Για να ξηγούμαστε, επιθυμώ να το πω πως το παραλήρημα που θα διαβάσεις παρακάτω πηγάζει από την μία, καθημερινή, ανθρώπινη και πολύ απλή ανάγκη μου, να σχολνάω και να την αράζω κάπου όπου να μου φυσάει δροσερός αέρας και να καθαρίζει το καυσαέριο της μέρας από πάνω μου. 

Με το που γλυκαίνει η θερμοκρασία, καλή ώρα, παίρνω την μικρή, την φορτώνω μπουλούκι με τους φίλους της και πάμε στην παιδική χαρά, στο κοντινό μας πάρκο. Μιλάμε για το πάρκο Προδρόμου, αυτό που βρίσκεται μεταξύ Γλάδστωνος και Γιώρκειου. Παράδεισος μες την πόλη, να το ξέρεις, κι αν δεν πήγες, να πας.

Πες με γραφική

Κοίτα τώρα προς τι το συνήθειο. Εμένα μ’ αρέσει ο καφές, μ’ αρέσει η δροσιά των δέντρων, μ’ αρέσει να διαβάζω. Στα παιδιά αρέσει να τρέχουν πάνω-κάτω, να κλωτσούν μπάλα, να κρεμμαλίζονται απ’ τα μονόζυγα. Όλοι χαρούμενοι λοιπόν, κι όλους μαζί μας αρέσει να χαζεύουμε τον κόσμο που πηγαινοέρχεται στο γραμμικό για τζόγκινγκ και ποδηλασία, αυτούς που βολτάρουν με τα σκυλιά τους, τους μικρούς που κάνουν απ’ αυτό το SUP-πράμα που ‘ναι πολύ τρέντι τώρα τελευταία, τους ηλικιωμένους στα γύρω τραπεζάκια που κατεβαίνουν να πιουν τον κυπριακό τους.

Μέχρις εδώ καλά.

Για να πηγαίνω όμως εγώ στο πάρκο με την κόρη μου και το μπουλούκι τα υπόλοιπα παιδιά, τις μανάδες τους, τους φίλους μας και όλο τον κόσμο που γουστάρει να του φυσάει δροσερός αέρας και να καθαρίζει το καυσαέριο της μέρας από πάνω του, είναι απόλυτα αναγκαία η παιδική χαρά του πάρκου. Γιατί εκεί παίζουν τα παιδιά. Τα παιγνίδια της παιδικής χαράς όμως, είναι άφαντα εδώ και μήνες.

Τα επίμαχα παιγνίδια

Για να καταλάβεις μιλάμε γι’ αυτά τα old school ξύλινα [τραμπάλα-κούνιες-τσουλήθρα] παιγνίδια, τα οποία απ’ το συγκεκριμένο πάρκο τα πήραν αρχές του περασμένου Νοεμβρίου απ’ την παιδική χαρά για να κάνουν την σχετική συντήρηση που χρειαζόταν.

Αυτό το έμαθα απ’ τον κύριο Νίκο, που διαχειρίζεται την καντίνα του πάρκου, και τον ρώτησα τότε «Πότε με το καλό θα τα επιστρέψουν», «Δεν είπαν, αλλά μάλλον μόλις ανοίξει ο καιρός».

Ο καιρός άνοιξε, εμείς επιστρέψαμε στο πάρκο, τα παιχνίδια όχι, επανάσταση τα μικρά που δεν έχουν να παίζουν.

Πίσω στον κύριο Νίκο, «Δεν έχω καμία ενημέρωση» μου λέει, «Ρώτησα αλλά απάντηση δεν παίρνω, θες να δοκιμάσει κι εσύ;», «Βέβαια, αύριο πρωί κιόλας».

Πίκος Απίκος εν δράσει.  

Την Φρουτοπία θέλω να πιστεύω πως όλοι την παρακολουθούσαμε απ’ την ΕΡΤ, αν όχι κακώς, δείτε την στο youtube.

Την Φρουτοπία την θυμήθηκα πρόσφατα, στην προσπάθειά μου να βρω απάντηση στο πολύ απλό ερώτημα «Πότε θα επιστραφούν τα παιγνίδια στο πάρκο του Προδρόμου;».

Και να πως την θυμήθηκα: 

Παίρνω, που λες, στο Δημαρχείο Λευκωσίας. Στο ακουστικό το κατεβατό του τηλεφωνητή -για το τάδε πατήστε το τάδε, για το τάδε το τάδε κλπ- πατάω το τάδε, παίζει η μουσικούλα, ενώνομαι με την εξυπηρέτηση και πληροφόρηση του δημότη, ρωτάω αυτό που θέλω να μάθω. «Να σας ενώσουμε με το Τμήμα Κήπων», μου λέει, «Ευχαριστώ, περιμένω», λέω εγώ. Ενώνομαι με το Τμήμα Κήπων, «Μπλα, μπλα, μπλα, πότε επιστρέφονται τα παιχνίδια, οέο;», «Μα, έχω την εντύπωση πως αυτό το πάρκο δεν είναι δικό μας κυρία μου… Να σας ενώσω με τον προϊστάμενο», «Κύριε προϊστάμενε, είμαι δημότης Λευκωσίας μπλα μπλα μπλα, ξέρετε πότε θα επιστραφούν τα τάδε παιγνίδια στο τάδε πάρκο;», «Δεν είναι δικό μας το πάρκο κυρία μου. Ο Δήμος Λευκωσίας ζήτησε απ’ τον έπαρχο να του παραχωρηθεί πέρυσι και δεν είχαμε επίσημη απάντηση», «Καλά και τα παιχνίδια ποιος τα πήρε πέρυσι, αρχές Νοεμβρίου, για συντήρηση;», «Δεν γνωρίζω να σας απαντήσω, ίσως να πρέπει να μιλήστε με το Τμήμα Δασών και τον Φιλοδασικό Σύνδεσμο, εκείνοι μπορεί να ξέρουν». Τσουπ, σχηματίζω τον αριθμό του Φιλοδασικού. Ευγενέστατος ο κύριος στην άλλη άκρη της γραμμής, του λέω τα γνωστά, «Εξ όσων γνωρίζω δεν είναι στην δικαιοδοσία μας πλέον, να το ερευνήσω και να σας πάρω πίσω». Αναμονή. Ξανά ο ευγενικός κύριος. «Έχω στα χέρια μου επιστολή 25^ης Ιουνίου 2013 που λέει ότι το πάρκο δεν είναι πλέον δικό μας, την θέλετε;», «Τι να την κάνω την επιστολή, τα παιχνίδια του πάρκου θέλω», «Χμ… Ίσως να πρέπει να μιλήσετε με τον Τομέα Δασικής Μηχανικής, Προστασίας και Υλοχρηστικής», «Το ποιο; Ok, θα μιλήσω και μ’ αυτούς». Μιλάω και με τον Τομέα Δασικής Μηχανικής κλπ κλπ, γελάει ο άνθρωπος, «Πονεμένη ιστορία», μου λέει, «γιατί τόσο κακό κι εσύ με τα παιγνίδια;», «Ένα καφέ θέλω να πιω εγώ και η κόρη μου να παίξει, δεν…», θα το ερευνήσει κι αυτός, μου λέει και θα με πάρει πίσω και κλείνει λέγοντάς μου «Απ’ ότι γνωρίζω ήταν του Φιλοδασικού και το ζήτησε το Δημαρχείο Λευκωσίας, αλλά επίσημα δεν ξέρω τι έγινε, πάρε στην Επαρχιακή Διοίκηση», «Να πάρω και στην Επαρχιακή Διοίκηση, ευχαριστώ». Παίρνω και στην Επαρχιακή Διοίκηση, «Κύριε τάδε μου με ποιον να μιλήσω για το…», πάλι ο δίσκος στο repeat, «Να σας ενώσω», με ενώνει, ο δίσκος στο repeat, once again. «Σύμφωνα με το τοπογραφικό, το εν λόγω πάρκο ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία». «Τι εννοείται κύριε μου; Προφανώς», γελάω για λίγο, αυτός καθόλου, «Ήταν μισθωμένο στον Φιλοδασικό και το έχει ζητήσει το Δημαρχείο…», «Ναι, ναι, ξέρω, αλλά τώρα ποιος το διαχειρίζεται;», «Τι να σας πω; Βρείτε τον αριθμό τεμαχίου και μιλήστε με το… Κτηματολόγιο», «Και στο Κτηματολόγιο θα ξέρουν;», «Ε, δεν θα σας πουν ποιος διαχειρίζεται το πάρκο αλλά θα σας βεβαιώσουν ότι ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία». Εξουθενωμένη και έτοιμη να τα παρατήσω, με παίρνει πίσω ο ευγενικός κύριος από το Τμήμα Δασών, «Είναι ξεκάθαρο ότι το Πάρκο δεν είναι δικό μας, μπορείτε όμως να στείλετε επιστολή στην γενική διευθύντρια του Υπουργείου Γεωργίας, Φυσικών Πόρων & Περιβάλλοντος». Και στέλνω και επιστολή στην Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος. Απάντηση λογικά δεν θα πάρω μες την σεζόν που διανύουμε, κι έχω ήδη κουραστεί, τα παιδιά θέλουν παιδική χαρά να παίξουν, αποφασίζω να καταθέσω τα όπλα και να αλλάξω πάρκο.

Κι ο καιρός συνεχίζει να είναι γλυκός και από συνήθεια ξανακατεβαίνουμε με τα μικρά στο Πάρκο Προδρόμου για καφέ και παγωτό. Βλέπω εκεί τον κο. Νίκο. «Κύριε Νίκο, να σας ρωτήσω, σε ποιον πληρώνεται εσείς ενοίκιο για την καντίνα εδώ;», «Σε κανένα κορίτσι μου, έχει ενάμισι χρόνο που περιμένω να μου πουν σε ποιον έγινε η μεταβίβαση του πάρκου για να βγάλω επιταγή». «Και τα παιγνίδια εσείς που ήσασταν όταν τα πήραν;», «Εδώ καθόμουνα κι ήρθε ένα φορτηγάκι του Δήμου Λευκωσίας, απ’ τις Τεχνικές Υπηρεσίες και τα πήρε».

Παίρνω ανάσα και δύναμη και λέω να ξανακάνω μία προσπάθεια με το που θα ξημερώσει η επόμενη μέρα. Ξανά απ’ την αρχή ο τηλεφωνητής, πατήστε τον αριθμό τάδε, τεχνικές υπηρεσίες το τάδε «Γεια σας», ο δίσκος ξαναπαίζει απ’ την αρχή, «Ααα, πήρε και μια κοπέλα χθες για αυτό που με ρωτάτε…», ναι, ναι, «…δεν έχουμε πάρει τα παιχνίδια απ’ το πάρκο εμείς σας διαβεβαιώνω», «Σας ευχαριστώ, καλή σας μέρα».

Κλείνω το τηλέφωνο. Άκρη δεν βγαίνει. Καταθέτω -οριστικά αυτή τη φορά- τα όπλα. Κατεβάζω το ακουστικό.

Βρε λες να το ψάξω αλλιώς;

Το σκέφτηκα το όλο θέμα και είπα, με το που θα βρω ξανά την δύναμη, να δοκιμάσω κάποιες εναλλακτικές:

-Ίσως να στείλω μια επιστολή στον George Clooney, να τον καλέσω να δει το όμορφο πάρκο μας [όπως τον κάλεσε ο Έλληνας Υπουργός εξάλλου, για να τον ξεναγήσει στην Ακρόπολή]. Αν υπάρχει περίπτωση να μεσολαβήσει για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, μπορεί να ενδιαφέρεται να μεσολαβήσει και για τα παιχνίδια του πάρκου, ξέρωγω.

-Ή θα μπορούσα να καλέσω τον Ξανθό Μάγο ή τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, μην τα εξαφάνισαν αυτοί; Μην ξέρουν που είναι;

-Ή μήπως να μπω στο Google Earth, ν’ αρχίσω έρευνα, μπορεί να τα πετύχω κάπου;

Θα το δεχτώ ότι το απλό ερώτημά μου είναι δύσκολο, προφανώς, να απαντηθεί. Παρόλα αυτά, σ’ αυτό προστέθηκε και μία επιπλέον απορία, «Ποιος διαχειρίζεται αυτό το πάρκο;».

Άσε, παιδική χαρά δεν έχει, να κάτσουμε σπίτι να δούμε Φρουτοπία, να μάθουμε που βρίσκεται ο εξαφανισμένος μανάβης. Γιατί στην Φρουτοπία που ζούμε τα εξαφανισμένα παιχνίδια δεν έχει κανένα να μας πει πότε θα επιστρέψουν.

Ή έχει; Εγώ εδώ είμαι κι εξακολουθώ να περιμένω κάποια απάντηση.

Ή έστω… τα παιχνίδια.