«Photography is truth» έλεγε κάποτε o Goddard. Mε παρόμοιο τρόπο η Annie Liebovitz εξομολογείται ότι όταν λέει σε κάποιον «έλα να σε φωτογραφίσω» στην πραγματικότητα εννοεί έλα να σε γνωρίσω. Ανάμεσα στο χωροχρόνο που μοιράζονται τα κλικς της μηχανής μου, νιώθω πως η ζωή μπαίνει για λίγο στο pause, πως τα δευτερόλεπτα χάνουν τον αυστηρό ρυθμό τους, πως ο κόσμος που έχω μπροστά μου, γύρω και εντός μου, γίνεται πηλός για το χέρι και τον φακό μου μέχρι να πλάσω την αλήθεια μου, να την βγάλω από τον σκοτεινό θάλαμο και να την αναιρέσω πάλι εκθέτοντάς την. Κλικ.

Σε ατομικό  επίπεδο, οι φωτογραφίες συγκροτούν την ιστορία και τις ρίζες  μας. Επιβεβαίωση ταυτότητας ίσως; Θυμήσου στο Blade Runner τα ανθρωποειδή με τετραετή ημερομηνία λήξης που επιβεβαίωναν την σημαντικότητα της ύπαρξής τους, καταφεύγοντας στις παιδικές τους φωτογραφίες και άρα στις αλήθειες τους. Σε μια ελεγεία στη μητέρα του μέσα από τις παλιές φωτογραφίες της, ο Roland Barthes γράφει στο Camera Lucida ότι κάθε πορτρέτο είναι μια υπενθύμιση ενός επερχομένου θανάτου. Και κάπως έτσι η φωτογραφία η ίδια ανάγεται σε ωδή και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Οξύμωρο αλλά αληθινό. Κλικ.

Πίσω από  το φακό μου κρύβομαι εγώ. Και οι δικές μου φωτογραφίες έχουν  συχνά να κάνουν λιγότερο με τις  ταυτότητες των όσων έχω μπροστά μου και περισσότερο με το πως εγώ αποκωδικοποιώ αυτές. Έτσι, όταν φτάνει εκείνη η στιγμή της ημέρας που κάθομαι και χαζεύω πόσες αλήθειες χωράνε άραγε σε μερικά κλικ, νιώθω λίγο πιο ευτυχισμένη και κάποιες φορές, ξεχασμένη από τον θάνατο.

Υστερόγραφο: «Όλες αυτές  οι στιγμές θα χαθούν μες το χρόνο, σαν δάκρυα στη βροχή». Blade Runner