα.

Στην αρχή κάτι με τρία φεγγάρια είχε σκεφτεί για τίτλο της νέας σειράς, μου είπε διαφωτιστικά, αλλά τελικά δεν ήθελε «κάτι τόσο μελό» και προτίμησε την «Καταιγίδα».

Αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο κατάλληλος για να σκηνοθετεί τηλεοπτικές σειρές στην κυπριακή TV, σκέφτηκα αμέσως μόλις χωρίσαμε.

 

Πάεις τριφτός;

Και κάτι παραπάνω. Είχα κάμει εξ ολοκλήρου μόνος μου το «Βαλς με 12 Θεούς», το «Όμικρον Θετικό» πέρσι, και τώρα την Καταιγίδα.

Η Καταιγίδα είναι βέβαια κάτι άλλο, είναι ένα πρότζεκτ στοίχημα για μένα, αφού δική μου είναι η όλη ιδέα και του κολλητού μου Γιώργου Μουσκοβία το σενάριο.

Οι τέσσερις φίλοι, το ατύχημα, ο ένας που τουμπάρει, το βασικό ερώτημα της σειράς «εσύ τι θα έκανες σε 24 ώρες», όλα αυτά εγώ τα σκέφτηκα.

Αντιλαμβάνεσαι όμως πως 200 επεισόδια δεν είναι απλή υπόθεση, θέλεις ένα δυνατό σεναριογράφο να σου τα βγάλει και να μη χαθεί από τον στόχο και από τη ροή των πραγμάτων και να έχει μια συνέπεια που εγώ δεν μπορώ να έχω.

Οπότε, ναι, όταν κάτι είναι από την αρχή ως το τέλος δικό σου, πάεις περισσότερο τριφτός.

Ευτυχώς, ωστόσο, δεν υπάρχει καμία σύγκρουση φέτος. Δεν υπάρχει εταιρεία παραγωγής, είμαστε μια ομάδα πελών που στα χρόνια της δουλειάς είδαμε ποιοι ταιριάζουμε με ποιους, ποιοι μπορούμε να δημιουργήσουμε καλύτερα με άλλους, ποιοι συνεννοούμαστε, ποιοι είναι για μένα επαγγελματίες.

Ήρθαμε, λοιπόν, και στήσαμε μια ομάδα, κάμαμε και μία εταιρεία παραγωγής απλώς για να γίνεται η πληρωμή από τα Σίγμα. Δόξα τω θεώ, μας εμπιστεύτηκαν πρώτης τάξης ηθοποιοί.

«Η Καταιγίδα έχει φουρτούνες, έχει αστραπές. Η Καταιγίδα σε τρομάζει. Μόνο όταν κοπάσει αντιμετωπίζεις τις συνέπειες και τα λάθη σου» γράφει το short description της σειράς.

 

Με ποια κριτήρια επιλέγεις τους ηθοποιούς;

Κάποιοι ήταν στο πιλοτικό που ετοιμάσαμε για το Σίγμα, οπότε θεώρησα σωστό να είναι μαζί μου, γιατί για να τους διαλέξω σημαίνει μου έκαναν για το ρόλο. Άλλοι ήρθαν πιο καρμικά κοντά στη σειρά και άλλοι καθαρά γιατί μόνο εκείνοι μπορούσαν να παίξουν τον συγκεκριμένο ρόλο. Δε θα σου πω ονόματα, θα σου πω πως οι περισσότεροι είναι φίλοι μου και με στήριξαν από τη μέρα του πιλότου. Δηλαδή η Μαριάννα Σάντη και η Δήμητρα Δημητριάδου στον πιλότο έκαναν σάντουιτς, επειδή είναι φίλοι μου και ήξεραν πως αυτή η ιδέα υπάρχει εδώ και 6 χρόνια.

Eίμαστε μια ομάδα πελών που στα χρόνια της δουλειάς είδαμε ποιοι ταιριάζουμε με ποιους

Σου αρέσει, φαντάζομαι, να δουλεύεις για τηλεοπτική σειρά.

Εάν το κάμεις με μαγκιά, ναι. Θέλει τρόπο και το σημαντικότερο, οργάνωση. Αρνούμαι να πιστέψω πως δεν μπορείς να οργανωθείς και να βγάλεις τις σκηνές σου όπως πρέπει, την ώρα που πρέπει, το θεωρώ βασικά ηλίθιο να μην μπορείς να το κάνεις.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Κύπρο είναι η οργάνωση. Όταν υπάρχει οργάνωση, και ο όγκος των σκηνών που απαιτεί μια σειρά μπορεί να βγει και ένα ποιοτικό αποτέλεσμα.

Αυτό ακριβώς θεωρώ πως είναι η διαφορά της «Καταιγίδας», ότι δηλαδή στον βωμό της τηλεόρασης και στο να βγουν πολλά επεισόδια σε χρόνο ντετέ, δεν βάζουμε στην άκρη την ποιότητα.

Και εγώ αναγκάστηκα στο παρελθόν να το κάνω, έχω δουλέψει και στις δύο μεγάλες εταιρίες παραγωγής που υπάρχουν, φέτος όμως είναι πολύ δικό μου, πολύ μωρό μου και το ίδιο συμβαίνει και με τους φίλους κολλητούς μου που επίσης το νιώθουν δικό τους. Δεν θα σκεφτούν ούτε να θυσιάσουν ώρες, ούτε υπερωρίες, ούτε τίποτα.

Βehind the scenes με την ηθοποιό Μάρα Κωνσταντίνου 

 

Τηλεόραση ποιοι βλέπουν, ποιοι είναι το target γκρουπ σου;

Το στοίχημα της Καταιγίδας είναι να τη δουν όλοι, να τη δω και εγώ που δουλεύω στην τηλεόραση και δεν με αφορά το προϊόν.

Κοίτα, σίγουρα προσπαθούμε να τη βλέπει όλη η οικογένεια και όλα τα μορφωτικά επίπεδα. Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να κάτσουν να τη δουν οι 25 με 35. Να τους ενδιαφέρει να τη δουν, γιατί θα έχει ωραίες εικόνες και μουσικές. Αυτοί είναι το δυσκολότερο target group. Είναι αυτοί που αρνήθηκαν την τηλεόραση και βλέπουν σειρές στο ίντερνετ, και εγώ το κάμνω.

Γιατί όμως; Δεν είναι όμορφη η Κρίστη Παπαδοπούλου; Είναι και όμορφη και εκπληκτικός άνθρωπος και πάρα πολύ καλή ηθοποιός.

Δεν είναι ενδιαφέρον το παίξιμο του Ανδρέα Τσιέλεπου;

Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να κάτσουν να τη δουν οι 25 με 35

 

Οι ηθοποιοί καλαμαρίζουν;

Όσο σεβαστείς τον τηλεθεατή, θα σε σεβαστεί. Η Αντρούλα Ηρακλέους με τον Αντρέα Φυλακτού γιατί να καλαμαρίσουν; Πώς θα φτάσει ο πόνος της μάνας που έθαψε τον γιό της, μιλώντας με τον άλλο τον γιο, αν του καλαμαρίσει;

Με τον άντρα της που είναι ο Φίλιππος Σοφιανός, θα μιλήσει ας το πούμε τα ευγενικά κυπριακά αλλά σίγουρα πρέπει να σεβαστείς και τον Κύπριο τηλεθεατή.

Είναι και θέμα στόχου. Αν ήξερα πως η σειρά παίζει Ελλάδα θα το προσάρμοζα ανάλογα. Παίζει στο ΣΙΓΜΑ Κύπρου όμως αυτή η σειρά και πρέπει να σεβαστούμε τον τηλεθεατή του.

Σίγουρα δεν θα μιλήσουν όπως μιλούν στα σκετς αλλά αν είναι Κύπριοι μεταξύ τους θα μιλήσουν κυπριακά.

 

Απολαμβάνεις να σκηνοθετείς δράμα;

Στην τηλεόραση οτιδήποτε αληθινό, οτιδήποτε διαφορετικό και οτιδήποτε έξυπνο μου αρέσει.

Η Καταιγίδα θεωρείται δραματική σειρά αλλά δεν είναι, είναι μία καθημερινή σειρά με την έννοια της καθημερινότητας και όχι με την έννοια της προβολής πέντε φορές τη βδομάδα στο ΣΙΓΜΑ.

Είμαστε τέσσερις φίλοι, πως το ζούμε; Δικοί μας προβληματισμοί είναι, των σημερινών τριαντάρηδων, σαραντάρηδων, και εικοσιπεντάρηδων. Οι έρωτες τους, τα πάθη τους, εκείνα που θέλουν να ζήσουν.

Η Καταιγίδα με παίρνει τριφτό γιατί θέλω να με παίρνει τριφτό, θέλουμε το βήμα μπροστά σε όλα. Ήδη έχει σχολιαστεί η εικόνα, ότι είναι διαφορετική. Πληρώσαμε για να έχουμε καλύτερη εικόνα. Θα πάμε ένα βήμα παραπέρα, στα ρούχα, στα λοκέϊσιονς, στις ιστορίες, σε όλα.

 

Κανένα λοκέϊσιον να μας προτείνεις για εκδρομή;

Τα caves στον Πρωταρά είναι πολύ κλασικό αλλά πραγματικά είναι άλλο πράγμα.

Προσωπικά τρελαίνομαι επίσης με τα στενοσόκακα στην παλιά Λευκωσία.

 

Για την κυπριακή TV τι πιστεύεις;

Αν δείξουν λίγη εμπιστοσύνη και δώσουν χώρο στους σκηνοθέτες, τους παραγωγούς και τους σεναριογράφους, σε ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή τους να δουλέψουν και να σπουδάσουν αυτά τα πράγματα, μπορεί να πάει πάρα πολύ καλά.

Υπάρχουν υπερταλαντούχοι άνθρωποι στην Κύπρο και μιλώντας για εμένα, μπορεί να μην αξίζω ίντσα μπροστά σε άλλα άτομα της ηλικίας μου, που απλά τους φοβίζει το γεγονός ότι είναι τηλεόραση.

Υπάρχουν εκπληκτικοί μικρομηκάδες που είναι ανεκμετάλλευτοι. Έχουμε σκηνοθέτες ταινίες μικρού μήκους στην Κύπρο που έχουν πάρει ΤΑ βραβεία στο εξωτερικό, όπως είναι η Αλεξία Ρόιτερ ή ο Ανδρέας Σπλάς.

Τα άτομα που φτιάχνουν αυτά τα αριστουργήματα φοβούνται πως θα έρθουν και θα πρέπει να βγάλουν 20 – 23 σκηνές την ημέρα και άρα θα χάσουν την ποιότητά τους.

Οργανώσου λέω εγώ, για να μη τη χάσεις.

Μπορεί να μην αξίζω ίντσα μπροστά σε άλλα άτομα της ηλικίας μου

Δεν είναι συχνά ασύμβατες η ποσότητα με την ποιότητα;

Γιατί; Όταν ένας σκηνοθέτης έρθει αδιάβαστος στο γύρισμα και φάει πέντε με δέκα λεπτά για να δει πως θα στήσει τη σκηνή, εκείνα τα δέκα λεπτά έκαμνες ακόμα τρία πλάνα, έστω ένα πλάνο, το οποία θα έκανε τη διαφορά.

Λέμε πως έχεις 11 ώρες γύρισμα, από τις 11 πες η μία είναι διάλειμμα, άρα 10. Μα 10 ώρες, μισή ώρα τη σκηνή, κάνεις 20 σκηνές, λίγες είναι; Φτάνει εκείνο το μισάωρο της σκηνής να το διαθέσεις σωστά.

Η ποιότητα είναι εφικτή, φτάνει να το θέλουν όλοι, να μη βλέπει ο ένας την πούγκα του, ο άλλος την καλοπέραση του, ο άλλος να μη ταλαιπωρηθεί, ο άλλος να σχολάσω πιο νωρίς κλπ.

Πώς σκηνοθετείς μια καταιγίδα;

Ουσιαστικά αυτό που είχαμε πει, εγώ, ο βοηθός μου, ο διευθυντής φωτογραφίας και οι ηθοποιοί είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα περιορίσουμε τη σκηνή για το πλάνο. Προτιμώ να είναι ένα γενικό πλάνο και να μου αφηγηθούν οι ηθοποιοί τη σκηνή παρά να πρέπει να περιορίσω τον ηθοποιό να παίξει για να του κάμω κοντινό.

Υπάρχουν γενικά πλάνα, υπάρχει κίνηση, υπάρχουν και στατικές κινήσεις αλλά όταν ζωγραφίζει ο άλλος τον πίνακα του, δεν θα πρέπει να δείξει τον πίνακα και τι έχει στα χέρια του;

Έχω steadicam, μπορεί η γιαγιά μου στο χωριό να που πει «μα τι εν τζίνη η κάμερα που φακκά γυρό που τον Φυλακτού την ώρα που ζωγραφίζει»; Εμένα όμως μου αρέσει το steadicam, είναι πιο αφηγηματικό.

Αν θες, επομένως, να πεις κάτι για τη σκηνοθεσία, μπορείς να πεις ότι είναι πιο αφηγηματική σε αυτή τη σειρά, με την έννοια ότι τα πλάνα εξυπηρετούν την αφήγηση.

Στόχος μας είναι η ωραία εικόνα, δε ξέρω αν είδες το τρέιλερ, εγώ πάντως είμαι πολύ περήφανος και από θέμα εικόνας, και από θέμα πλάνου, και μουσικής, και τραγουδιού. Αν ακούσεις το τραγούδι είναι άλλο πράγμα. Κάτσαμε τρεις νύχτες μέχρι τις 4 το πρωί, διαφορετικά δεν γίνεται, δεν θα έβγαινε.

Το όνομα πώς το σκεφτήκατε;

Στην αρχή κάτι με φεγγάρια είχαμε σκεφτεί, τρία, τέσσερα φεγγάρια κάτι τέτοιο.

Σε μια παρείστικη συζήτηση αποφασίσαμε τελικά πως αυτό ήταν πολλά μελό και δεν ξέρω πως έκατσε, ήμουν στο Facebook εκείνη την ώρα και ένας φίλος μου έκανε upload ένα τραγούδι του Σταύρου Σιόλα, (ο οποίος καρμικά πάλι μας γράφει το τραγούδι τώρα και θα το ερμηνεύσει μαζί με τη Γλυκερία), ένα τραγούδι με τίτλο καταιγίδα.

Μου αρέσει ο Σιόλας, το ακούσαμε όλοι, και λέω παιδιά θα την πω καταιγίδα. Στην πορεία και στο στήσιμο διαπιστώσαμε πως, ναι, ταιριάζει.

Διάβαζα κάποτε πως είναι το μόνο φυσικό στοιχείο που αφήνει τα σημάδια του σε νερό, γη και αέρα, οπότε αυτό μου άρεσε, με ιντρίγκαρε. Γιατί ναι μεν θα βγει το ουράνιο τόξο που συμβολικά είναι η δικαίωση αλλά θα ξεβράσει και η θάλασσα ένα μυστικό και θα αφήσει και λίγη λάσπη στον δρόμο.

Όλα τούτα τα περιέχει το στόρι της Καταιγίδας, και τη δικαίωση και τη λάσπη, και τα μυστικά. Όχι μόνο του παρελθόντος μυστικά, αλλά και αυτά που δημιουργούνται.

Θα βγει το ουράνιο τόξο που συμβολικά είναι η δικαίωση αλλά θα ξεβράσει και η θάλασσα ένα μυστικό και θα αφήσει και λίγη λάσπη στον δρόμο

 

Ως σκηνοθέτης πιστεύεις ότι κινείται το πράγμα στον τομέα σου;

Θα σου πω πάλι για την Καταιγίδα. Τον περασμένο Μάη είχα πρόταση να φύγω από την Κύπρο. Λόγω του ότι είμασταν ήδη σε συζητήσεις με το ΣΙΓΜΑ και βλέπαμε πως η σειρά κλείνει, είπα να το ρισκάρω.

Γιατί να φύγω; Γιατί να μη μείνω να κάνω πράματα εδώ και να πω ότι εξάντλησα όλα τα περιθώρια; Νευριάζω όταν ακούω σχόλια όπως «τι να κάμω στην Κύπρο», «η Κύπρος εν μιτσιά» κλπ.

ΟΚ, αν το προσπάθησες πολύ μέχρι το τέλος και είδες πως δε βγαίνει τίποτα, ναι, αλλά το να τα παρατάς γιατί δεν σε εμπνέει, όχι.

Εγώ όταν ήρθα Κύπρο νόμιζα πως θα αυτοκτονήσω, ότι ήρθα στην έρημο, ότι δεν έχει θερινά σινεμά, δεν έχει μια αίθουσα να παίξει άλλες ταινίες εκτός από Χόλυγουντ. Το έψαξα, το βρήκα και υπάρχουν. Και υπήρχαν και πριν να παίξω εγώ τον έξυπνο να τις βρω.

Απλώς εγώ δεν τις ήξερα πριν φύγω για σπουδές. Υπάρχει η λέσχη κινηματογράφου, υπάρχει το θερινό το Κωνστάντια, υπάρχουν χίλιες εκθέσεις, χίλιες βιβλιοθήκες, πρέπει να το ψάξεις.

Εννοείται αν σε περιορίσει η Κύπρος, σήκω φύγε, γιατί τούτος είναι ο καλλιτέχνης, εκείνος που θέλει συνέχεια να κάνει πράγματα, το που θα τα κάνει, άλλο θέμα.