Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που η βία σημάδεψε ή σημαδεύει τη ζωή τους. Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα πλάσματα που τα δάκρυα ράντισαν τη ψυχή τους και ο τρόμος υπήρξε καθημερινός εφιάλτης. Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν τόλμησαν, που δεν τολμούν να υψώσουν φωνή οργής στον πόνο.



Γράφει η Μαρία Πιριπίτση



Με αυτό το αφιέρωμα η μοναδική Χρυσηίδα μας καλωσορίζει στο νέο της αριστούργημα. Σκληρό, ανθρώπινο, πέρα ως πέρα αληθινό, σε καθηλώνει, σε μαγνητίζει, σε αναστατώνει, σου κόβει την ανάσα. Διαβάζοντας το βιβλίο νιώθεις στο πετσί σου το κάθε συναίσθημα, τον κάθε σωματικό πόνο με περιγραφές που σου ανακατεύουν το στομάχι. Είναι τέτοιος ο τρόπος γραφής που σε σοκάρει. Δεν παίζει με τις λέξεις η Δημουλίδου, ούτε κάνει την παραμικρή προσπάθεια να απαλύνει τα γραφόμενα της, να τα κάνει λίγο πιο εύπεπτα. Και εδώ είναι το πιο τραγικό. Ότι όλα αυτά είναι αλήθειες. Αλήθειες σκληρές που τσακίζουν κάθε ψυχικά και πνευματικά υγιή άνθρωπο.

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 60, όπου τρεις αδελφές ζουν κάτω από τη σκιά ενός δυνάστη και όχι μόνο πατέρα και μιας υποταγμένης μάνας που όλα, ακόμα και η μοίρα των κοριτσιών της, υπολείπονται των επιθυμιών του άντρα της. Ώσπου μια μέρα ο πατέρας εξαφανίζεται από τη ζωή τους λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε και για πρώτη φόρα μπόρεσαν να αναπνεύσουν ελευθερία προσπαθώντας σιγά σιγά να μαζέψουν τα κομμάτια τους  ακολουθώντας η κάθε μια το δρόμο της στις τέσσερις ηπείρους ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους. Μέχρι που ένα τηλεφώνημα τις αναγκάζει να επιστρέψουν στον τόπο του εγκλήματος για να συναντήσουν την ετοιμοθάνατη μάνα τους. Για κάποιο λόγο που μόνο αυτές γνωρίζουν, την άφησαν στο έλεος του Θεού.

Τότε είναι που έρχονται αντιμέτωπες με τους δαίμονες τους και με τα καλά κρυμμένα μυστικά τους που βρίσκονται θαμμένα στο κελάρι. Αυτό όμως δεν τις φοβίζει, μάλλον τις ανακουφίζει, αφού είναι κάτι που έπρεπε να γίνει από καιρό. Γιατί μόνο με την αποκάλυψη θα πετύχουν την οριστική απελευθέρωση τους.

Αυτό το βιβλίο είναι μια δυνατή γροθιά σε όλους εμάς που ζούμε σε μια κοινωνία ανεπαρκή, γεμάτη υποκρισία, αδιαφορία αλλά το χειρότερο απ’ όλα …θεοσεβούμενη. Σκοπός της συγγραφέως είναι να ταρακουνήσει εμάς που είμαστε απλοί και αμέτοχοι θεατές από το Γολγοθά που ίσως να ζει ο διπλανός μας.  Έτσι μάθαμε, να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

Είναι επίσης ένα μήνυμα για τα ίδια τα θύματα, συνήθως γυναικόπαιδα, να μην φοβούνται να μιλήσουν και να ξέρουν ότι υπάρχουν τρόποι να ξεφύγουν. Γιατί η ανοχή, όταν μένει σιωπηλή και κρυμμένη στο σκοτάδι για καιρό, τότε μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη..