Δίπλα στο θέατρο Ριάλτο λειτούργησε εδώ και λίγο καιρό το Miro Kitchen Bar. Εντάξει, μπορεί να μην είναι νέα άφιξη, μπορεί να είναι λίγο παλαιότερη, παρόλα αυτά εγώ το ανακάλυψα πρόσφατα, κατά τη διάρκεια του Cyprus Film Days. Αν θα έπρεπε να περιοριστώ σε ένα σύντομο χαρακτηρισμό, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα παρεΐστικο και πολύ νόστιμο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) restobar. Τόσο απλά. Γράφει η Πέγκυ Σπινέλη.
Από τη δεύτερη κιόλας ημέρα του φεστιβάλ, θυμήθηκα την πάγια αρχή ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ, η οποία αφορά στην αδυναμία -κάποιες φορές- να παρακολουθήσεις δύο ταινίες, τη μία μετά την άλλη. Υπάρχουν ταινίες οι οποίες με το που ολοκληρωθούν, σου δημιουργούν την ανάγκη να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να περιμένεις εναγωνίως να αρχίσει η επόμενη. Είναι όμως και οι άλλες, εκείνες που σε κάνουν να θέλεις να βγεις έξω, να βρεις έναν άνθρωπο και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, να τις συζητήσεις, να τις ξεδιαλύνεις, να βάλεις σε μια τάξη τα συναισθήματα και τις εικόνες. Η πρώτη ταινία που μου δημιούργησε αυτή την ανάγκη ήταν το «Evaporating Borders» της Iva Radivojevic. Ακολούθησαν το συγκλονιστικό «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά και το ανακουφιστικό «This is Martin Bonner» του Chad Hartigan.
Η ταινία της Iva ήταν αυτό που οι δημοσιογράφοι με εκνευριστικά κοινότοπο τρόπο χαρακτηρίζουν ως «γροθιά στο στομάχι». Δημοσιογράφος ή μη, το documentary της Iva σού έδειχνε μια πλευρά της Κύπρου για την οποία δεν είσαι περήφανος. Αυτήν που αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως μιάσματα. Πλάνα από τη Λευκωσία και τη Λάρνακα, πλάνα από συγκεντρώσεις του ΕΛΑΜ, πλάνα από καταυλισμούς, πλάνα, πλάνα, πλάνα και στο ενδιάμεσο οι λέξεις της Iva στα ελληνικά. Αν θα μπορούσε να συμπεριλάβει κι άλλα πράγματα; Σαφώς, αλλά θα ήταν μια άλλη ταινία, όπως η ίδια ανέφερε στο «Q&A» που ακολούθησε της προβολής.
Στο Miro έγινε η δική μου ανάλυση της ταινίας. Απορίες που διατυπώθηκαν με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι, επιλογή του ιδιοκτήτη, του Παναγιώτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει καταγωγή από την Ερυθραία (ναι, της Αφρικής), γεννήθηκε στη Ρόδο (ναι, της Ελλάδας) και διαμένει στην Κύπρο τα τελευταία 15 χρόνια. Ενδιαφέρουσα συζήτηση σε ένα πολύ cosy μαγαζί. Γωνιακό μαγαζί, με μεγάλο εσωτερικό χώρο επενδυμένο με πέτρα, που έχει φτιαχτεί κυριολεκτικά από τα χέρια του ιδιοκτήτη. Η μουσική παίζει διακριτικά την ώρα που πρέπει και «βαρά» την ώρα που επιβάλλεται. Στο τραπέζι σου θα έρθει κατ’ αρχάς ένα ποτήρι νερό το οποίο μπορεί να μην προέρχεται από εμφιαλωμένο μπουκάλι, αλλά θα το πιεις και θα πεις «τη δροσιά του να ‘χεις!», ακριβώς όπως γίνεται στην Ελλάδα (κατάλοιπο της Ρόδου). Θα ακολουθήσει μια πολύ περιγραφική αναφορά των πιάτων. Στην πρώτη μου επίσκεψη δοκίμασα το chicken wrap. Εξαιρετικό και πολύ χορταστικό. Ιδανικό ως συνοδευτικό του κόκκινου κρασιού που μου προτάθηκε επίσης από τον Παναγιώτη.
Μετά την προβολή του «Miss Violence», η αλήθεια είναι πως περιορίστηκα στο ουίσκι και σε ένα bruschetta platter (όσοι είδαν την ταινία θα καταλάβουν για ποιο λόγο, ενώ αυτοί που σκοπεύουν να την παρακολουθήσουν, καλό θα ήταν να έχουν ένα μπουκάλι πλησίον τους!). Μετά την προβολή της ταινίας «This is Martin Bonner», η διάθεση ήταν σαφώς ανεβασμένη και η παρέα πολύ ευδιάθετη, οπότε το τραπέζι γέμισε με καλούδια. Μπριζόλα (τεράστια, τρυφερή και ιδεατά μαριναρισμένη), burger (συνοδευόταν από σαλάτα και πατάτες) και sandwich.
Η εξυπηρέτηση είναι γρήγορη και διακριτική. Ψυχή του μαγαζιού είναι αναμφισβήτητα ο ιδιοκτήτης. Αεικίνητος, πανταχού «παρών», με αστείρευτη ενέργεια και μια ιστορία πάντα διαθέσιμη να μοιραστεί μαζί σου. Ακόμη κι αν πας μόνος, δεν θα αισθανθείς μοναξιά. Το μόνο σίγουρο είναι πως όποια και αν είναι η διάθεσή σου πριν μπεις στο Miro, θα βγεις με χαμόγελο. Εγγυημένο!
Ανδρέα Δρουσιώτη 17B, Πλατεία Ηρώων, 25745066.