Τα τελευταία χρόνια πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την Αθήνα και να ζήσει στη Βαρκελώνη. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο του δίσκο στα ισπανικά και τα γαλλικά, το Barcelonauta. Ήδη τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ παίζονται πολύ από τα ραδιόφωνα της Αθήνας, ενώ αν κάνεις μια βόλτα στα social media, θα δεις πόσο πολύ τον αγαπούν οι Ισπανοί. Ο Γιώργης Χριστοδούλου καταφέρνει λοιπόν με το δικό του τρόπο, ακόμα κι αν ζει στην Ισπανία, να είναι πάντα εδώ. Κι επειδή βλέπει τα πράγματα πως εξελίσσονται σε δύο διαφορετικές χώρες στις οποίες πηγαινοέρχεται, θελήσαμε να τον ρωτήσουμε για τη δική του εμπειρία και τη δική του άποψη για τη μουσική. Μα, πάνω απ' όλα τι κάνει και πως περνάει. Κι εκείνος μας απάντησε.

Σ’ αρέσει πολύ να "πειράζεις" τραγούδια; Πιστεύεις ότι έτσι αποκτούν μια δεύτερη ζωή;

Κάποια απ’ αυτά δεν ευτύχησαν στην πρώτη τους εκτέλεση με μια ενορχήστρωση ή έναν τρόπο τραγουδήματος που να “αντέχει” στο χρόνο κι άλλα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στην εποχή τους. Τα όμορφα τραγούδια που “διατυπώθηκαν” με κάποιο τρόπο που δεν έγινε αντιληπτός, αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Μοιάζουν λίγο με τις σχέσεις των ανθρώπων που αγαπιούνται και επανεξετάζουν τη σχέση τους κάποια στιγμή... μιας και η “πρώτη ύλη” είναι πραγματικά καλή.

Πώς προέκυψε αυτός ο τελευταίος δίσκος Barcelonauta;

Είναι ένα αφιέρωμα στην πόλη που με υιοθέτησε. Ξεκίνησα να ψάχνω τη μουσική ιστορία της πόλης την εποχή που ήταν γεμάτη από “dancings” (όπου παιζόταν ζωντανά από ορχήστρες η “μοντέρνα μουσική”) και ανακάλυψα πολύ όμορφα τραγούδια, ξεχασμένα που άξιζε τον κόπο να ξανατραγουδηθούν. Είναι χορευτικά τραγούδια, σε τέσσερις ευρωπαικές γλώσσες σε ρυθμούς waltz, fox-trot, charleston, boogie-woogie κλπ.

 

Ζεις τα τελευταία χρόνια στη Βαρκελώνη. Διεθνής καριέρα ή απλά μια περιπλάνηση, όπως τραγούδησες και παλιότερα στο flaneur;

Δε μου αρέσει η λέξη καριέρα. Προτιμώ τη λέξη “πορεία”. Περισσότερο ήταν μια εσωτερική ανάγκη να αλλάξω το “σκηνικό” της ζωής μου στην Αθήνα με ένα άλλο που μου ταίριαζε περισσότερο.

Πώς είναι η μουσική στην Ισπανία; Υπάρχει συσχετισμός με τα ελληνικά πράγματα ή εκεί παρόλη την κρίση, η τέχνη λειτουργεί διαφορετικά;

Είναι όλα διαφορετικά. Δεν υπάρχουν “μαγαζιά” και μουσικές σκηνές. Μόνο συναυλίες. Επίσης, δεν ακούν όλοι τα πάντα, όπως στην Ελλάδα. Κάθε μουσική έχει το κοινό της το οποίο όμως εμβαθύνει περισσότερο στη μουσική που του αρέσει.

Τι σου λείπει από την Ελλάδα;

Οι φίλοι μου.

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα έφευγες και πάλι; Και θα επέλεγες την Βαρκελώνη;

Ναι, θα έφευγα. Μπορεί να διάλεγα τη Βαρκελώνη, μια πόλη της Γαλλίας ή τη Λισαβώνα. Πάντως σίγουρα μια πόλη της Ευρώπης.

Ένα τραγούδι που έχεις αγαπήσει παράφορα; Κι ένα που θα ήθελες να έχεις πει εσύ πρώτος;

Το Ζητάτε να σας πω του Αττίκ και το Λευκό μου Γιασεμί των Καλαντζόπουλου-Γκανά.

Δουλεύεις μόνος; Δεν σκέφτεσαι τις συνεργασίες; Υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελες να συνυπάρξεις στη σκηνή ή στη δισκογραφία μαζί τους;

Σκέφτομαι, φυσικά και ιδέες έχω κι υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που μ΄ αρέσουν. Από την άλλη όμως είμαι ένας άνθρωπος που δε βγαίνει πολύ, δεν επιδιώκει τη γνωριμία. Αυτό από μόνο του δυσκολεύει τα πράγματα. Είμαι και λίγο "ντροπιάρης", δεν πάω ας πούμε να συστηθώ όταν βρεθώ σε μια συναυλία που μ’ αρέσει. Ντρέπομαι. Ή προτιμώ να φύγω με την αίσθηση του απλού ακροατή που απλώς απολαμβάνει μιάμιση ώρα ζωντανής μουσικής.

Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να αλλάξω το “σκηνικό” της ζωής μου στην Αθήνα με ένα άλλο που μου ταίριαζε περισσότερο

Πώς βλέπεις το σήμερα για τους νέους καλλιτέχνες; Είναι μονόδρομος το να γράφουν και να ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους;

Είναι σίγουρα μονόδρομος να ηχογραφούν μόνοι τις δουλειές τους. Λίγοι έχουν την υποστήριξη μιας εταιρείας. Από την άλλη οι δίσκοι ακόμα κυκλοφορούν, γιατί για τους παλιούς είναι μια αφορμή για να παίξουν ζωντανά και για τους καινούργιους είναι η “carte visite” τους, το διαβατήριο τους στον κόσμο των συναυλιών.

Συμμερίζεσαι την άποψη ότι η δισκογραφία περνάει πολύ δύσκολα και ότι στο διαδίκτυο είναι το μέλλον;

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι επιστρέφουμε σε μία εποχή που θα μοιάζει με παλιότερες. Λίγοι θα έχουν “δίσκους” και τα τραγούδια θα γίνονται γνωστά από το ραδιόφωνο, το ίντερνετ (που θα είναι το νέο ραδιόφωνο) και τις ζωντανές εμφανίσεις. Η δισκογραφία θα εξαφανιστεί κι οι τραγουδιστές θα κυκλοφορούν ας πούμε κάτι που θα μοιάζει με τα παλιά 45άρια, singles δηλαδή. Τα άλμπουμς θα είναι πολυτέλεια.

Τί ακούς; Και ποιούς ξεχωρίζεις; Έλληνες και Ισπανούς.

Ακούω πολλή τζαζ και κλασική μουσική. Έχω το ραδιόφωνο κάποιες ώρες της μέρας ανοιχτό. Μ’ αρέσουν οι δουλειές του Κ. Βήτα, του Παύλου Παυλίδη, της Μαρίας Βουμβάκη, της Ανδριάνας Μπάμπαλη. Στην Καταλονία υπάρχει τώρα ένα κορίτσι που κατά τη γνώμη μου θα είναι η επόμενη μεγάλη κυρία του Μεσογειακού τραγουδιού. Λέγεται Silvia Perez Cruz.

Πρόσφατα έγραψες μουσική για έναν νέο καλλιτέχνη, τον Κωνσταντίνο Νάρη. Θα δούμε και τον Γιώργη σε ρόλο μόνο συνθέτη στο μέλλον;

Ήταν μια ωραία εμπειρία  να γράψω για άλλον. Δε νιώθω “συνθέτης”, είναι μια βαρύγδουπη λέξη που δε μου αρέσει. Επίσης στην Ελλάδα το να είσαι συνθέτης τη σήμερον σημαίνει μεγαλύτερη προβολή πολλές φορές περισσότερη κι από τον τραγουδιστή. Οι νέοι συνθέτες έχουν μεγαλύτερη παρουσία στις συναυλίες, φωτογραφίζονται στα εξώφυλλα μαζί με τον ερμηνευτή, δίνουν κοινές συνεντεύξεις. Εγώ θέλησα να απολαύσω τη διαδικασία της παραγωγής ενός δίσκου χωρίς να έχω το άγχος του ερμηνευτή αφήνοντας το στίγμα μου να φανεί μόνο μέσα από τη μουσική. Απόλαυσα ακριβώς αυτό, το να μην υπάρχει το όνομα μου στο εξώφυλλο. Δε το είχα ανάγκη.





Υπάρχουν μόδες στο τραγούδι; Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στροφή στο swing, σε πιο vintage ακούσματα, γιατί;

Η αναβίωση του swing -μπορώ να το πω με βεβαιαότητα γιατί το έζησα από μέσα πριν συμβεί - οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις κοινότητες των λίντυ χόπερς που από το '90 περίπου βρίσκονται, διδάσκονται, χορεύουν swing χορούς. Το ίδιο συνέβη και με το τάνγκο πριν λίγα χρόνια, όμως το swing έχει το πλεονέκτημα ότι είναι πιο ευχάριστο κι εύρυθμο. Όπως κάθε μόδα θα περάσει, όπως πέρασε η μόδα με τα remix και τις λούπες σε όλα τα τραγούδια ανεξαιρέτως είδους. Και στο swing δυστυχώς είδαμε και πολλές διασκευές σε τραγούδια που η μελωδία τους καθόλου swing δεν είναι. Λογικό επακόλουθο μιας μόδας. Κάθε είδος έχει τα πάνω και τα κάτω του. Το έντεχνο πχ. αναβιώνει πάλι μετά από μια μακρά περίοδο “λήθαργου”. Μετά θα “ανέβει” πάλι το ύφος που τώρα είναι σε ύφεση και πάει λέγοντας.

Η κρίση έχει επηρεάσει τη δημιουργικότητα; Οι καλλιτέχνες σε αυτή την εποχή δεν θα έπρεπε να δίνουν το στίγμα;

Έχει περάσει η εποχή της κρίσης. Εννοώ, η στιγμή του κομβικού σημείου, του πανικού, η στιγμή κατα την οποία βυθίζεται το πλοίο. Τώρα έχουμε ύφεση. Είναι φυσικό το ίδιο να συμβαίνει και στη δημιουργία. Γνωρίζω ανθρώπους που αξίζουν πολλά αλλά πρέπει να εργαστούν σε άσχετες δουλειές. Με λυπεί που χαραμίζονται.

Άνοιξη στη Βαρκελώνη; Και μετά; Σχέδια για το μέλλον; Πού θα σε βρούμε;

Στο τέλος Μαίου θα επισκεφτώ την Ελλάδα για μερικές συναυλίες. Θα έχω καλεσμένο μου τον σπουδαίο κλαρινετίστα Juli Aymí ο οποίος επιμελήθηκε και τη διεύθυνση ορχήστρας του Barcelonauta. Θα συνεχίσουμε το καλοκαίρι με συναυλίες στην Ισπανία.



Συνάντησε τον Γιώργη Χριστοδούλου και μάθε περισσότερα για εκείνον εδώ.