Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να φάω γρήγορα, καλά και πολύ φθηνά. Μετά την απονομή των βραβείων του Cyprus Film Days και ενώ οι θεατές, οι βραβευθέντες και λοιποί παρευρεθέντες κατευθύνθηκαν προς το Art Studio 55, δίπλα στο θέατρο Ριάλτο, εγώ πήγα στο σωματείο του Άρη στην Πλατεία Ηρώων. Γράφει η Πέγκυ Σπινέλη.

Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης (θαρρώ πως ήταν ο ιδιοκτήτης) και μας οδήγησε στο τραπέζι. Η παραγγελία απλή: σαλάτα, πατάτες, ταχίνι, σουβλάκι και σεφταλιές. Τα ποτά ήρθαν σχεδόν αμέσως, ενώ ακολούθησαν τα ορεκτικά. Η μουσική υπόκρουση υπήρξε αντίστοιχη του ambiance και της φύσης του μαγαζιού. Τα τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου από το διπλό δίσκο «Τα τσίλικα» ήταν η επιλογή του καταστήματος και η υπογράφουσα το εκτίμησε ιδιαίτερα, αφού ασπάζεται την τηλεοπτική ατάκα «άνθρωπος που δεν αγαπά τη Χαρούλα, δεν είναι καλός άνθρωπος».

Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν από την παραγγελία μέχρι την εναπόθεση των σουβλακίων στο τραπέζι, δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση: η καθαριότητα και ο αριθμός των ομάδων με τις οποίες έχει παίξει ο Άρης. Για κάποιον σαν κι εμένα, που θεωρεί πως το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα άθλημα όπου 22 μαντραχαλάδες κυνηγούν για μιάμιση ώρα ένα τόπι, η αναφορά ονομάτων από ξενικές ομάδες, ακόμη κι αν ανήκουν στην «ψου» κατηγορία του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος της χώρας τους, αποτελεί ενδιαφέρουσα ένδειξη.

Τα σουβλάκια που έφτασαν στο τραπέζι σύντομα ήταν ζεστά, σε ικανοποιητική ποσότητα και ποιότητα. Οι τιμές του δε, ήταν εξίσου  ικανοποιητικές, σε σημείο μάλιστα που θα σε κάνουν να θελήσεις να το διαλαλήσεις, ακριβώς όπως κάνω εγώ τώρα. Γιατί ο Άρης είναι άξιος εκπρόσωπος του made in Cyprus, καλού και παραδοσιακού ταχυφαγείου. Αν δεν με πιστεύεις, ρώτα εθελοντές και σκηνοθέτες του Cyprus Film Days που το επισκέπτονταν στα ενδιάμεσα των προβολών!