Τον Τάσο Μητσόπουλο, δεν τον γνώριζα. Για εμένα ήταν μια πολιτική φιγούρα για την οποία δεν είχα άποψη. Από τη στιγμή που άκουσα τη Χαρά Μητσοπούλου να μιλάει, απέκτησα.

Δεν είμαι της άποψης πως η ύπαρξη παιδιών δίνει υπόσταση στην οντότητα ενός ανθρώπου, αλλά από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός, τα παιδιά που θα φέρει σε αυτόν τον κόσμο, αποτελούν και την παρακαταθήκη του. Ο τρόπος που τα μεγαλώνει, που τα γαλουχεί, τα μορφώνει και τα διδάσκει, αποτελούν τη ζωντανή απόδειξη των προτεραιοτήτων του. Από τα παιδιά δεν μπορείς να κρυφτείς, από τον εαυτό σου... ενδεχομένως.

Η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα. Τη στιγμή που χάνεις αυτά που απολάμβανες. Όταν τη στιγμή της απώλειας έχεις το σθένος να μιλήσεις δημοσίως, να πεις «ευχαριστώ», όταν έχεις τη διαύγεια να εκτιμήσεις τις αρχές, το ήθος, την αξιοπρέπεια, την αγάπη, την περηφάνια και όλα αυτά στην ηλικία των 14ων ετών, σημαίνει πως οι γονείς σου κάτι έκαναν εξαιρετικά καλά.

Σημαίνει πως αυτοί οι γονείς ενδιαφέρονταν. Σημαίνει πως ήταν ικανοί. Σημαίνει πως αυτό που φαινόταν ήταν αντίστοιχο ή και μικρότερο από αυτό που πραγματικά ήταν, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν πολλά -δημόσια ή μη- πρόσωπα να ισχυριστούν.

Τι θα μάθεις στα παιδιά σου και πώς θα τα θωρακίσεις, ώστε αυτή η μάθηση να μην αλλοιωθεί, έχει τη σημασία του.

Αυτοί που γνώριζαν τον Τάσο Μητσόπουλο έχουν να πουν πως έκανε πολλά καλά. Εγώ που δεν τον ήξερα, θα πω απλώς πως ο τρόπος που η Χαρά, με τον αδερφό της παρά το πλευρό της, αποχαιρέτησε τον πατέρα της δείχνει την ουσία και τη χαρά της ζωής.