«Ξεκινούσαμε στις 12 τα μεσάνυχτα και τελειώναμε στις 5-6 το πρωί. Το μαγαζί γέμιζε 4 φορές τη βδομάδα, με 700 άτομα -νούμερα που ίσως κανένα άλλο μαγαζί δεν τα έχει κάνει μέχρι και σήμερα. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές».

Ρωτώ τον Δημήτρη Μακρή, εμπνευστή και έναν εκ των ιδιοκτητών της Ελλοπίας, αν ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα. «Υπάρχει κορεσμός. Ο κόσμος δεν θα τα ακούσει για πρώτη φορά, όπως τα άκουγε τότε, με αυτήν τη μορφή, από 7-8 ονειροπαρμένους 25χρονους. Πλέον ο κόσμος τα έχει ακούσει χιλιάδες φορές».

Ουσιαστικά, πρώτη φορά μαζεύτηκε μια μπάντα 7-8 ατόμων να παίξει το ρεπερτόριο που έπαιζε το σχήμα της Ελλοπίας. Υπήρχαν άλλοι χώροι και μπάντες, εννοείται, μουσικές σκηνές με ροκ πρόγραμμα, οι μπουάτ που ήταν πιο μικροί χώροι με κιθάρα, τα μπουζούκια που μάζευαν ακόμα και οικογένειες, αλλά και τα γνωστά club των 90s. Ξαφνικά όμως εμφανίζεται η Ελλοπία (στη λεωφ. Στασίνου) και παίζει αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζουμε έντεχνο. Τραγούδια από Ξυλούρη μέχρι ηλεκτρικό ροκ, από «Βικτώρια» και «Για μένα τραγουδώ», μέχρι Μαχαιρίτσα, Καββαδία και ρεμπέτικα του Ξαρχάκου. «Τα παίζαμε χωρίς ενοχές και χωρίς τύψεις, αλλά πολύ ενστικτωδώς. Αυθόρμητα, παίζαμε τραγούδια πολύ διαφορετικού ύφους, αλλά ίδιου ήθους. Ήταν όλα καλά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας. Κατσιμίχες, Ζερβουδάκη, Παπάζογλου, Μάνο Λοΐζο, από την κιθάρα στο μπουζούκι. Αυτό, δεν το είχε άλλος χώρος, ήταν κάτι πρωτοποριακό» συμπληρώνει ο Δημήτρη Μακρής.

Μια χαρακτηριστική εικόνα από το μαγαζί-φαινόμενο της Λευκωσίας - Διακρίνονται οι Δημήτρης Μακρής, Δημήτρης Φανής, κάποιοι από τους μουσικούς του σχήματος, αλλά και θαμώνες να κάθονται πάνω στη σκηνή

Αξίζει και θα είναι πραγματικά ωραίο να ξαναβρεθούμε έστω για μια βραδιά, να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε (γιατί όχι), κυρίως όμως, να παίξουμε ξανά παρέα εκείνα τα τραγούδια που χαρακτήρισαν την εποχή μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Έχω την αίσθηση πως και για τον κόσμο που έζησε μαζί μας εκείνες τις υπέροχες εποχές θα σημαίνει το ίδιο.

«Η φήμη της Ελλοπίας βγήκε εκτός συνόρων Κύπρου. Μας έμαθαν καλλιτέχνες από Ελλάδα, αρκετοί από τους οποίους έπαιξαν μάλιστα μαζί μας και για εμάς αυτό ήταν παράσημο. Ήταν λες και καταφέραμε να κάνουμε καριέρα στην Κύπρο, με τη σημερινή έννοια του όρου» μου λέει ο έτερος της παρέας, Δημήτρης Φανής, συμπληρώνοντας μάλιστα χαριτολογώντας πως κάποιοι τους παρομοίαζαν με τους Γιώργο Νταλάρα και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αντίστοιχα, μια και εκείνα τα χρόνια είχε κυκλοφορήσει η live ηχογράφησή τους στο “Αττικόν”.

«Η μεγάλη επιτυχία που είχε αυτό το σχήμα πολλές φορές μας ξεπερνούσε. Δεν καβαλήσαμε όμως ποτέ κανένα καλάμι, παρότι ήμασταν νεαροί αλλά και “μεθυσμένοι” από αυτό που συνέβαινε και το οποίο ήρθε και λίγο απότομα. Αντίθετα, αυτό μας υποχρέωσε να εξελιχθούμε γρήγορα, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις υψηλές απαιτήσεις της δουλειάς».

Ζητώ από τον Δημήτρη Φανή να μου πει για ποιο λόγο αποφασίζουν 20 χρόνια μετά να κάνουν reunion; «Κυρίως συναισθηματικοί λόγοι μας ώθησαν σ’ αυτή την επανένωση. Πιστεύω πως αξίζει και θα είναι πραγματικά ωραίο να ξαναβρεθούμε έστω για μια βραδιά, να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε (γιατί όχι), κυρίως όμως, να παίξουμε ξανά παρέα εκείνα τα τραγούδια που χαρακτήρισαν την εποχή μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Έχω την αίσθηση πως και για τον κόσμο που έζησε μαζί μας εκείνες τις υπέροχες εποχές θα σημαίνει το ίδιο. Θα είναι μια καλή ευκαιρία να ξανανταμώσουμε και να ξεφαντώσουμε όπως λέει και το τραγούδι του Σαββόπουλου».

 

Η μεγάλη επιτυχία που είχε αυτό το σχήμα πολλές φορές μας ξεπερνούσε.

Πιο κάτω, ολόκληρη η κουβέντα που κάναμε με τους Δημήτρη Μακρή και Δημήτρη Φανή, τους δύο κύρους τραγουδιστές του θρυλικού σχήματος της Ελλοπίας:

Τι νοσταλγείς πιο πολύ από τότε;

Φανής: Τα νιάτα μου, θα έλεγα πρωτίστως. Όμως πέραν τούτου που θεωρώ πως είναι και το αυτονόητο, αυτό που θυμάμαι και κρατώ μέσα μου με συγκίνηση, είναι η αγνότητα της εποχής εκείνης. Αυτό αφορά αφενός μεν στη δική μας προσέγγιση πάνω στο τραγούδι, που με χριστιανική ευλάβεια υπηρετούσαμε, αλλά και στις σχέσεις ζωής που οικοδομήθηκαν μεταξύ μας, αφετέρου δε στις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές ειλικρινούς αναγνώρισης και επιβράβευσης της δουλειάς μας από τον κόσμο, ο οποίος μας επέλεγε και μας στήριζε σαν «δικούς» του καλλιτέχνες.  

Πως θυμάσαι την τότε εποχή;

Μακρής: Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα εξιδανίκευσης, αλλά τότε ήμασταν όλοι στην αθωότερη εκδοχή του τωρινού εαυτού μας. Ήταν μια εποχή στο μεταίχμιο, που ένοιωθες ότι άλλαζαν πράγματα. Ότι ξεπετάγονταν πράγματα που θα άλλαζαν τις καταστάσεις, προκαλώντας αλλαγές και στον χώρο της ψυχαγωγίας. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί στην εποχή που άρχισε να δημιουργείται η φοιτητική κοινωνία της Λευκωσίας. Μέσα σε όλο αυτό ήταν και ο αυθορμητισμός ο δικός μας λόγω του νεαρού της ηλικίας.

Τι έφεραν τελικά οι αλλαγές;

Μακρής: Σήμερα έχουμε πάρα πολλές επιλογές. Ξεπετάγονται πολύ όμορφοι χώροι. Απλώς νομίζω ότι γίναμε «ολάδικο». Δεν υπάρχει ένας χώρος όπου μπορούμε να νοιώσουμε ως βάση μας. Είμαστε θεωρώ λίγο υπερβολικοί ως προς τον αριθμό των χώρων διασκέδασης σε ένα τόσο μικρό τόπο. Είναι όμως και τέτοια η εποχή όπου πρέπει να ικανοποιήσεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου, αλλά κάπου χάνεις και λίγο τον φάρο σου.

 

Εξαιρετικό το κλίμα σε συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά

Ήταν όλοι μια χαρά μέσα στον χώρο. Καμιά επιτήδευση. Υπερτερούσε το συναίσθημα, όχι μόνο από τους μουσικούς αλλά από όλους μας που βρισκόμασταν εκεί.

Τι καινούργιο πρόσφερε στη νύχτα της Λευκωσίας η Ελλοπία; Γιατί αποτέλεσε καινοτόμο πρόταση;

Μακρής: Πρώτη φορά μαζεύτηκε μια μπάντα 7-8 ατόμων να παίξει το ρεπερτόριο που παίζαμε εμείς. Υπήρχαν και άλλοι χώροι και μπάντες, εννοείται, ξαφνικά όμως εμφανίζεται η Ελλοπία που γεμίζει 4 φορές τη βδομάδα με 700 άτομα -νούμερα που κανένα άλλο μαγαζί δεν τα έχει κάνει μέχρι και σήμερα- και παίζει τραγούδια από Ξυλούρη μέχρι ηλεκτρικό ροκ, ως «Βικτώρια» και «Για μένα τραγουδώ», από Μαχαιρίτσα ως ρεμπέτικα του Ξαρχάκου. Τα παίζαμε χωρίς ενοχές και χωρίς τύψεις, αλλά πολύ ενστικτωδώς. Αυθόρμητα, παίζαμε τραγούδια πολύ διαφορετικού ύφους, αλλά ίδιου ήθους. Ήταν όλα καλά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας. Κατσιμίχες, Ζερβουδάκη, Παπάζογλου, Μάνο Λοΐζο, από την κιθάρα στο μπουζούκι. Αυτό, δεν το είχε άλλος χώρος, ήταν κάτι πρωτοποριακό.

Πως έγινε η σύλληψη της ιδέας για δημιουργία του μαγαζιού;

Μακρής: Είχα φύγει από Αντιθέσεις, έναν άλλο χώρο όπου είχα συναντηθεί για πρώτη φορά με τον Δημήτρη Φανή, και εκεί δημιουργήθηκε ένα προζύμι. Σε κάποια φάση σταμάτησα γιατί δεν ένοιωθα ότι εκφραζόμουν όπως θα ήθελα και τη νύχτα που παραιτήθηκα, οδηγώντας μέσα στην πόλη είδα το κτήριο, το οποίο δεν είχα δει ποτέ πριν, έστω κι αν ήταν 1-2 τα ξημερώματα. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και έπαθα πλάκα -το οποίο λυπούμαι να πω ότι σήμερα είναι κατεδαφισμένο, υπάρχει μια τρύπα εκεί. Είπα «εδώ κάτι πρέπει να γίνει» και οραματίστηκα τη φάση. Το φτιάξαμε μαζί με τον φίλο και συνέταιρό μου τότε, Μάριο -συνένοχους μας φώναζε ο Καζούλης. Την επόμενη μέρα πήραμε τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη, κανονίσαμε συνάντηση και ξεκίνησαν τα τραύματα και τα θαύματα. Τραύματα γιατί κόστισε πάρα πολλά και θαύματα γιατί περάσαμε υπέροχα μαζί με πολλές χιλιάδες κόσμο. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Και αν οι Αντιθέσεις ήταν το προζύμι που ξεκινήσαμε δειλά-δειλά, ο χώρος εκείνος, η Ελλοπία, ήταν το ψωμί, ήταν ο άρτος.

Ποιος είχε την ιδέα του ονόματος Ελλοπία;

Φανής: Η έμπνευση του ονόματος πιστώνεται αποκλειστικά στον Μακρή και τον συνέταιρό του τον Μάριο. Η λέξη η ίδια εμπεριέχει κυριολεκτικά ή και μεταφορικά αυτό που στην ουσία θέλαμε να παρουσιάσουμε. Καλό ελληνικό τραγούδι.

 

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν ήταν και ο Ορφέας Περίδης

Εκεί ζήσατε το αυθόρμητο στο αποκορύφωμά του, μου είχε πει πιο παλιά ο Μακρής.

Μακρής: Παίζαμε ότι νοιώθαμε. Ο κάθε ερμηνευτής διάλεγε τι ήθελε να πει, αλλά νοιώθαμε και μια υποχρέωση να παίξουμε και πράγματα που δεν ήταν γνωστά. Αν μιλάμε για τον Καββαδία, για παράδειγμα, δεν θα ήταν μόνο ο «Γουίλι» που είναι γνωστότατος, θα ήταν και το «Κουροσίβα» που δεν είναι τόσο γνωστό. Επίσης, λόγω και της ηλικίας, κάναμε αυτό που γουστάραμε. Και φανήκαμε πολύ τυχεροί αφού χιλιάδες κόσμου ένοιωθαν την ανάγκη να έρθουν να μας ακούσουν και μεγαλώσαμε τελικά μαζί τους. Ξεκινούσαμε στις 12, τελειώναμε 5-6 το πρωί.

Βγάζατε πρόγραμμα για έξι ώρες; Για τόσο κάνατε πρόβες;

Μακρής: Μπορεί να ήταν για 4-5 ώρες, αλλά αυτοσχεδιάζαμε και καμιά ώρα. Παρόλο που σήμερα οι μουσικοί της Ελλοπίας είναι πολύ καλύτεροι από ότι τότε, εντούτοις εκείνος ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα προσέλκυσε αρκετό κόσμο. Η πρώτη φοιτητική βραδιά της Κύπρου έγινε εκεί, χωρίς να το διοργανώσουμε εμείς, αυθόρμητα. Και ξαφνικά η Πέμπτη μάζευε 900 άτομα, ενώ το Σάββατο είχε 600-700 άτομα. Περίεργα πράματα.

Μέχρι που έφτασε η φήμη του μαγαζιού;

Φανής: Η φήμη του χώρου και του σχήματος είχε κυριολεκτικά βγει εκτός συνόρων. Και αυτό είναι επίσης μια σοβαρή κατάκτηση, αν σκεφτεί κανείς ότι τα μέσα προώθησης της δουλειάς μας ήταν ανύπαρκτα τότε. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κινητά τηλέφωνα με κάμερες και τόσα άλλα μέσα που υπάρχουν σήμερα. Κάποιες εφημερίδες υπήρχαν και ελάχιστα περιοδικά που κι αυτά δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με μας.

Νοιώσατε να ξεφεύγετε σε κάποιες στιγμές, εννοώντας πως όλο αυτό ίσως ήρθε απότομα και σας βρήκε απροετοίμαστους;

Φανής: Να ξεφύγουμε με την αυστηρή έννοια του όρου, όχι. Η μεγάλη όμως επιτυχία που είχε αυτό το σχήμα πολλές φορές μας ξεπερνούσε. Δεν καβαλήσαμε ποτέ κανένα καλάμι, παρά την πρωτοφανή αποδοχή που είχαμε από τον κόσμο. Αντίθετα, αυτό μας υποχρέωσε να εξελιχθούμε γρήγορα, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις υψηλές απαιτήσεις της δουλειάς.

Εγώ μπορεί να μην είμαι τίποτα, μπορεί να είμαι ο πιο μεγάλος ηλίθιος του κόσμου. Το στυλ της μουσικής, όμως, που προσπαθώ να υπηρετήσω, είναι αυτό που ορίστηκε μέσα στα χρόνια ως έντεχνο και αποτελείται από την καλύτερη εκδοχή του λαϊκού, την καλύτερη εκδοχή της μπαλάντας, την καλύτερη εκδοχή του ροκ, την καλύτερη εκδοχή του παραδοσιακού…

Ποια παράσταση ή ποια στιγμή ξεχνιέται δύσκολα;

Φανής: Είναι πολλές οι στιγμές, αυτές δεν είναι μια ή δύο. Για μένα προσωπικά το γεγονός και μόνον ότι κατορθώσαμε να συνυπάρξουμε στη σκηνή με τα πρότυπα μας, τους καλλιτέχνες που θαυμάζαμε για χρόνια, η γνωριμία μαζί τους σε προσωπικό επίπεδο και εν τέλει η δική τους αναγνώριση κι αποδοχή για τη δική μας δουλειά, είναι ένα σημαντικό παράσημο που θα το κουβαλώ σ’ όλη μου τη ζωή.

Ποιο ήταν το προφίλ του θαμώνα της Ελλοπίας;

Μακρής: Δεν υπήρχαν ηλικιακοί, κοινωνικοί ή οικονομικοί ρατσισμοί. Ήταν όλοι μια χαρά μέσα στον χώρο. Καμιά επιτήδευση. Υπερτερούσε το συναίσθημα, όχι μόνο από τους μουσικούς αλλά από όλους μας που βρισκόμασταν εκεί. Αυτό δεν γίνεται συνήθως στην Κύπρο.

 

Η επιτυχία σας επηρέασε κι άλλους που μπήκαν στον «χορό» μετέπειτα;

Μακρής: Νοιώθω ότι η Ελλοπία επηρέασε πάρα πολύ τις μουσικές σκηνές μετά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της. Ήταν σαν κάτι που σπάζει στον αέρα, εκρήγνυται, και τα θραύσματά του σαν σπόροι επηρεάζουν άλλους ανθρώπους που κάνουν κάτι αντίστοιχο, σε παρόμοιους χώρους . Άρχισαν να παίζουν αυτό το πρόγραμμα, αυτό το στυλ. Μέχρι σήμερα ακούω προγράμματα που μοιάζουν να είναι στημένα προ εικοσαετίας.

Με τι ρεπερτόριο θα μπορούσε κάποιο μαγαζί να κάνει αντίστοιχη επιτυχία σήμερα;

Μακρής: Αν το ήξερα θα το έκανα. Δεν είναι και απαραίτητο να έχω απάντηση, δεν την έχω. Λείπουν οι καινούργιες ιδέες.

Είσαστε ανάμεσα σε αυτούς που δεν βάζουν ταμπέλες στη μουσική;

Μακρής: Ή μήπως, εγώ προσωπικά, είμαι απ’ αυτούς που βάζουν; (γέλια). Έχω θέμα με τους ανθρώπους που βγαίνουν και ειρωνεύονται τους έντεχνους και ειδικά στο διαδίκτυο. Εμένα δεν με ενοχλεί η λέξη. Φαίνεται όμως ό,τι κάποιοι ενοχλούνται και κακώς συμβαίνει αυτό αφού είναι μια λέξη απλώς για να συνεννοούμαστε. Ενώ οι ίδιοι λένε «ας μην βάζουμε ταμπέλες στη μουσική», την ίδια ώρα λένε «παίζουμε jazz, παίζουμε alternative rock, παίζουμε metal». Μα αυτά δεν είναι ταμπέλες; Να σου πω τι ίσως ενοχλεί στη λέξη; Ουσιαστικά είναι η μόνο λέξη-ταμπέλα που προσδίδει την ποιότητα σε εκείνο το συγκεκριμένο άκουσμα. Έντεχνο. Ίσως ενοχλεί ότι η λέξη αυτή έχει από μόνη της μια έπαρση. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε όμως είναι πως, έντεχνος δεν είναι εκείνος που τραγουδά. Απλώς, όταν με ρωτήσει κάποιος τι μουσική παίζω, για να μην χρειαστεί να του δείξω τη λίστα του προγράμματος και να του πω ότι παίζω πχ εκτός από τα δικά μου, Καββαδία, Μαχαιρίτσα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Παπακωνσταντίνου, λέω απλώς τη λέξη αυτή για να συνεννοούμαστε. Δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι ο έντεχνος. Εγώ μπορεί να μην είμαι τίποτα, μπορεί να είμαι ο πιο μεγάλος ηλίθιος του κόσμου. Το στυλ της μουσικής, όμως, που προσπαθώ να υπηρετήσω, είναι αυτό που ορίστηκε μέσα στα χρόνια ως έντεχνο και αποτελείται από την καλύτερη εκδοχή του λαϊκού, την καλύτερη εκδοχή της μπαλάντας, την καλύτερη εκδοχή του ροκ, την καλύτερη εκδοχή του παραδοσιακού… Προσωπικά, προτιμώ τα τραγούδια που, όπως λέει και ο στίχος του Θηβαίου, «γραφτήκαν με προσευχή που μυρίζει αλκοόλ». Όχι τραγούδια που γράφτηκαν απλά για να γεμίσουν ένα δίσκο. Ο καθένας, με βάση το ένστικτό του, προσπαθεί να νοιώσει αν κάποιο τραγούδια γράφτηκε μετά από ξενύχτι, μετά από εσωτερική χαρά θλίψη. Είναι κι αυτά που τα ακούς και σκέφτεσαι ότι γράφτηκαν με σκοπό να είναι τόσο πιασάρικα.

 

Η εμβληματική είσοδος της Ελλοπίας

Η λέξη Ελλοπία εμπεριέχει κυριολεκτικά ή και μεταφορικά αυτό που στην ουσία θέλαμε να παρουσιάσουμε. Καλό ελληνικό τραγούδι.

Αλήθεια, ποιος είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο κάνετε reunion;

Φανής: Κυρίως συναισθηματικοί λόγοι μας ώθησαν σ’ αυτή την επανένωση. Πιστεύω πως αξίζει και θα είναι πραγματικά ωραίο να ξαναβρεθούμε έστω για μια βραδιά, να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε (γιατί όχι), κυρίως όμως, να παίξουμε ξανά παρέα εκείνα τα τραγούδια που χαρακτήρισαν την εποχή μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Έχω την αίσθηση πως και για τον κόσμο που έζησε μαζί μας εκείνες τις υπέροχες εποχές θα σημαίνει το ίδιο. Θα είναι μια καλή ευκαιρία «να ξανανταμώσουμε και να ξεφαντώσουμε» όπως λέει και το τραγούδι του Σαββόπουλου.



 

Τελευταία ενημέρωση: «Κλείδωσαν» οι ημερομηνίες για το reunion της Ελλοπίας - Διάβασε ΕΔΩ