Η απάντηση είναι πως, δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Ή τουλάχιστον, όχι τόσο εύκολα. Εξαρτάται. Εξαρτάται πόσο δογματικοί είναι, πόσο ανοικτοί είναι σε μια διαφορετική από τη δική τους άποψη ή/και κοσμοθεωρία, πόσο σέβεται ο ένας τον άλλο, ίσως και πόσο σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό.

Στην προκειμένη περίπτωση, η συζήτηση έγινε μεταξύ του Πάτερ Παρασκευά Παπαμιχαήλ, ο οποίος είναι Θεολόγος και Ιερέας στον Ναό του Αποστόλου Μάρκου στον Αρχάγγελο, και του Αντώνη Αλεξόπουλου, PhD, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, ο οποίος δηλώνει άθρησκος, άπιστος (non believer), σκεπτόμενος homo sapiens, ενώ επίσης έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε ανθρώπινη βιβλιοθήκη (human library) με την «ταμπέλα» του άθεου.

«Τελικά συμφωνούμε», λέει ο Αντώνης σε κάποιο σημείο της συζήτησης, ενώ και ο Πάτερ Παρασκευάς λέει χαρακτηριστικά: «Το κέρδος σήμερα Μιχάλη είναι ότι είσαι η αιτία που αποδείχτηκε πως με τον Αντώνη τελικά δεν διαφωνούμε».

Αυτό που είπε ο Αντώνης, που το είπε ο Γκάντι, ήταν πάρα πολλά ωραίο. Πολλά όμορφο. Αυτό, για μένα, είναι θεολογία.

Κάθε φορά, πριν αρχίσω να δουλεύω πάνω σε ένα θέμα ή πριν οργανώσω μια συζήτηση-συνέντευξη, φροντίζω πρώτα να έχω απαντημένο το ερώτημα «γιατί το κάνω τώρα αυτώ;». Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση ήρθε στη διάρκεια της συζήτησης από τους ίδιους τους συνομιλητές μου.

Η δεύτερη ζωή είναι ίσως ένα ωραίο «προϊόν» για να «πουλήσει» η εκκλησία.

Φυσικά και δεν θα μπορούσαν να ταυτίζονται οι απόψεις τους σε όλα τα θέματα, καθώς συζητήσαμε για πολλά και διάφορα. Για το θέμα που προέκυψε με το προσκύνημα των λειψάνων (από νήπια), για την αντίδραση της ηγεσίας της εκκλησίας, τη γενικότερη στάση της σε μείζονα θέματα που αφορούν τους πιστούς και τον ρόλο γενικότερα της εκκλησίας στην κοινωνία, για τον χλευασμό μερίδας του κόσμου απέναντι σε όσους συνειδητά προσκυνούν λείψανα Αγίων, για την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει κάπου και να «δημιουργεί» Θεούς/Θεό, για το «λάθος» που έκανε ο Θεός, για τις (επιστημονικές) αποδείξεις που θέλουν οι άθεοι-άθρησκοι-άπιστοι αλλά και για πράγματα που έτσι κι αλλιώς τα δεχόμαστε χωρίς αποδείξεις, για τη δεύτερη ζωή, για ανθρώπους που κλονίζεται η πίστη τους, ακόμα και για τον Γκάντι, τον οποίο επικαλέστηκε ο Αντώνης, με τον Πάτερ, μάλιστα, να συμφωνεί πως τα συγκεκριμένα λόγια του Ινδού στοχαστή είναι θεολογία!

Σε αυτό το «debate» λοιπόν που οργάνωσε η CITY, δεν υπήρξε νικητής. Δεν θέλαμε κιόλας να υπάρξει. Αν κέρδισε κάποιος, αυτός σίγουρα είμαι εγώ, αφού ήμουν σε μια συζήτηση πολιτισμένη και όμορφη, έστω κι αν οι απόψεις που ακούστηκαν και οι σκέψεις που ξεδιπλώθηκαν ήταν διαφορετικές -ή και εκ διαμέτρου αντίθετες σε κάποιες περιπτώσεις. Εκεί, για μένα, είναι η ουσία.

Δες πιο κάτω την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση: