«Δεν χρειάζεται να ζει κανείς στην Κύπρο για να αντιληφθεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έφυγα για σπουδές στα δεκαοκτώ και έζησα έκτοτε στην Αγγλία όπου σπούδασα, στην Κύπρο και στην Αθήνα όπου εργάστηκα, για να επιστρέψω τελικά στο Λονδίνο. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μονοπωλούμε εμείς την κρίση.
Ενημερώνομαι καθημερινά για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο διαβάζοντας για τη δυσάρεστη, αλλά όχι μόνιμη, οικονομική κρίση -η χρήση του συγκεκριμένου όρου μας υπογραμμίζει την παροδικότητα της κατάστασης, κάτι το οποίο θα πρέπει να μας ανακουφίζει αλλά όχι να μας αδρανοποιεί.
Βίωσα κι εγώ, όπως όλοι, διάφορες πτυχές της (παγκόσμιας) οικονομικής δυσχέρειας και θεωρώ άδικο στην παρούσα φάση να κατακρίνω τις συμπεριφορές του κοντινού ή του μακρινού μας παρελθόντος. Θέλω πολύ απλά να μοιραστώ μια σκέψη η οποία προέκυψε παρατηρώντας την κατάσταση από μακριά. Η εντύπωση που μου δημιουργείται είναι πως η υλιστική μας διάθεση, η ανάγκη για προβολή και η κατάχρηση του πλούτου μας δεν μας κατέστησε πραγματικά ευτυχισμένους/επιτυχημένους -αυτό βεβαίως είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε αλλά οι θετικές επιπτώσεις του κουρέματος στη συμπεριφορά μας ήταν μοναχά προσωρινές.
Δεν προσγειωθήκαμε ποτέ παρ’ όλες τις δυσκολίες. Κατά μία έννοια σπαταλήσαμε ενέργεια και πλούτο για να κατασκευάσουμε τεράστια χρηματοκιβώτια, για εντυπωσιασμό μόνο, τα οποία τελικά παρέμειναν άδεια. Ως απλός παρατηρητής, αναλογίζομαι αν η ύλη θα έπρεπε να κατέχει τη θέση την οποία κατέχει στην ζωή μας. Θυσιάζουμε, πιστεύω, τη μοναδικότητα του χαρακτήρα μας με αποτέλεσμα όχι απλώς να επαναλαμβανόμαστε και να προκύπτει π.χ. κορεσμός στα επαγγέλματα, αλλά η κρίση εκτός από οικονομική και κοινωνική να γίνεται και προσωπική.
Στην ηλικία των είκοσι επτά, τα συναισθήματα που τρέφω απέναντι στην πατρίδα μου είναι σχεδόν μητρικά. Θέλω η χώρα μας να ευημερήσει οικονομικά, αλλά κυρίως πνευματικά. Με την πάροδο του χρόνου αντιλαμβάνομαι πως είναι άσκοπο να κρίνει κανείς ανθρώπους και καταστάσεις, αφού τελικά η όποια συμπεριφορά μας χρωματίζεται από το παρελθόν -ως γνωστό, το δικό μας υπήρξε δυσμενές αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά ηρωικό.
Σήμερα, κάτοικος Λονδίνου πια, θεωρώ πως μου είναι πολύ εύκολο να εντοπίσω συμπατριώτες μας από απόσταση. Κοινό χαρακτηριστικό όλων μας η ανυπομονησία στο βλέμμα. Ίσως τελικά όλοι να περιμένουμε να ακούσουμε το πολυπόθητο «Αγαπητέ κυπριακέ λαέ» που θα μας ανακοινώσει πάνω απ’ όλα την ελευθερία μας αλλά και το τέλος αυτής της κρίσης -αν και πιθανόν η κρίση να μας προσφέρει σε κάποιο βαθμό μια κάποια λύτρωση από τις μικροαστικές μας συμπεριφορές και πεποιθήσεις».
Ιωάννα Σαββίδου
