Ο φανατικός με τη Manchester United, ο "φάχτορας" Μιχάλης Παπαδόπουλος, ο οποίος έζησε από κοντά το 2-0 του Καραϊσκάκη, κάνει πρόβλεψη για την επικείμενη μάχη στο Ολντ Τράφορντ.
Ήταν από τα παιχνίδια που δεν μπορείς να χάσεις. Ακόμη και σε περιόδους κρίσης, ακόμη και το να βρεις εισιτήριο είναι σαν σου έρχεται…χιονοθύελλα κατακαλόκαιρο στη Σαχάρα. Τελικά, φάνηκα από τους τυχερούς που στοιβάχτηκαν στις κερκίδες του σταδίου “Γεώργιος Καραϊσκάκης”, έστω κι αν ανήκα στη… μειοψηφία, στους οπαδούς, δηλαδή, της Γιουνάιτεντ. Από την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων -εκτός από δυο-τρεις επισκέψεις, μετά την επιστροφή στην Κύπρο, στην… πάλαι ποτέ ένδοξη Νέα Φιλαδέλφεια και στο ΟΑΚΑ- είχα να ζήσω τον παλμό και την ατμόσφαιρα ελληνικού γηπέδου. Αν και οι εποχές είναι διαφορετικές σήμερα, αυτό που ζει κανείς στα ελληνικά γήπεδα, έστω με τα καλά αλλά και τα (περισσότερα) κακά τους, είναι περίπου ανεπανάληπτο, ιδίως σε αγώνες τέτοιας σημασίας. Αντίθετα με τους περισσότερους, που έβλεπαν τη MU ως φαβορί, προσωπικά περίμενα ότι η ομάδα του Μόις δεν θα κέρδιζε το παιχνίδι, το πολύ-πολύ να έπαιρνε κάποια ισοπαλία ή μια στενή ήττα μ’ ένα γκολ διαφορά.
Αυτό που δεν περίμενα, ωστόσο, ήταν η εικόνα διάλυσης που παρουσίασαν οι “κόκκινοι διάβολοι” στον αγωνιστικό χώρο του Γεώργιος Καραϊσκάκης -μια ομάδα… ληθαργική, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, χωρίς τακτικό πλάνο, υποδεέστερη ακόμη και στους τομείς όπου παραδοσιακά υπερτερούν οι αγγλικές ομάδες, τη δύναμη, δηλαδή, και τη φυσική κατάσταση, και με όλους σχεδόν τους ποδοσφαιριστές… άφαντους από το γήπεδο. Εκείνο που με “ξένισε” περισσότερο απ’ όλα, ήταν η αδυναμία του Ντέιβιντ Μόις να κάνει μια κίνηση από τον πάγκο για να αλλάξει κάτι στο παιχνίδι, να δημιουργήσει προβλήματα στον αντίπαλο και να διαμορφώσει άλλους συσχετισμούς για τη ρεβάνς.
Ο Ολυμπιακός, παίζοντας, απλώς, με σωστό αγωνιστικό πλάνο και υπερτερώντας στα τρεξίματα, το πρέσινγκ και τη φυσική κατάσταση, πέτυχε μια μεγάλη -που μπορεί να αποδειχθεί και ιστορική- νίκη, η οποία θέτει τις βάσεις για την πρόκριση στους “οκτώ” του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ. Με τη Γουνάιτεντ να συνεχίζει να παίζει σ’ αυτούς τους… υποτονικούς ρυθμούς -ας μην ξεγελά η πρόσφατη νίκη επί της Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον στην Πρέμιερ Λιγκ- και το Ολντ Τράφορντ να μετατρέπεται φέτος στην πιο… εύκολη και φιλόξενη έδρα του πρωταθλήματος, οι Πειραιώτες είναι πολύ κοντά σε μια πολύ μεγάλη πρόκριση, η οποία θα τους οδηγήσει στην ευρωπαϊκή διάκριση που ψάχνουν εδώ και χρόνια.
Την ίδια ώρα, για τη MU, ο αγώνας της ερχόμενης Τετάρτης είναι κάτι περισσότερο από τελικός, αφού ενδεχόμενος αποκλεισμός θα σηματοδοτήσει την καταστροφικότερη χρονιά της ομάδας την τελευταία εικοσαετία, καθώς, πέραν από την αγωνιστική καθίζηση, ανάλογες θα είναι και οι ζημίες στον οικονομικό τομέα -για την επόμενη σεζόν κυρίως.
Υπό τα δεδομένα, μόνο μία εξ ολοκλήρου, προς το καλύτερο, μεταμορφωμένη Γιουνάιτεντ μπορεί να έχει τύχη για την πρόκριση. Ένα πρόσωπο που σπάνια έχει επιδείξει φέτος, είτε στο πρωτάθλημα είτε στην Ευρώπη, παρά την πολύ καλή συγκομιδή στους ομίλους και κάποιες εκλάμψεις στα παιχνίδια με Λεβερκούζεν και Σοσιεδάδ. Και είναι σίγουρο, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, πως θα έχουν πολλά να συζητήσουν, μετά το παιχνίδι, στο “Θέατρο των Ονείρων”.
φωτογραφία: Eurokinissi