Πάει καιρός από τότε που συζητήσαμε πρώτη φορά για να κάνουμε «Κουβέντες του καφενέ» έχοντας ως θέμα συζήτησης τα ζώα. Από τότε μεσολάβησαν διάφορα. Ακούσαμε για κολαστήρια, για ασυνείδητους, για βασανιστές, για εγκληματίες, για δολοφόνους, για αστυνομία ζώων, είδαμε κόσμο να αντιδρά έντονα και ενίοτε να διαδηλώνει υπέρ των πλασμάτων που λέγονται σκύλοι και γάτοι…

 

Και να τελικά που έφτασε η ώρα να βρεθούμε ξανά στο Γρανάζι, στους Άγιους Ομολογητές, εκεί που πάντοτε συναντιόμαστε για τις «Κουβέντες του καφενέ». Είχαμε μιλήσει με τον Κυριάκο Κυριάκου, πρόεδρο του Κόμματος για τα Ζώα της Κύπρου, αλλά και με την Βίκυ Νικολάου, πρόεδρο του Καταφύγιου Σκύλων Λευκωσίας. Ήτανε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα όταν «κλειδώσαμε» τελικά τους καλεσμένους μας.

Έφτιαξα ένα ερωτηματολόγιο, έτσι για να υπάρχει μια βάση για τη συζήτησή μας.  Περισσότερο, μέσω αυτής της συνάντησης (αυτός τουλάχιστον ήταν ο σκοπός όλων μας), προσπαθήσαμε να θίξουμε και να αναδείξουμε θέματα όπως, η υιοθεσία σκύλων από τα καταφύγια και όχι η αγορά ζώων, η στείρωση των σκύλων αλλά και των γάτων (αλλά και οι αρνητικές συνέπειες της μη στείρωσής τους), η χρησιμότητα του micro chip, αλλά και η αναγκαιότητα για καταγγελία των ασυνείδητων που κακομεταχειρίζονται και ενίοτε σκοτώνουν τα ζώα.

Αγοράζοντας έναν σκύλο, ένας άλλος πεθαίνει στα καταφύγια. Υιοθετώντας όμως έναν σκύλο, με αυτό τον τρόπο σώζεις δυο ζωές: τη ζωή αυτού που υιοθέτησες και τη ζωή κάποιου άλλου που θα πάρει την θέση του στο καταφύγιο.

Έλα όμως που στο μεσοδιάστημα μέχρι να βρεθούμε, εντελώς τυχαία, γίναμε μάρτυρες ενός περιστατικού που αφορούσε σε ένα σκυλάκι, οπότε εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαμε να μην ξεκινήσουμε με αυτό τη συζήτηση.

Συγκεκριμένα, δυο φίλοι βρήκαν, βράδυ Κυριακής, ένα μικρό σκυλάκι κτυπημένο στον δρόμο. Σε κεντρικό-πολυσύχναστο δρόμο, λίγο έξω από τη Λευκωσία. Μέχρι να βρουν άκρη για το τι έπρεπε να κάνουν με αυτό το σκυλάκι το οποίο ήταν κτυπημένο στο πόδι και δεν τους άφηνε καν να το αγγίξουν αφού προφανώς πονούσε αφόρητα, είχαν πάρει σε ένα κινητό τηλέφωνο ενός Δημαρχείο (στο οποίο δεν απαντούσε κανένας), ενώ είχαν μιλήσει και με 4-5 κτηνίατρους (οι οποίοι είτε έβρισκαν κωλύματα, είτε δεν απαντούσαν, είτε θα τους έπαιρναν σε λίγο πίσω…). Για την ιστορία, τους δέχτηκε τελικά ένας γιατρός (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος) και φιλοξένησε το σκυλάκι μέχρι να γίνει καλά, ενώ μια φίλη κανόνισε να φιλοξενηθεί σε ένα σπίτι ούτως ώστε να βρεθεί τελικά κάποιος που θα το υιοθετήσει.

Αλήθεια, τι κάνεις αν βρεις ένα αδέσποτο και δη κτυπημένο αδέσποτο; Με ποιον μιλάς; Με το Δημαρχείο, με τον Μουχτάρη, με την Αστυνομία, με τα καταφύγια, με τον κτηνίατρο ή απλώς «κάνεις την προσευχή σου», όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει μια φίλη.

Και κάπως έτσι ξεκινά η συζήτησή μας…

 

Γενικά, η συζήτηση κινήθηκε στο πλαίσιο του ερωτήματος κατά πόσο είμαστε σε καλό δρόμο σε ότι αφορά στην προστασία και την ευημερία των ζώων στην Κύπρο.

Μιλήσαμε για το καθεστώς με τις ποινές που προβλέπει ο «περί προστασίας και ευημερίας των ζώων νόμος», κατά πόσο είναι ικανοποιητικές και αν το πρόστιμο που επιβάλλεται σε κάποιες περιπτώσεις είναι αποτρεπτικός παράγοντας για κάποιους επιτήδειους έτσι ώστε να μην επαναλάβουν τις πράξεις τους.

Αναφερθήκαμε στις καταγγελίες που γίνονται και τι θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας όταν πάμε στην αστυνομία για να καταγγείλουμε κάτι αναφορικά με το θέμα των ζώων, αλλά και για τον ρόλο του αστυνομικού της γειτονιάς.

Συζητήσαμε όμως και για τις υποχρεώσεις που έχουν οι φιλόζωοι, πέραν από τα δικαιώματά τους, και τις οποίες πολλές φορές ξεχνάνε. Υποχρεώσεις οι οποίες είναι εξίσου σημαντικές και σοβαρές, τόσο που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να αποτελέσουν ακόμα και την αιτία για το θάνατο του ίδιου τους του ζώου…