Είναι εντυπωσιακό πως πέρασαν έτσι, σα νερό, 8 χρόνια. Πόσα άλλαξαν. Πόσα μας βρήκαν. Και πόσα άλλα δεν προέκυψαν. Και άλλα που δεν μας βγήκαν. Πέρασαν 8 χρόνια; Κι όμως. 8 χρόνια και κάτι από εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ στη Λευκωσία, που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε για τη City, το πρώτο free press έντυπο στην Κύπρο. Δεν συνηθίζω να ανασύρω πράγματα από τη μνήμη μου, για να διηγούμαι ιστορίες. Είναι ορισμένα που ο άνθρωπος θέλει να τα κρατάει για εκείνον. Δεν έχει και νόημα να τα φωνάζεις όλα. Κάποια είναι προσωπικά. Κάποια ξεθωριάζουν. Και κάποια μένουν, σε ένα κουτί, κάπου κρυμμένο μέσα στο σπίτι.

8 χρόνια μετά ανοίγω αυτό το κουτί. Ξεφυλλίζω σημειώσεις και κάποια χειρόγραφα σχέδια για τη City. Θυμάμαι. Βρίσκω το πρώτο τεύχος, το δεύτερο, το τρίτο... Θυμάμαι ανθρώπους. Συναισθήματα. Έμεινα λίγο τότε. Έζησα τη City τους πρώτους της μήνες. Έπρεπε να γυρίσω πίσω. Μάθαινα. Ξεφύλλιζα κάπου κάπου. Παρακολουθούσα. Ρωτούσα. Και κάθε φορά που βρισκόμουν Παρασκευή στη Λευκωσία πήγαινα στο stand κι έπαιρνα ένα τεύχος, για να το έχω στο ταξίδι... Κλείνω το κουτί. Το βάζω πάλι στη θέση του. Είναι βράδυ αργά. Αύριο θα είμαστε online. Κύκλος; Πάντα. Αυτό θα πει αρμονία.

Αύριο θα είμαστε online. Κι εκείνο το συναίσθημα της 10ης Φεβρουαρίου του 2006 είναι ξανά εδώ. Κι είμαι κι εγώ εδώ. Παράξενο. Αυτή τη φορά το εξώφυλλο είναι ψηφιακό, διαφορετικό από τα συνηθισμένα, προσαρμοσμένο στην εποχή. Στην εποχή των νέων μέσων. Είναι η σελίδα που γυρίζει. Ποιος να μου το 'λεγε, πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή που θα έβαζα αυτές τις λέξεις σ' αυτή τη σειρά. Η χαρά είναι πιο ωραία όταν τη μοιράζεσαι. Γι' αυτό τη γράφω, και γιατί, κοιτώντας μετά από χρόνια, θα ήθελα να είχα ζήσει λίγο περισσότερο τη City τότε. Της το χρωστούσα λοιπόν. Της χρωστούσα ξενύχτια. Και άγχος. Και ιδέες. Και δουλειά. Ατέλειωτη δουλειά.

Και νομίζω τα καταφέραμε. Να "χωρέσουμε" τη City σε μια οθόνη με τον πιο δικό της τρόπο. Για να γράφεται κάθε μέρα και να διαβάζεται ακόμα πιο πολύ. Για να είναι πάντα δωρεάν και πάντα free, να εκφράζει και να εκφράζεται. Σας αφήνω στα χέρια των παιδιών της City λοιπόν, που πάνε κόντρα σ' αυτή τη γενική θέση που ακούγεται εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα, τώρα τελευταία και στην Κύπρο, ότι η δουλειά του συντάκτη, η δουλειά του δημοσιογράφου, πεθαίνει. Η δουλειά αυτή, δεν είναι δουλειά, είναι μεράκι. Και το διαδίκτυο είναι ο τόπος που ευδοκιμεί πια. Και η City, σ' αυτό το νέο της περιβάλλον, θα βάλουμε τα δυνατά μας, για να συνεχίσει να ευδοκιμεί και να αναπτύσσεται. Μείνετε μαζί της.

Καλή νέα αρχή και καλές αναγνώσεις.

Κ.