«Να πω κάτι γιατί πρέπει να φύγω».
Λες και κάποιος μας είχε δώσει παράγγελμα, γυρίσαμε όλοι ταυτόχρονα το κεφάλι και βλέπαμε τη νεαρή μαμά στις πίσω καρέκλες η οποία είχε σηκωθεί ήδη και ήταν έτοιμη να φύγει για να επιστρέψει στη δουλειά της.
«Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ γι’ αυτά που προσφέρετε στα παιδιά μας και που κάθε μεσημέρι μας τα στέλνετε στο σπίτι χαρούμενα».
Μέσα σ’ όλη αυτή την άχρηστη πληροφορία που μαζεύουμε καθημερινά στο κεφάλι αλλά και στο inbox μας -μόνο σήμερα με ενόχλησε κάποιος που «δουλεύει», λέει, με τους νόμους του σύμπαντος αλλά και ένας άλλος που ισχυρίζεται ότι βρήκε τον τρόπο να βάλει φρένο στο ροχαλητό μας-, ευτυχώς είναι ακόμα άνθρωποι που μας «δίνουν» κάτι ουσιαστικό.
Βρέθηκα πρόσφατα σε μια συνάντηση στο νηπιαγωγείο της μικρής. Συνήθως, σε τέτοια gatherings όλα λειτουργούν ρολόι. Πως ήταν στις πλείστες περιπτώσεις στο σχολείο όταν ερχόταν ο επιθεωρητής; Κάνε το εικόνα: οι ταραξίες μετατρέπονται σε αρνάκια, οι τάξεις γίνονται λαμπίκος, οι καθηγητές φορούν τα καλά τους αλλά και ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο, όλα τα παιδιά ξέρουν άψογα το μάθημα κ.ο.κ. Κάπως έτσι πίστευα πως θα ήταν και η συνάντηση στο νηπιαγωγείο, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών αφού μιλάμε για πιτσιρίκια στην ηλικία των 4...
Μπήκαμε στην τάξη, συμμετείχαμε μαζί με τα παιδάκια στις διάφορες δραστηριότητες, κάναμε κολλητική, κάναμε match τις εικόνες, κάναμε ζυμαράκι και μαθηματικά νηπιακής ηλικίας, έτσι για να πάρουμε γεύση από τις καθημερινές δραστηριότητες, ώσπου σε κάποια φάση μας ζήτησαν ευγενικά να πάμε σε διπλανή, μεγαλύτερη αίθουσα. Ήθελε, λέει, να μας μιλήσει η διευθύντρια.
Και παρόλο που περιμένεις ότι η ομιλία θα είναι αντίστοιχη των περιπτώσεων όπου στα πίσω θρανία καραδοκεί ένας επιθεωρητής, εντούτοις η συγκεκριμένη κυρία δεν είχε χαζοχαρούμενο ύφος και χαμόγελο. Με κουβέντες μετρημένες, με αυστηρό ύφος τόσο όσο, σαν και τους παλαιάς κοπής δασκάλους και διευθυντές τους οποίους σεβόσουν χωρίς κατ’ ανάγκη να τους φοβάσαι και επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές πως πρώτιστος σκοπός τους, δικός της αλλά και των δασκάλων, είναι να έχουν ένα σχολείο γεμάτο με χαμόγελα, σε έκανε να νοιώθεις ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ότι δεν είναι όλα μαύρα σε ότι αφορά στην εκπαίδευση.
Σίγουρα η ομιλία της δεν περιείχε βαθυστόχαστα μηνύματα και δεν διεκδικούσε βραβεία ευρηματικότητας. Και σίγουρα δεν ήταν σκοπός της να μας εντυπωσιάσει. «Τους μαθαίνουμε αυτά που αν τα εφαρμόζαμε όλοι εμείς οι μεγάλοι θα ζούσαμε σε έναν κόσμο τέλειο». Αυτό.
Κι αν εγώ ή ο δίπλα μου ή η παραδίπλα ήμασταν διστακτικοί, καχύποπτοι και δύσπιστοι στο να πιάσουμε το μήνυμα που με πολύ απλό και ταπεινό τρόπο ήθελε να μας στείλει η διευθύντρια, μια μαμά από τις πίσω καρέκλες φαίνεται ότι το είχε πιάσει προ πολλού. Και μάλιστα, δεν «τσιγκουνεύτηκε» καθόλου να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της και να της το ανταποδώσει με ένα ‘ευχαριστώ’, όπως τσιγκουνεύτηκα εγώ, ο δίπλα και η παραδίπλα… Εμείς απλώς αρκεστήκαμε να κοιτάμε τη συγκεκριμένη μαμά σχεδόν σαν εξωγήινο.
Φεύγοντας, στο αυτοκίνητο σκεφτόμουν ότι όντως η μικρή έρχεται χαρούμενη στο σπίτι κάθε μέρα, ότι όντως κάθε πρωί ανυπομονεί να μπει στην τάξη και ότι μάλλον θα 'χε δίκιο η διευθύντρια…
Σκεφτόμουν ότι καμιά φορά το μόνο που ίσως έχουν ανάγκη κι αυτοί για να συνεχίσουν να κάνουν καλά αυτό που κάνουν, να προσφέρουν στην κοινωνία μέσα από το λειτούργημά τους -όσο βαρετό και κλισέ κι αν ακούγεται αυτό σήμερα-, είναι ένας έπαινος, ένα «ευχαριστώ».
Κι αυτό θα το δεις στο βλέμμα τους αμέσως.
Φωτογραφία: Δημοτικό Σχολείο Πολυστύπου, 1979.
