Ο ένας κλείνει με το «έτσι θέλω» διαδικτυακές πλατφόρμες και αφήνει το λαό του στο σκοτάδι. Ο άλλος δολοφονεί όποιον δεν συμφωνεί μαζί του και επιβάλλει στιλιστικές νομοθεσίες, ενώ ένας τρίτος ονομάζει τους μήνες με το όνομα του. Στον 21^ο αιώνα οι δικτάτορες είναι ένα φαινόμενο που εξακολουθεί να απασχολεί τον κόσμο, άλλοτε κοροϊδευτικά και άλλοτε για τις τραγικές του συνέπειες. Από τον Αντρέα Κάτσιη.

Άνδρες με απόλυτη εξουσία και υπερβολική δύναμη, που την ασκούν όπως και όποτε αυτοί επιθυμούν, χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Νάρκισσοι, θεωρούν τον εαυτό τους το υπέρτατο δώρο του Θεού για την χώρα τους και σε μερικές περιπτώσεις κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους… ως τον ίδιο το Θεό.

Kim Jong Un (2011-σήμερα)



Ξεκινώντας από τον πιο πρόσφατο και τον πιο νέο, ο Kim Jong Un διαδέχθηκε τον επίσης Δικτάτορα πατέρα του το 2011, όταν ο δεύτερος πέθανε αιφνίδια το 2010. Σε ηλικία μόλις 31 ετών ο Jong Un κλήθηκε να διοικήσει ένα λαό που λάτρευε ως Θεό τον πατέρα του, γιατί αυτό του είχε επιβληθεί. Ανακηρύχθηκε ανώτατος ηγέτης του κράτους και του στρατού, ενώ  στα λίγα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία έχει ήδη δώσει αρκετούς λόγους για να βρίσκεται στην σημερινή λίστα. Είναι φανατικός καπνιστής, έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και πιστεύει πώς η χώρα του είναι άκρως δημοκρατική.  Εδώ και καιρό απειλεί την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο με πυρηνικό πόλεμο και ολική καταστροφή της γης. Έχει διατάξει άπειρες εκτελέσεις αντιφρονούντων με πιο γνωστή αυτή του θείου του Γιανγκ Σονγκ Ταέκ, όπου οι φήμες λένε πώς τον έριξε γυμνό, σε ένα κλουβί με 120 σκυλιά τα οποία στη συνέχεια τον κατασπάραξαν. Ακολούθως έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον υφυπουργό Άμυνας, με φλογοβόλο, γιατί θεωρούσε πώς ακολουθούσε οδηγίες του νεκρού θείου του. Από τα τελευταία του κατορθώματα είναι η διαταγή που εξέδωσε για το κούρεμα των νεαρών αγοριών της Β. Κορέας, όπου πρέπει να είναι το ίδιο με το δικό του. Το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρεί τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί από το βορειοκορεατικό καθεστώς, συγκρίσιμα με τα εγκλήματα των Ναζί, του καθεστώτος του Απαρτχάιντ και των Ερυθρών Χμερ.

Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (2003-σήμερα)



Ο Ρετζέπ Ταγιπ Ερντογάν, γεννημένος το 54’, ανέβηκε στην εξουσία με τον κλασσικό δημοκρατικό τρόπο. Αρχικά ως δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως και ακολούθως στο ανώτατο αξίωμα της χώρας μετά τη νίκη του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, όπου ανήκει. Τα πρώτα χρόνια ο Ερντογάν διατηρούσε ένα πιο μετριοπαθές προφίλ. Πέτυχε να βγάλει την Τουρκία από την οικονομική δυσχέρεια και να την ξανακάνει υπολογίσιμη δύναμη τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια, οι λάθος πολιτικές κινήσεις του Τούρκου πρωθυπουργού, οδήγησαν τα ποσοστά του σε πτώση με αποτέλεσμα ο Ερντογάν να χάσει τον έλεγχο και να κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Αρχικά με τις διαδηλώσεις του περασμένου χρόνου, όπου η Τουρκία καιγόταν και αυτός δήλωνε πώς δεν συμβαίνει τίποτα και παράλληλα κατέβαζε στρατό για να διαλύσει τους εξεγερμένους. Η απαγόρευση μετάδοσης της σειράς «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» ήρθε να προσθέσει στο ήδη βεβαρημένο μητρώο του Ερντογάν, αφού απαγόρευσε δια νόμου την σειρά στην Τουρκία γιατί θεώρησε πώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και προσβάλλει τη μνήμη του Σουλεϊμάν. Το τελευταίο χτύπημα ήρθε βέβαια πριν λίγο καιρό, όπου εν μια νυκτί και μέσα σε σωρεία οικονομικών και ροζ σκανδάλων, αποφασίζει να κλείσει το twitter και το youtube γιατί όπως δήλωσε μέσα από αυτές τις δύο πλατφόρμες προκαλείται το κοινό αίσθημα και διαστρεβλώνεται  η εικόνα του. Κάπως έτσι ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας έχασε τη μάσκα του δημοκράτη ηγέτη που παρουσίαζε τόσο καιρό, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές του προθέσεις.

Βλαντιμίρ Πούτιν (2000-σήμερα)



Στα 14 χρόνια που ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρίσκεται στην εξουσία, εναλλάσσεται στα αξιώματα του Προέδρου και του Πρωθυπουργού. Ακόμη ένας δικτάτορας που δρα κάτω από τα μανδύα του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο Πούτιν κατόρθωσε όχι μόνο να αναπτερώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια της Ρωσίας, αλλά να την επαναφέρει στο χάρτη, μετατρέποντας την σε μια υπερδύναμη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Με την επιβλητική του παρουσία και τον υπέρμετρο ναρκισσισμό του, πότισε την Ρωσία με χρήμα, τάισε τους πεινασμένους ψηφοφόρους του και άνοιξε το δρόμο για τις παράλογες και υπερβολικές απαιτήσεις του. Γεννημένος το 52’, ο Πούτιν ήταν παιδί φτωχής οικογένειας μεταναστών στην Γερμανία. Στην πολιτική αναμείχθηκε αμέσως μετά τις σπουδές του, όπου και επέστρεψε στην Αγ. Πετρούπολη και σταδιακά έφτασε στα ανώτερα αξιώματα, με τον Γιέλτσιν να τον διορίζει προσωρινό πρωθυπουργό το 2000 μετά την ξαφνική παραίτηση του πρώτου. Ο Πούτιν αγαπά υπερβολικά το σώμα του και δεν σταματά να επιδεικνύει συνεχώς την έντονη ανδρική του πλευρά με διάφορες δραστηριότητες, τις οποίες δημοσιοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να τονίσει και να υπενθυμίσει τον ανδρισμό του. Παλεύει με αρκούδες, ψαρεύει ημίγυμνος σε παγωμένες λίμνες και κυνηγάει θηράματα στις αχανείς εκτάσεις της ρωσικής υπαίθρου. Παρότι ξεκίνησε ως καθαρός δημοκράτης, κατά την διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που βρίσκεται στην εξουσία, έχουν ακουστεί άπειρες φήμες για μαζικές δολοφονίες, εξορίες και φυλακίσεις κατ’ εντολή του Πούτιν. Όπως επίσης και οι πολεμικές επιθέσεις κατά καιρούς είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό άνευ λόγου. Τα περισσότερα μέσα τον αποκαλούν τρελό, κάποια ακόμη και Χίτλερ, πάντως το μόνο σίγουρο είναι πώς ο Πούτιν παίζει πολύ καλά το παιχνίδι και φαίνεται πώς θα ασχολούμαστε καιρό ακόμη μαζί του.

Μπάσαρ Αλ Άσαντ (2000-σήμερα)



Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο Μπάσαρ Αλ Άσαντ, βρίσκεται στην εξουσία από το 2000, όπου και πέθανε ο πατέρας του από καρδιακή προσβολή. Ο Άσαντ κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του, φαινόταν άτομο με όραμα για την χώρα του. Με έντονους αγώνες κατά της διαφθοράς και της αδικίας, απέλυσε όλους του πρώην υπουργούς έδωσε άσυλο σε πολιτικούς κρατουμένους και σε μια προσπάθεια εκμοντερνισμού της Συρίας το 2001 έφερε το διαδίκτυο στη χώρα. Έκανε έντονες προσπάθειες για να επέλθει η ανάπτυξη στη χώρα, με διάφορα ελπιδοφόρα σχέδια που απέδιδαν καρπούς. Μια χρυσή περίοδος για τη Συρία που πήρε το όνομα «Άνοιξη της Δαμασκού». Ξαφνικά, όμως, όλα αυτά σταμάτησαν. Η κυβέρνηση Άσαντ, φυλακίζει ξανά πολιτικούς κρατουμένους, ελέγχει το διαδίκτυο, κλείνει τις πλατφόρμες του facebook και του youtube, απαγορεύει την αραβική βικιπαίδεια και επιβάλλει σε όλα τα internet café να καταγράφουν όλες τις συνομιλίες που γίνονται σε chatrooms. Ο έως τότε οραματιστής ηγέτης μετατρέπεται σε ένα αδίστακτο δικτάτορα, που ζει μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια, ενώ ο λαός του υποφέρει από την πείνα και την δυστυχία. Τάσσεται υπέρ της Χεσμπολάχ, ξεκινάει έναν ανελέητο πόλεμο με το Ισραήλ, επικαλείται άγνοια των καταστάσεων ενώ την ίδια ώρα αποκαλύπτεται πώς γνωρίζει τα πάντα μέσα από το προσωπικό του μυστικό δίκτυο πληροφοριών. Αγνοεί τις παρακλήσεις διαφόρων ηγετών για να αποχωρήσει και την ίδια στιγμή ζητά οδηγίες από τους προσωπικούς του συμβούλους, πώς να χειριστεί την όλη κατάσταση επικοινωνιακά για να μην πληγεί η εικόνα του.

Μουαμάρ αλ Καντάφι (1969-2011)



Ανέλαβε την εξουσία της Λιβύης μετά από οργανωμένο στρατιωτικό πραξικόπημα και από τότε μέχρι και το θάνατο του παρέμεινε στην ηγεσία της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί πως την ημέρα του πραξικοπήματος, ο ίδιος ο Καντάφι βρισκόταν στην Ελλάδα για διακοπές. Αθεράπευτος γυναικάς, τρελός, απρόβλεπτος και εξωφρενικά εγωκεντρικός. Οι αντιδράσεις για την δικτατορία του Καντάφι δεν άργησαν να έρθουν, αφού ο λαός υπέφερε για χρόνια και η απολυταρχία του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η οργανωμένη εξέγερση όμως των φοιτητών ήρθε αντιμέτωπη με την βία του τυραννικού καθεστώτος και πνίγηκε στο αίμα. Σκότωσαν, πυροβόλησαν και κρέμασαν δημόσια τους αντιφρονούντες και σαν να μην έφτανε αυτό, οι εκτελέσεις μεταδόθηκαν απευθείας από το κρατικό δίκτυο προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό. Ο Καντάφι κήρυξε την ημέρα ως εθνική επέτειο και κάθε χρόνο την ίδια μέρα πραγματοποιούσε καινούργιο κύκλο εκτελέσεων. Μετά το θάνατο του, το 2011, αποκαλύφθηκαν ακόμη περισσότερα σκανδαλώδη εγκλήματα που διέπραττε. Το υπόγειο με τα μπουντρούμια βιασμού και κακοποίησης  κοριτσιών και αγοριών όπως επίσης και η συλλογή του από ανθρώπινα κρανία, έρχονται να επιβεβαιώσουν την διαταραγμένη προσωπικότητα του Μουαμάρ αλ Καντάφι.

Σαπαρμουράτ Νιγιαζόφ (1993-2006)



Ο Σαπαρμουράτ Νιγιαζόφ ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν μετά την ανεξαρτησία της χώρας το ‘91. Την ίδια περίοδο ανακηρύσσεται από μόνος του Πατέρας του Τουρκμενιστάν και μετονομάζει μήνες, οδούς, δημόσια κτήρια και ότι άλλο υπήρχε στη χώρα, δίνοντας του το όνομα του και τα ονόματα της οικογένειας του. Αυταρχικός και εγωκεντρικός, το 1999, ψηφίζεται από τη βουλή ως ισόβιος πρόεδρος και μετατρέπει την χώρα σε ένα τεράστιο ναό προσωπικής του λατρείας. Βάζει παντού πορτρέτα με το πρόσωπο του, ανδριάντες με την φιγούρα του αλλά και της μητέρας του. Δίνει στους μήνες ονόματα ηρώων και συμβόλων, απαγορεύει στους παρουσιαστές ειδήσεων να φορούν make up γιατί μπερδεύει το φύλο τους. Βασίζει την εκπαίδευση πάνω του και επιβάλει την διδασκαλία των λόγων του στα σχολεία. Αλλάζει το αλφάβητο απαγορεύει τα μακριά μαλλιά, τα χρυσά δόντια και τις γενειάδες, ενώ πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2004, διατάσσει την κατασκευή ενός γιγάντιου παλατιού από πάγο σε μια ερημική περιοχή. Το 2002 και μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, συλλαμβάνει σωρεία ατόμων, μαζί και μέλη της οικογένειας του, ενώ δυο χρόνια αργότερα, απολύει τον Υπ. Εσωτερικών και τον Διευθυντή της Αστυνομίας την ώρα που εκφωνούσε τον τηλεοπτικό του λόγο, γιατί κυκλοφόρησαν φυλλάδια που τον δυσφημούσαν. Πέθανε το 2006 από καρδιακή προσβολή.

Kim Jong-Il (1998-2010)



Μια οικογένεια με κοινή μοίρα μάλλον αφού και ο  Kim Jong-Il,  ανέλαβε την εξουσία μετά το θάνατο του πατέρα του. Ίσως ο πιο παράφρων από τους δικτάτορες της λίστας μας. Ο Kim Jong II ταξίδευε πάντα  με το «Squad Pleasure» του. Μια ομάδα, δηλαδή, από όμορφες γυναίκες, οι οποίες τον συνόδευαν σε κάθε του βήμα. Θεωρούσε τον εαυτό του ως «Δημιουργό του Σύμπαντος», μαζί με τον πατέρα του και θεωρούσε πώς η γέννηση του επήλθε από υπερφυσικά αίτια. Ισχυριζόταν ότι εφηύρε το χάμπουργκερ και ότι είναι ο μεγαλύτερος παίχτης του γκολφ στην ιστορία. Επέβαλε στα σχολεία να διδάσκουν στα παιδιά ότι ποτέ δεν αφοδεύει και ότι η Β. Κορέα ήταν ένας παράδεισος που ποτέ κανείς δεν γνώρισε φτώχεια και δυστυχία. Στην πραγματική ζωή, βέβαια,  οι άνθρωποι υπόκεινται συχνά σε βασανιστήρια και σχεδόν όλοι από αυτούς εργάζονται σε συλλογικά αγροκτήματα. Τέλος, το αποκορύφωμα της παραφροσύνης του ήταν η απαγωγή δύο Νοτιοκορεατών σκηνοθετών και ο εξαναγκασμός τους να δημιουργήσουν την Βορειοκορεάτικη κινηματογραφική βιομηχανία. Πρώτη ταινία, θα ήταν ένα remake του «Gozzila» ως ο απόλυτος κομμουνιστής…

Πηγή cover photo: www.rcordell1.wordpress.com