Πριν από λίγη ώρα είχα μια κουβέντα με ένα φίλο, αναφορικά με την ανάγκη-συνήθεια πολλών συμπολιτών μας να διαχωρίζουν τον εαυτό τους από οτιδήποτε διαφορετικό προς αυτούς. Το «Εγώ» μας διαφέρει από τον «Άλλο» και θεωρούμαστε ανώτερο ον, είτε πρόκειται για κάποιον αλλόθρησκο, είτε για κάποιον αλλοεθνή, είτε για κάποιον ομοφυλόφιλο, είτε για οποιαδήποτε άλλη μειονότητα τελοσπάντων που αποτελεί κίνδυνο στη «φυσιολογική» μας ζωή και στο βόλεμά μας.
Το παράδοξο όμως είναι πως εκτός από τους «Άλλους», σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να τα βάζουμε και με τους «δικούς» μας. Πως είναι δυνατό τη μια μέρα να είσαι μαζί με κάποιον, να κάθεσαι στο διπλανό σκάμνο στην εκκλησία, στο διπλανό stool στο μπαρ, στη διπλανή ξαπλώστρα στην παραλία, να στέκεσαι στην ίδια γραμμή στην τράπεζα, να του μιλάς, να κάνεις χαβαλέ, να βάζετε την ίδια ώρα το σταυρό σας, να πιάνεστε αγκαλιά για να χορέψετε μαζί ένα συρτάκι, να του ζητάς αναπτήρα, να του δανείζεις την εφημερίδα… και την αμέσως επόμενη μέρα να του ανοίγεις το κεφάλι στη «μάππα»; Πως στο καλό γίνεται αυτό το πράγμα; Πως στο καλό επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει κακό στον «δικό» σου; Πως γίνεται να είμαστε ένας λαός του μισού εκατομμυρίου, με τη μισή πατρίδα μας να είναι υπό κατοχή και παρ’ όλα αυτά να θεωρούμε ως «εχθρούς» τους «δικούς» μας, επειδή στη «μάππα» υποστηρίζουν μια άλλη ομάδα; Να τους στήνουμε καρτέρι, να βάζουμε κουκούλα, να τους σημαδεύουμε με φωτοβολίδες, να τους ανοίγουμε τα κεφάλια με τις πέτρες; Πάτε καλά ρε;
Η μια απορία μου είναι αυτή. Η άλλη έχει επίσης να κάνει με το πληθυσμιακό μας εύρος; Πάλι με αυτό το μισό εκατομμύριο.
Δόθηκαν, λέει, στη δημοσιότητα τα πρόσωπα που αναζητούνται σε σχέση με τα επεισόδια που σημειώθηκαν στον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των ομάδων ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ, που διεξήχθη στις 22 Απριλίου στο ΓΣΠ.
«Σε ανακοίνωση της, η Αστυνομία κάνει έκκληση προς οποιοδήποτε γνωρίζει οτιδήποτε που μπορεί να βοηθήσει στην αναγνώριση και στον εντοπισμό των εν λόγω προσώπων να επικοινωνήσει με το ΤΑΕ Λευκωσίας ή με τον πλησιέστερο Αστυνομικό Σταθμό ή με τη Γραμμή Επικοινωνίας του Πολίτη στον αριθμό τηλεφώνου 1460. Σημειώνεται ότι, οι φωτογραφίες των εν λόγω προσώπων εξασφαλίστηκαν από το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης του γηπέδου».
Δε γίνεται. Κάποιος μας κάνει πλάκα. Εγώ να ξεκινήσω αυτή τη στιγμή μόνος μου, σε δύο μέρες, απλώς ρωτώντας σε στενά και σε «καντούνια», θα έχω βρει και τους 10 ή 20 «καταζητούμενους». Δεν καταλαβαίνω που κωλύεται η αστυνομία; Δεν καταλαβαίνω που δυσκολεύεται η ηγεσία της Αστυνομίας αλλά και η Πολιτεία και δεν φτάνουν το μαχαίρι στο κόκαλο; Εδώ τσακώσαμε ολόκληρο (επικύνδυνο) Ονοφρίου που κυκλοφορούσε με ξανθή περούκα και κραγιόν -σύμφωνα με τα σημερινά φύλλα των εφημερίδων-, με πλαστές πινακίδες και με το δάκτυλο καρφωμένο στη σκανδάλη του κυνηγετικού και βρίσκουμε δυσκολία στη σύλληψη των πιτσιρικάδων οπαδών, ζητώντας τη βοήθεια του κοινού; Κάποιος μας κάνει πλάκα, δε γίνεται. Αλήθεια, ποιος απ’ όλους όσοι έβγαλαν την ανακοίνωση και έδωσαν στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες των οπαδών (που μπορεί κιόλας στο τέλος να αποδειχτεί ότι κάποιοι απ’ αυτούς είναι αθώοι), μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον πατέρα του οπαδού που έχασε το μάτι του και να του πει ότι δυσκολεύονται στον εντοπισμό των παρ' ολίγον δολοφόνων του γιου του; Η ιστορία έχει δείξει ότι πολύ εύκολα δίνουμε στη δημοσιότητα φωτογραφίες, ονόματα και έγγραφα που «καίνε» κόσμο, αλλά πολύ δύσκολα απονέμουμε δικαιοσύνη. Μακάρι αυτή τη φορά να μας διαψεύσετε.
