Έχω ακούσει ιστορίες για ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων και εχθρικούς υπαλλήλους αεροδρομίων που σε κοιτάνε περίεργα και σε ανακρίνουν με απανωτές ερωτήσεις και «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και ξέρεις, δεν άφησα ποτέ τέτοιες φωνές να μου χαλάσουν το παραμύθι. Έφτασα στη Hawaii, Παρασκευή πρωί μετά από 11ωρη πτήση από Αυστραλία και το μόνο που ήθελα ήταν να κατέβω από το αεροπλάνο και να πατήσω το πόδι μου στη χώρα που, περισσότερο από κάθε άλλη, με έκανε από μικρή να επιθυμώ να ταξιδέψω και να εξερευνήσω τον κόσμο. Θα ήμουν υπομονετική στον έλεγχο διαβατηρίων και θα απαντούσα σε όλες τις ερωτήσεις των αγενών υπαλλήλων και δεν θα τσαντιζόμουν καθόλου. Στον έλεγχο μου ανταπόδωσαν το χαζοχαρούμενο χαμόγελο και δεν με ρώτησαν τίποτα σπουδαίο (μόνο αν η χώρα μου έχει και άλλο όνομα εκτός από «Κυπριακή Δημοκρατία» (say what?), και τότε γέλασα και απάντησα όχι και όλοι ήταν καλοί και ευγενικοί μαζί μου.

Στη Hawaii έκανα μαθήματα surfing και μεγάλες βόλτες στη Χονολουλού και στα γύρω νησιά και την δεύτερη ημέρα γνώρισα εγκάρδιους και φιλόξενους ντόπιους που με καλούσαν στα σπίτια τους για barbeque. Έφτασα στο LΑ με μια μέρα καθυστέρηση όταν η άθλια American Airlines εξαφάνισε κατά λάθος το όνομα μου από τις λίστες της. Στην πόλη που έχει γραμμή τηλε-βοήθειας για όποιον αισθάνεται λιγούρα τα μεσάνυχτα, φτάνω με τα λόγια του Jack Kerouac στο μυαλό. «LA, I loved the way she said LA, I love the way everybody says LA on the Coast, it’s their one and only golden town when all is said and done».  Με το που εγκλιματίζομαι, αρχίζω να βιώνω το σύνδρομο των αλλεπάλληλων κινηματογραφικών de javu σε κάθε γωνιά της πόλης. Είναι αυτή η αστεία αίσθηση στην Αμερική που σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις ξαναβρεθεί στα μέρη που επισκέπτεσαι για πρώτη φορά. Μια ψευδο-οικειότητα που με ‘κανε να σνομπάρω τον ταξιδιωτικό μου οδηγό, να βρίσκομαι στο Urth ξέροντας που θα καθίσω και τι θα παραγγείλω και να περπατάω στην αποβάθρα της Santa Monica αναπολώντας εφηβικές αναμνήσεις ανύπαρκτες. Και όση ώρα στο Chateau Marmont φτιάχνονται και γκρεμίζονται καριέρες, περνάω με τ’ αυτοκίνητο από τα γκέτο του downtown LA και κρατάω σημειώσεις από την πόλη με τις τόσες πολλές αντιθέσεις. Και κάπως έτσι βρέθηκα ένα βράδυ σ’ ένα πάρτυ, κάπου, σε κάποιο σπίτι στο Mulholland Drive, να κοιτάζω την πόλη να απλώνεται μπροστά μου και το πλάνο ήταν ίδιο με την αγαπημένη μου ταινία του Lynch. Σκέφτομαι πως ο πλανήτης USA, θα συνεχίσει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του όσο υπάρχουν ακόμα αποθέματα αστερόσκονης πάνω από τα κεφάλια και τα όνειρα μας.

Επόμενο πρωί. Πρωινό ξύπνημα φεύγοντας για San Diego και διασχίζοντας την ομορφότερη διαδρομή που έχω κάνει με τρένο. Εκεί, στα σύνορα με το Μεξικό, έφαγα τα υπερκαλυτερότερα tacos της ζωής μου στο πόδι, πιάνοντας κουβέντα με χαλαρούς εργάτες και dealers που κρατούσαν χαμηλό προφίλ. Με φίλους οδηγήσαμε προς Vegas και χάσαμε τα τελευταία μας δολάρια πριν το San Fransisco σ’ένα τραπέζι ρουλέτας. Δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς.

All you can eat | David LaChapelle