Με ελκύουν τα αστικά κέντρα, ειδικότερα αυτά που έχουν έντονη ιδιότυπη ταυτότητα. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι ένδειξη πολύχρονης τοπικής πολιτισμικής εξέλιξης και κουλτούρας.

 

Από τη Στέφανη Λάμπρου (Λονδίνο)

 

Στο αρμονικό βουητό του πυρήνα κάθε σύγχρονης πόλης, κεντρική θέση έχει και η δημοτική αγορά εφόσον το φαγητό είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας. Τουλάχιστον, αυτό γινόταν και γίνεται στο Λονδίνο. Η δημοτική αγορά, κοινώς το Παντοπωλείο Λεμεσού, για χρόνια έσφυζε από ζωή και είχε και αυτό σημαντική θέση στη πόλη…μέχρι πρότινος που έπεσε θύμα δολοφονίας.

Το London Borough Market αποτελεί υπόδειγμα δημοτικής αγοράς. Είναι αποτέλεσμα εξέλιξης της παράδοσης σε σύγχρονο θεσμό που έγινε ένα με την τοπική κουλτούρα. Ακριβώς μια τέτοια εξέλιξη έχει βεβαίως και το Παντοπωλείο (Δημοτική Αγορά Λεμεσού) όπου βρίσκεις όλα τα «τοπικά» σουβενίρ και  προϊόντα, ενώ σχεδόν όλοι οι «μπανάλ» ντόπιοι παραγωγοί έχουν εξοστρακιστεί λόγω του εξαιρετικού προγραμματισμού και ενοικίων των αρμόδιων αρχών. Αυτές οι ρηξικέλευθες ιδέες (όπως π.χ. και ο καθόλου κιτς δρόμος των άστρων) των αρχόντων  της πόλης, ασπάζονται τον τοπικό χαρακτήρα διότι, τι πιο Λεμεσιανό από μια ερημωμένη και άκεφη Δημοτική Αγορά;

Δίπλα από την τσαμαρέλλα (αν βρεις δηλαδή), πάρε και μια δόση νεκρής φύσης, ενώ θα μάθεις και τι σημαίνει να μετατρέπεσαι σε βιοπαλαιστής. Amazeballs. Εξέλιξη, καινοτομία, πρόοδος και πάνω απ’ όλα όραμα. Από την άλλη, το Λονδίνο έχει πάρει πολύ λάθος την έννοια της δημοτικής αγοράς. Τοπικά βιολογικά προϊόντα πολυκοσμία και νεολαία. Ανοησίες.

Στην εποχή της αυτοκρατορίας των αλυσίδων supermarket και των social media η ανάγκη της ύπαρξης των αγορών είναι ίσως μεγαλύτερη από ποτέ. Ένας αστικός θεσμός με βαθιές ρίζες, ο οποίος έχει εξελιχθεί από χώρο ανταλλαγής βασικών εμπορικών προϊόντων σε παράδεισο καλοφαγάδων, ανερχόμενων σεφ και κέντρο συναναστροφής ατόμων όλων των ηλικιών. Προσφέρουν αμεσότητα με τους παραγωγούς, τα προϊόντα και σημαντικότερα μας δίνουν την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούμε και να γνωριστούμε με επίκεντρο το φαγητό. Αυτό συμβαίνει στα παντοπωλεία -markets του Λονδίνου.

Με το να επιδοθώ περαιτέρω στην περίτεχνη ανάλυση της σημασίας της δημοτικής αγοράς και τον εκθιασμό του London Borough Market, θα είναι σαν να προσπαθώ να πουλήσω παγάκια σε Εσκιμώους.

Το Bourough Market θεωρείται ως η καλύτερη αγορά της πόλης όπου βρίσκεις τα πάντα. Γαλακτοκομικά βιολογικά προϊόντα από τοπικές φάρμες, φθαρτά πάσης φύσεως, truffle oil, τέλεια παγωτά, σπάνια βότανα και απίστευτο φρεσκοαλεσμένο καφέ. Προσφέρεται επίσης και φαγητό από διάφορα food stalls εφόσον το street food είναι πλέον μέρος του τοπικού lifestyle. Ο Σαββατιάτικος περίπατος εκεί είναι εκ των ων ουκ άνευ για να νοιώσει κανείς τον αληθινό παλμό της πόλης. Ο κόσμος εκεί είναι ιδιαίτερα φιλικός και η επίσκεψη σίγουρα περιλαμβάνει και ενδιαφέρουσες συνομιλίες με αγνώστους που πολύ σύντομα γίνονται γνωστοί.

 

Δεν πρόκειται όμως να επιδοθώ περαιτέρω στην περίτεχνη ανάλυση της σημασίας της δημοτικής αγοράς αλλά ούτε και στον περαιτέρω εκθιασμό του London Borough Market. Θα είναι σαν να προσπαθώ να πουλήσω παγάκια σε Εσκιμώους. Αχρείαστο. Είναι δεδομένο πόσο cool είναι το Borough Market. Pun intended.

 

Θα αφήσω τα επίθετα κατά μέρος εφόσον δεν θα ωφελήσουν τον οποιοδήποτε σκοπό και θα είμαι ωμή διότι ο θυμός απαιτεί ωμότητα. Είμαι θυμωμένη. Πολύ θυμωμένη. Τα προσωπικά μου συναισθήματα όμως είναι ήσσονος σημασίας. Αυτό που προέχει είναι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Να αναφερθούμε λίγο στους κοντόφθαλμους νεο-άρχοντες των κυπριακών αστικών περιοχών, τη δικτατορία και το προστυχόγουστο τους. Συγκεκριμένα της Λεμεσού.

Τα χρώματα, τα προϊόντα, οι φωνές, οι μυρωδιές. Θυμάμαι το τάϊσμα των πεζουνιών όταν ο παππούς αγόραζε ψωμί από την κυρία Αγάπη και τα ταΐζε.

Είμαι Λεμεσιανή τρίτης γενιάς, κάτω των 30 -σχετικά σπάνιο είδος. Έχω βαθιές ρίζες οπότε και βαθιές ανάδοχες αλλά και δικές μου μνήμες. «Έζησα» τη Λεμεσό του 1930, 1950, 1960, 1970 μέχρι και σήμερα μέσω αφηγήσεων και άπλετων φωτογραφιών. Γνωρίζω πολύ καλά πως έμοιαζε η πλατεία Σαριπόλου και το Παντοπωλείο (Δημοτική Αγορά) Λεμεσού προτού η περιοχή μετατραπεί σε millennial Galatex. Ο παππούς μου μέχρι τα 93 του χρόνια πήγαινε καθημερινά στο παντοπωλείο και ως κλασσικός θαμώνας όλοι τον γνώριζαν με το μικρό του. Τα πειράγματα και τα χωρατά μεταξύ αυτού και των μαγαζατόρων και οποροπώλων ήταν μέρος της ρουτίνας του καθημερινού ψωνίσματος. Ήμουν 4 ετών όταν με πήρε για πρώτη φορά μαζί του στο παντοπωλείο και στο τότε παιδικό μου μυαλό έκανε φοβερή εντύπωση. Τα χρώματα, τα προϊόντα, οι φωνές, οι μυρωδιές. Όλοι ήταν φίλοι μεταξύ τους. Θυμάμαι το τάϊσμα των πεζουνιών όταν ο παππούς αγόραζε ψωμί από την κυρία Αγάπη και τα ταΐζε. Υπήρχε η θαλπωρή της οικειότητας και η ποιότητα ντόπιων φρέσκων προϊόντων. Θυμάμαι τις μυρωδιές πολύ έντονα. Ακόμα και σήμερα ο συνδυασμός των μυρωδιών κουλουριού, οπωρικών, μου θυμίζουν το σπίτι μου, την πόλη μου.

 

Μη γελιέστε όμως. Παρόλο που είμαι ρομαντική (μεταμφιεσμένη σε κυνική) είμαι οπαδός της εξέλιξης και της ανάπτυξης. Δεν είμαι οπαδός όμως της αφιλοκαλίας και της δολοφονίας κοινωνικοπολιτιστικών παραδόσεων. Στην περίπτωση της ανάπτυξης του ιστορικού κέντρου Λεμεσού, τα υπεύθυνα τμήματα και άτομα έχουν επισφραγίσει με τη δική τους έλλειψη καλαισθησίας την παρακμή της περιοχής. Αυτό έχει να κάνει με το δικό τους επίπεδο παιδείας.

Δεν τους επιρρίπτω όμως όλη την  ευθύνη. Οι νεοάρχοντες της πόλης και τα αρμόδια άτομα προφανώς δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ και δεν έχουν δει πως η παράδοση μπορεί να βοηθήσει τις πόλεις. Ως εκ τούτου, η έλλειψη οράματος τους είναι άνευ ορίων. Έχουν και οι Λεμεσιανοί ευθύνη με την σιωπή τους και εγώ επίσης.

Το Παντοπωλείο Λεμεσού μετά από δεκαετίες λειτουργίας έχει ξεψυχήσει. Έχουν καταφέρει να το δολοφονήσουν όπως καμιά άλλη Ευρωπαϊκή πόλη δεν έχει καταφέρει να σκοτώσει τοπικό θεσμό. Ένα αστικό κέντρο που είχε την προοπτική να εξελιχθεί σε αγορά ντόπιων και ξένων γαστρονομικών προϊόντων, ένας όμορφος τόπος συνάντησης των Σαββάτων που να δίνει την ευκαιρία σε νεαρούς παραγωγούς και σεφ να προωθήσουν τα προϊόντα τους και να εξελίξουν την κυπριακή κουζίνα. Θα μπορούσαν οι δεύτερες και τρίτες γεννιές βιολογικών παραγωγών να βρουν το σπίτι τους. Οι αρμόδιοι όμως βλέπουν κινέζικα μαγαζάκια ως το μέλλον.

 

Συμβουλή: όταν όλοι λένε «μα γιατί ασχολείσαι, δεν καταλαβαίνουν» να ασχολείστε! Απλούστατα διότι οι κοντόφθαλμοι έχουν αποθρασυνθεί. Η σιωπή και η αναλγησία αυτών που έχουν γνώσεις και καλαισθησία δεν θεωρείται ανώτερότητα. Είναι πλέον κατάθεση όπλων. Πρέπει να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση διότι είτε πρόκειται για κατάσχεση των φωτογραφιών της Πάολας Ρεβενιώτη, είτε για τη δολοφονία δημοτικής αγοράς, η δικτατορία των αστικών νεοάρχοντων πρέπει να έρθει σε ένα τέλος έστω και αν μέσω αντιπαράθεσης νιώσουν μειονεκτικά. Ναι, πλέον δεν έχω κανένα κόλλημα να πω «είσαι χώρκατος» σε όποιο δημόσιο πρόσωπο. Η εμπάθεια μας έχει τελειώσει. Διότι αν υπάρχει «δικτατορία» τότε σίγουρα προτιμώ να είναι καλαίσθητη. Μέχρι να ξυπνήσουμε, Παντοπωλείο Λεμεσού, αιωνία σου η μνήμη.

 

πηγή κεντρικής φωτογραφίας: local-insiders.com