Το συναίσθημα του να κάθεσαι μεσημέρι Σαββάτου στην πλατεία μπροστά στο Γυμνάσιο της Φανερωμένης, να πίνεις καφέ και μαζί να καταβροχθίζεις σιροπιαστά από τα “Τρία Φανάρια”, δε συγκρίνεται με τίποτα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί, αλλά αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό εικόνες απ’ τα παλιά. Ίσως να είναι το σκηνικό, ή η ύπαρξη του ιστορικού ζαχαροπλαστείου, ή ακόμα και οι άνθρωποι που συχνάζουν εκεί οι οποίοι πάντοτε δείχνουν ανέμελοι, ίσως ακόμα να συντείνει και το γεγονός ότι δεν απαιτούνται κρατήσεις και άλλα παρωχημένα “κόλπα” των early 00s έτσι ώστε να κάτσεις σαν άνθρωπος για να πιεις έναν καφέ… Ίσως, φυσικά, να ‘ναι και όλα αυτά μαζί. Άσε που αν μου ζητήσεις να κάνω εικόνα τον “Άδωνι” της Πρωτοψάλτη, με την εύθυμη και ρυθμική μελωδία του πληθωρικού Κραουνάκη, σε αυτό ακριβώς το σημείο της παλιάς Λευκωσίας θα σε πάω. Γενικώς, λατρεύω αυτό το συναίσθημα της ανεμελιάς. Όντας πιτσιρικάς, όταν πρωτοάκουσα τέτοια τραγούδια, όλα ήταν αλλιώς. Ok, ήμουνα μικρός και εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσα να μην είμαι στον κόσμο μου, δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τότε, όντως όλα ήταν αλλιώς. Το ραδιόφωνο έπαιζε το “Βενζινάδικο”, “Tα λαϊκά”, “Το γρανάζι” το “Σ’ όποιον αρέσουμε”, έπαιζε “Στην αγορά του Αλ Χαλίλι”, το “Δυνατά δυνατά” και το “Πότε βούδας πότε Κούδας”, έπαιζε και Πορτοκάλογλου. Έχω την εντύπωση ότι τα τραγούδια τότε φτιάχνονταν μέσα από ωραία βιώματα των δημιουργών, εξ ου και πολύς κόσμος ταυτιζόταν με αυτά, ενώ μέχρι και σήμερα, αν θες να κάνεις ένα ταξιδάκι στο παρελθόν, απλώς για να νοιώσεις ξανά την ευφορία των 90s, σε αυτά τα τραγούδια ανατρέχεις.
Ενδεχομένως, ένας ειδικός της μουσικής, ένας ψαγμένος-μποέμ τύπος, θα σου πει ότι, ποιοτικά δεν είναι και ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις. Απ’ τη στιγμή που στο μυαλό σου τα έχεις συνδέσει με τα πιο ανέμελά σου χρόνια, αριστουργήματα είναι.
Τα συναισθήματα που σου προσφέρουν έχουν την ίδια ένταση με μια μετατραυματική εμπειρία, πλην όμως με αντίστροφη επίδραση. Για να μην τα αδικήσουμε εντελώς, όμως, μια και μιλάμε για ποιοτικά κριτήρια, τόσο οι πολύχρωμες ενορχηστρώσεις τους όσο και οι πολύ ευρηματικοί, ενίοτε εκλαϊκευμένοι και άλλοτε αρκετά ποιητικοί στίχοι τύπου “μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα”, έχουν κάνει μικρά θαύματα στο πέρασμα του χρόνου, καθιστώντας τα, εν τέλει, διαχρονικά. Αλήθεια, ποιοι Έλληνες καλλιτέχνες του σήμερα μπορούν να μας προσφέρουν αντίστοιχα τραγούδια και να μας ξυπνήσουν παρόμοια συναισθήματα; Υπάρχουν; Μπα, θα πεις με σιγουριά. Κι όμως. Αν πας σε live του Μαραβέγια και του Μουζουράκη δεν θα σταματήσεις να χορεύεις. Αν ακούσεις Δημήτρη Καρρά θα κάνεις δεύτερες σκέψεις, το ίδιο θα συμβεί αν ψάξεις τη δημιουργία καλλιτεχνών όπως οι Γιώργος Μυλωνά, Αλέξης Καραβέργος, Μάρω Μάρκελου, Θωμαή Απέργη, Ευρυπίδης Ζεμενίδης, Λεωνίδας Μπαλάφας, ακόμα και οι Χειμερινοί Κολυμβητές και ο Γιάννης Χαρούλης θα έλεγα… Όλοι αυτοί δεν είναι και πολύ trendy, ενώ κάποιοι ενδεχομένως να σου είναι και εντελώς άγνωστοι. Όπως και το να πίνεις καφέ στα Τρία Φανάρια ίσως να μην είναι μόδα. Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουμε. Να μην είμαστε στη μόδα. Μόνο να περνάμε καλά θέλουμε, έξω από στερεότυπα, χωρίς manual και με ανεμελιά...
Γιώργος Μυλωνάς - Μόδα
