Ήμουν στην πρώτη δημοτικού όταν η πιο πάνω ατάκα έκανε trending τα διαλείμματα στο σχολείο. Την πετούσες σε κάθε περίσταση, για να ξεπαστρεύεις απ’ τα πολλά-πολλά. Λειτουργούσε κάπως σαν… τελεία στη συζήτηση. «Έχεις πρόβλημα; Λέλλο», έλεγες, και το τερμάτιζες.
Απ’ τις αγαπημένες μου ατάκες, χωρίς να ξέρω κιόλας ποιος ήταν ο Λέλλος στα έξι μου, παρόλο που ενημερώθηκα κάποια στιγμή πως ήταν ο δήμαρχος της πόληςαλλά και πάλι, στα έξι, ούτε τι κάνει ένας δήμαρχος ήξερα.
Προσωπικά την χρησιμοποιούσα παντού και πάντοτε, ώσπου μια μέρα την αμόλησα σε δασκάλα, απ’ αυτές τις στρουμπουλές, με τις mid-lengthκαφετιές μάλλινες φούστες και τα καλσόν 70 denierμελί. Αυτή ήταν και η μόνη που αντέδρασε, λέγοντας με «παλιοκόριτσο» και βγάζοντας την ρίγα πάνω. Ναι, έβγαιναν ακόμα πάνω οι απειλητικές ρίγες στα 80s.
Έκτοτε, λόγω Λέλλου -και ρίγας- έμαθα να παραθέτω επιχειρήματα και να μην χρησιμοποιώ τον… Λέλλο για να ξεπαστρεύω. Τις ειρωνείες ωστόσο δεν κατάφερα να τις ξεπεράσω, αμαρτία μου μεγάλη, το δουλεύω. Άλλο που έμαθα, είναι το τι κάνει ή τι οφείλει να κάνει ή τι θέλω εγώ να κάνει, ένας δήμαρχος.
Αρχίζοντας δουλειά, με είχαν στείλει να πάρω απ’ τον Λέλλο μια μικρή συνέντευξη και θυμάμαι πως ήμουν πολύ αγχωμένη. Περισσότερο να μην μου έρθουν εικόνες παιδικές στο μυαλό –με την γνωστή ατάκα- και να σκάσω στα γέλια μόλις τον δω, παρά αγχωμένη για την προετοιμασία της συνέντευξης.
Κατέβηκα λοιπόν κορδωτή στο Σαντεκλαίρ, όπου βρίσκεται το γραφείο του, και δεν του πήρε πάνω από δυο λεπτά για να κάνει ο ίδιος αναφορά στην εν λόγω ατάκα και να λυθεί στα γέλια. Βρήκα τόσο κουλ την στάση του, το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό που έντυσε την συνομιλία μας, που τον συμπάθησα μεμιάς.
Είμαστε στον τρίτο μετά-Λέλλου-θητείας δήμαρχο της πόλης κι εγώ παρακολουθώ στενά την πορεία των ανθρώπων που εκλέγονται στο εν λόγω πόστο. Πες το φετίχ, αλλά ως δημότης Λευκωσίας, που αγαπά την πόλη και τους ανθρώπους της, ένα OCD το ‘χω με το τι συμβαίνει μες το δημαρχείο της Πλατείας Ελευθερίας, λέγε την εργοτάξιο αυτή τη στιγμή.
Μ’ αρέσει να συζητώ με τους κατοίκους και τους επιχειρηματίες της πόλης τα διάφορα, να κάνουμε κάνα gossip απ’ ότι έπιασε τ’ αυτί μας και διέρρευσε απ’ τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, να μουρμουρίσουμε για τα στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν και να λιαστούμε με φίλους σ’ εκείνα τα σημεία της πόλης που ‘χουν γίνει κουκλάκια τώρα τελευταία.
Συζητώντας περί Γιωρκάτζη, η αλήθεια είναι πως έχω μια σύγχυση ακόμα ως προς την δημοτικότητά του. Όταν μιλάω με τους upperclass δημότες της Λευκωσίας, η έγνοια τους είναι να τον προλογίσουν μιλώντας για το επιχειρηματικό του υπόβαθρο ή να δικαιολογήσουν πως έτσι τα βρήκε, τι να κάνει. Οι αμέσως πιο κάτω στην κοινωνική τάξη δημότες της πόλης είναι μες την μουρμούρα, πως έχασαν την επαφή που είχαν με το δημαρχείο και πως η πόρτα του είναι ερμητικά κλειστή σε αντίθεση με τους προκάτοχούς του. Τα παράπονα για τους χώρους στάθμευσης όλο και πληθαίνουν, η υπομονή σχετικά με το θέμα της πλατείας έχει φτάσει στα όριά της ενώ τα θέματα που αφορούν στα ωράρια των χώρων εστίασης και της καθαριότητας των δημοσίων χώρων, φαίνεται να προκαλούν ένα σχετικό εκνευρισμό.
Τεχνοκράτης και με μπίζνες προφίλ, ο Γιωρκάτζης μοιάζει τόσο σοβαρός, όσο να μην σου επιτρέπεται να τον συμπαθήσεις. Με απόμακρο φυζίκ, μπαινοβγαίνει βιαστικά στα εγκαίνια εκθέσεων, επιμένει στους ρόγιαλτι τύπου χαιρετισμούς και δεν κυκλοφορεί ιδιαίτερα μες την πόλη.
Δεν προφητεύω σε καμία περίπτωση πως ο άνθρωπος, ολοκληρώνοντας την θητεία του, δεν θα πετύχει τους στόχους του. Αυτά θα τα ξαναπούμε με το που σιμώσουν οι επόμενες δημοτικές. Παρόλα αυτά αμφιβάλλω αν θα καταφέρει να φύγει πιο επικοινωνιακός απ’ ότι είναι σήμερα και να αγαπηθεί απ’ τους δημότες της πόλης.
Δεν ξέρω αν θα του χάριζα πότε τον χαρακτηρισμό «character» [έτσι εγγλέζικα όπως τον χρησιμοποιούμε σήμερα στις μεταξύ μας κουβέντες], παρόλα αυτά επιμένω πως ένας δήμαρχος οφείλει να ‘ναι «character». Με το που εκλέγεται, θέλω να ξεχνώ ποιο κόμμα αντιπροσωπεύει και τον θέλω να μου μεταδώσει τον ενθουσιασμό και την περηφάνια του για την πόλη που μας φιλοξενεί. Να κυκλοφορεί περισσότερο, να εντοπίζει τα προβλήματα που βιώνουμε και να απολαμβάνει τα ωραία που χαιρόμαστε. Ας είναι σοβαρός και τεχνοκράτης μες το γραφείο του αλλά, μες τον δρόμο, θα τον ήθελα πιο… ροκ και λιγότερο κουμπωμένο.
Πολλά ζητάς, θα μου πεις, κι αν έχω πρόβλημα να πάω στον Λέλλο. Πες το, και ρίγα δεν θα βγάλω.
Υ.Γ. 1
Μπορεί ο Γιωρκάτζης να μην κυκλοφορεί μες την πόλη, το όνομά τουόμως στολίζει τους τοίχους της. Το “Yo-ρκάτζης” [indahouse, θα συμπλήρωνα] είναι απ’ τα πιο έξυπνα στένσιλ που έχω δει σε τοίχους της πόλης.
Υ.Γ. 2
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, μια συνέντευξη του Λέλλου Δημητριάδη από τον Θανάση Αθανασίου εδώ.