Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει κάτι που να με κουράζει περισσότερο απ’ τη δήλωση “Είμαι ρεαλιστής εγώ!”. Αντανακλαστικά, το νευρικό μου σύστημα προστάζει χασμουρητό και το ‘χω παρατηρημένο πως δεν μπορώ να το συγκρατήσω εύκολα. Τον τελευταίο καιρό αυξάνονται και πληθύνονται οι συμπολίτες που επιμένουν σ’ αυτή την “βαρυσήμαντη” δήλωση-αυτοχαρακτηρισμό και επιμένουν να την χρησιμοποιούν αβέρτα. Συνήθως, θα την ακούσεις να χρησιμοποιείται όταν ο συνομιλητής σου δεν έχει κάτι άλλο να προσθέσει ή να αντιπροτείνει. Όταν κορδώνει και καλά πως αυτός συμβαδίζει και γίνεται ένα με την πραγματικότητα ή -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον- όταν δέχεται δουλικά το status quo του [sic!].
Αυτού του τύπου οι “ρεαλιστές” είναι οι ίδιοι που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αριθμούς και ποσοστά για να περιγράψουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους ή να ακόμα και να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Αρέσκονται στο name dropping, συνηθίζουν να κάνουν αναφορές σε προπαγάνδες του τύπου “όλα βαίνουν καλώς” και χρησιμοποιούν τους αριθμούς και τις γραφικές παραστάσεις της Eurostat για πείσουν πως “έτσι έχουν τα πράγματα”. Κι πίστη τους εξαντλείται στο τι είπε η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τι δήλωσε ο κάθε καημένος. Οι “ρεαλιστές” αυτοί στηρίζονται στην “εσωτερική πληροφόρηση” που έχουν, από εκείνο τον θείο που είναι φίλος του σύγαμπρου του τάδε αξιωματούχου. Ξέρουν. Ζούμε όμως σε μια χώρα όπου όλοι έχουμε κάποιου είδους “εσωτερική πληροφόρηση”. Πρώτον γιατί γνωριζόμαστε πάνω-κάτω όλοι μεταξύ μας [αυτό ναι, αξίζει στατιστικής έρευνας] και δεύτερον γιατί κανείς μας δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό, αυτό είναι από άλλο παραμύθι βγαλμένο. Δεν είναι κακοί οι “ρεαλιστές” αυτοί, αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι αν αρχίσουν να συνδέουν την πραγματικότητα, στην οποία ορκίζονται, με την αλήθεια τους. Κάτσε να εξηγήσεις σ’ ένα άνεργο πως η οικονομία και τα μπίζνες του τόπου πάνε καλύτερα απ’ ότι αναμενόταν, και ζήτα του μετά να αναλύσετε παρέα τον ρεαλισμό. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, ξέρεις.
Ένας κυριούλης με μούσια είχε πει πως η κάλυψη των βιολογικών και ψυχολογικών αναγκών του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αρχή της ευχαρίστησης, έννοια αντίθετη με την αρχή της πραγματικότητας. Καθώς ο κόσμος μεγαλώνει και ωριμάζει, μαθαίνει να αποφεύγει την ευχαρίστηση, έτσι ώστε να μπορεί να ντιλάρει καλύτερα με τους κανόνες και τα εμπόδια της πραγματικότητας. Εκπαιδεύεται να γίνει λογικός κι υπάκουος. Αναβάλλει την ευχαρίστηση για να ικανοποιήσει την πραγματικότητα, παρόλο που συνεχίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του να αναζητεί την… ευχαρίστηση.
Το να δηλώνεις περήφανα, εν έτη 2014, πως είσαι ρεαλιστής, στ’ αυτιά τα δικά μου, τουλάχιστον, ακούγεται σα να μου παραδέχεσαι πως είσαι μαλάκας. Πες με ανώριμη, αλλά εγώ αυτή την πραγματικότητα τη βαρέθηκα και όποιος θέλει του την χαρίζω. Ζητείται φαντασία, αν περισσεύει σε κάποιον.
