Αυτή την κατάσταση βιώνει εδώ και λίγο καιρό ο 25χρονος μαιευτής Χρήστος Βρακάς, ο οποίος ενώ είναι κάτοχος πτυχίου νοσηλευτικής του ΤΕΠΑΚ και μεταπτυχιακού στον κλάδο της μαιευτικής του Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, δεν μπορεί να βρει δουλειά στον τομέα που σπούδασε και αγαπά, γιατί πολύ απλά είναι άντρας.
Ο Χρήστος αφού ολοκλήρωσε την πρακτική του εξάσκηση στο Μακάριο Νοσοκομείο, με τις καλύτερες αξιολογήσεις όπως αναφέρει, ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά σε ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, αφού ο κατάλογος για διορισμούς στα δημόσια νοσηλευτήρια είναι μεγάλος. Η αντιμετώπιση όμως που βρήκε, δεν ήταν η αναμενόμενη, με το ένα όχι να διαδέχεται το άλλο όχι γιατί δεν είχαν ανάγκη από προσωπικό, αλλά επειδή είναι πολιτική τους να μην προσλαμβάνουν άντρες.
Ο ίδιος με μια ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, αναφέρει το περιστατικό και σχολιάζει όλο αυτό που έζησε.
«Θεωρώ απαράδεκτο στην Κύπρο του 2016 να μην μπορώ να εργοδοτηθώ σαν Μαιευτής -μια ειδίκευση που με τόσες θυσίες και προσπάθειες ολοκλήρωσα σε μεταπτυχιακό κύκλο- και όχι γιατί δεν πληρώ της προϋποθέσεις ή γιατί δεν έχω τις απαραίτητες ικανότητες αλλά γιατί είμαι ΆΝΔΡΑΣ!
Τα στενόμυαλα κεφάλια της Κύπρου μου στερούν την ευκαιρία να εργαστώ στον τομέα που τόσο αγαπώ με την δικαιολογία «Συγνώμη οι γυναικολόγοι μας δεν δέχονται άντρες στην κλινική». Ναι καλά ακούσατε, ΌΧΙ οι γυναίκες αλλά οι ιατροί. Αν αυτό δεν είναι διάκριση και σεξισμός τότε δεν ξέρω τι είναι.
Αυτές οι οπισθοδρομικές νοοτροπίες κρατούν την υγεία της Κύπρου σε χαμηλά χωρίς κανένα περιθώριο εξέλιξης. Αγαπώ την δουλειά μου και νιώθω περήφανος που επέλεξα το επάγγελμα του Μαιευτή, όμως την ίδια ώρα νιώθω απογοητευμένος που ζώ στην Κύπρο».
Όταν τον Φεβρουάριο 2016, στη CITY δημοσιεύαμε άρθρο με θέμα «Μιλήσαμε με 4 άντρες στην Κύπρο που κάνουν ‘γυναικεία’ επαγγέλματα», είχαμε χαρεί ιδιαιτέρως όταν βρήκαμε όντως άντρες να μην έχουν ταμπού και προκαταλήψεις και να επιλέγουν να εργαστούν σε τομείς που είναι κατά κύριο λόγο γυναικοκρατούμενοι, ενώ το ότι η κυπριακή κοινωνία τους δεχόταν χωρίς κριτική και άρνηση, αποτελούσε μια σημαντική και ευχάριστη έκπληξη. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχαμε τότε.
Όπως αναφέρει ο Χρήστος, στο Μακάριο υπάρχουν τρείς άντρες μαιευτές και στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου 1. «Τα δημόσια νοσοκομεία προσλαμβάνουν άντρες δεν υπάρχει πρόβλημα, στα ιδιωτικά είναι το πρόβλημα. Οι λίστες όμως για διορισμό είναι μεγάλες. Γιατί να πρέπει να περιμένω 3 και 4 χρόνια για να εργαστώ τη στιγμή που ξέρω πως υπάρχουν θέσεις εργασίας σε κλινικές, στις οποίες όμως δεν μπορώ να εργαστώ γιατί είμαι άντρας;
Τελείωσα με πολύ καλούς βαθμούς και με μια από τις υψηλότερες βαθμολογίες στην πρακτική αξιολόγηση του τοκετού και σε άλλες εξετάσεις και δεν μου δίνουν καν την ευκαιρία να τους αποδείξω την αξία μου. Υπήρξε κλινική που δεν μου επέτρεψε καν να αφήσω βιογραφικό, γιατί είναι η πολιτική τους να μην προσλαμβάνουν άντρες μαιευτές».
Το οξύμωρο σε όλη αυτή την ιστορία, είναι πως αν αναλογιστεί κανείς πώς η πλειοψηφία των γυναικολόγων και των ιατρών στην Κύπρο είναι άντρες, με τις γυναίκες ιατρούς να είναι ελάχιστες είτε στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, δεν δέχονται να προσλάβουν άντρες μαιευτές, λόγω φύλου.
