Κι όμως κάθε Πάσχα καταφέρνουμε, σχεδόν χωρίς κόπο, να αποδείξουμε στους εαυτούς μας (γιατί διεθνώς είναι γνωστό) ότι πόρρω απέχουμε από αυτό που λέγεται Ευρώπη. Και για να μην χαρακτηριστώ για άλλη μια φορά (999 ως τώρα) υπερβολικός, σας παραθέτω μερικά μόνο παραδείγματα.
-Σε ποια χώρα (ευρωπαϊκή) ακούς το κινητό σου να κουδουνίζει και στο μήνυμα εμφανίζεται γνωστή (για το ρεκόρ ασταμάτητης ομιλίας, στο Γκίνες) πολιτικός, να σου εύχεται Χριστός Ανέστη (επιτέλους σε ποιες ευρωεκλογές θα αντιληφθείς ότι το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή)… Είθε ο αναστάς Χριστός να φωτίσει τις ψυχές μας… (Τον εγκέφαλο σου πότε θα φωτίσει ήθελα να ήξερα).
-Και βέβαια αυτό αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό. Γιατί ωχριά μπροστά στην εικόνα, στο αεροδρόμιο Λάρνακας, όπου κόκκινα χαλιά, στρατιωτικά αγήματα και δεκάδες νίντζα σε παράταξη, υποδέχονται με τιμές αρχηγού κράτους (συγνώμη;) το Άγιο Φως (το ποιο;). Και τότε είναι που διερωτάσαι που βρίσκεσαι και αν από στιγμή σε στιγμή θα ξεπροβάλει ο Αγιατόλα Χομεϊνί από τον τηλεοπτικό σου δέκτη. Βέβαια αντ’ αυτού ξεπροβάλλει ένας άλλος όχι με τουρμπάνι, αλλά με κάσκα χρυσή και πολυέλαιους κρεμασμένους στο λαιμό (και ναι δεν ζούμε σε θεοκρατικό καθεστώς… μίσιη μου).
-Και η άφιξη βέβαια του «φωτός» σηματοδοτεί και την έναρξη του γλεντιού. Γιατί με το πού θα φτάσει στο σπίτι του κάθε πικραμένου (ένα χρόνο το περιμέναμε να μαυρίσουμε τους παραστατούς της εξώπορτας) αρχίζει το σούβλισμα (ευτυχώς όχι του Αθανάσιου Διάκου). Και φυσικά η καλύτερη selfie της πιο ωραίας «τσούρας» (και μεταφορικά και κυριολεκτικά) θα κερδίσει και τα περισσότερα like στο Facebook, που ενώ για μια βδομάδα έμοιαζε με εικονοστάσι, την Κυριακή το πρωί αλλάζει τελείως όψη, κάνοντας σε να πιστέψεις ότι το σφαγείο της Κοφίνου επαναλειτούργησε (θαύμα και αυτό του Πάσχα).
-Και μετά το πρήξιμο (και αφού αρκετοί καταλήξουμε στις Πρώτες Βοήθειες, γιατί έπρεπε να φάμε τζιαι τον τελευταίο «βούκκο» που το αρνί), για 50 μέρες (μπορεί να κάνω και λάθος) καταργούμε και το καλημέρα. Με το που θα μας δει ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός, ο συγγενής… «Χριστός Ανέστη» (εεε καλάν το μάθαμε τον περασμένο μήνα, πόσες φορές να το ακούσουμε για να το εμπεδώσουμε)… Και αν είσαι και σε κοντινή απόσταση… να και μια χειραψία και ένα φιλί (επειδή ο Χριστός Ανέστη πριν τριάντα μέρες).
Πηγή φωτογραφίας: poiein.gr
