Κρατάς σημειώσεις; Πόσα πορίσματα διερευνητικών επιτροπών εκκρεμούν; Και με τις αποδόσεις ευθυνών; Έχασες το μέτρημα. Το θάνατο ακολουθούν δραματικοί τίτλοι εφημερίδων. Δηλώσεις στην τηλεόραση και μαύρο δάκρυ-συγκλονισμός για μια βδομάδα. Δέκα μέρες. Μετά τα ίδια. Η ρουτίνα συνεχίζεται. Ξεχνάμε τα πτώματα. Πίσω στις συνήθειές μας. Στις κουβέντες μας τις καθημερινές. Πτου κι απ’ την αρχή. Να υπολογίζουμε νούμερα, ποσοστά ανεργίας, δόσεις. Να κλαίμε τους αδειανούς λογαριασμούς και το χαμένο πέναλτι της Κυριακής. Να κράζουμε τον Ντάουνερ και να αναζητούμε το Μπαρμπαρός. Μα οι Κινέζοι αγοράζουν. Και θα επανεκκινήσουμε την οικονομία με γήπεδα του γκολφ. Είναι κι αυτός ο ιδιοφυής ρατσισμός μας. Πουλάς με καμάρι υπηκοότητα σε αλλοδαπούς επενδυτές την ίδια ώρα που χλευάζεις τον μεροκαματιάρη ξένο που φροντίζει τον γέρο σου. Έτσι έμαθες. Να χαιρετάς επιλεκτικά. Να μετράς τον άνθρωπο με βάση την τσέπη του. Με όποιον σε συμφέρει να κολλάς. Γιατί από παλιά, η θεία σου, η αδελφή του πατέρα σου, όταν της σέρβιρες τον καφέ που έψηνες με τα χεράκια σου, τέτοια ευχή σου έδινε. «Τες ευτζιές μου να ‘χεις, τζαί να σε δώ με άρκοντα». Και τρέχεις τώρα με το γάμο σου και τραβιέσαι με τους δικηγόρους για το διαζύγιο. Και στο facebook οι αναρτήσεις σου. Φιλοσοφίες που δεν εφαρμόζεις ποτέ και κλεμμένα αποφθέγματα. Φωτογραφίες από την έξοδο του Σαββάτου, τις γαρνιτούρες των κοκτέηλ και σέλφις με τον γκόμενο. Στ’ αλήθεια βγαίνεις μ’ αυτόν; Πάνε και τα ρεπορτάζ από τις φυλακές. Χάθηκαν οι ευαισθησίες μας για τη διαβίωση των έγκλειστων. Κόπασε το ενδιαφέρον μας για το πόσο καλά κάνει τη δουλειά του το γραφείο ευημερίας. Πάει κι αυτό. Εκείνο το σύνδρομο το θυμάσαι; Που οι άνθρωποι μαζεύουν σκουπίδια στο σπίτι τους; Ναι, κοιμούνται μαζί με τα σκουπίδια τους και μεγαλώνουν εκεί μέσα τα παιδιά τους. Ξέχασες ήδη; Στη Λάρνακα, η νεκρή γυναίκα και το παιδάκι στο δρόμο. Οι κακές γλώσσες είπαν πως ο πατέρας είναι Κύπριος επιχειρηματίας και θα γινόταν dna test και οι αρχές, οι αρμόδιοι φορείς, η πολιτεία, θα... Ήταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, στο δελτίο των εννιά. Κάτι πήρε το αυτί σου την ώρα που πάλευες με το γιό σου για να ξεκολλήσει από το ipad που του έφερε δώρο ο Άης Βασίλης τα Χριστούγεννα. Και ο διπλανός σου συμπεριφέρεται περίεργα μα δε δίνεις σημασία. Όλο τον αποφεύγεις. Αδιαφορείς. «Εν πελλός τούτος». Και εσύ ως γνωστό δεν ασχολείσαι με πελλούς. Μόνο με τους νούσιμους. Και πάλι σε σοκάρει η επικαιρότητα. Βιασμοί ανήλικων κοριτσιών. Και πέφτεις από τα σύννεφα. Και δεν τον αποκαλούν βιασμό. Διαφθορά, ασέλγεια, εκμετάλλευση λένε. Όπως ξαφνιάστηκες και δεν το πίστευες, όταν τσάκωσαν τον γιό εκείνης της γνωστής σου που πάτε στο ίδιο γυμναστήριο, να ποτίζει τα φυτά κάνναβης που είχε στο σπίτι του. Έλα. Και είναι κι αυτές οι λίστες. Τις διάβασες; Κάτι για εκροές την κλειστή περίοδο λένε. Επιτροπή θεσμών, η βουλή και τα γνωστά. Αναγνώρισες ονόματα και εταιρίες; Ξύπνα. Στάχτη στα μάτια σου πετάνε. Πάλι. Κι εσύ τσιμπάς. Ή όχι; Τα κατάλαβες τα λαμόγια. Και δεν μασάς πλέον. Έρχονται και εκλογές. Μα δεν θα παραστείς σε πάρτυ προεκλογικά. Πάν’ αυτά. Οι φίλοι σου που κατεβαίνουν υποψήφιοι θέλουν να δείχνουν συνεσταλμένοι. Και δεν τα σπάνε στα σουσάδικα επειδή ο κόσμος περνά δύσκολα, είναι η κρίση και τα λοιπά. Μα εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι για ποια κρίση μιλάνε όλοι αφού τα καφέ είναι γεμάτα κι ο κόσμος βγαίνει. Γιατί βγαίνει ο κόσμος αφού δεν κρατά λεφτά; Όπως και να ‘χει, εσύ, είπες στο δικό σου να κόψει τα πούρα. Είναι ντεμοντέ. Του παίρνεις τσιγάρα από το περίπτερο της γειτονιάς. Και αποφάσισες να πίνεις ζιβανία και να το παίζεις λαϊκή. Τέρμα οι σαμπάνιες. Και τα μεσημέρια πας στα μαγειρεία που συχνάζουν οι μαστόροι και τα συνεργεία. Τέλος ο ασπρόβλαχος. Τρως κολοκάσι ή κουκιά με τα λάχανα. Και θυμάσαι τη μαμά. Έγινε η φτώχεια mainstream. Της μόδας έγινε. Μα δε γαμιέται; Τώρα άραξες στον καναπέ, να ηρεμήσεις απ’ όλα. Και ψάχνεις το τηλεκοντρόλ να κάνεις ζάπινγκ. Μην αλλάξεις κανάλι. Βγάλ’ την από την πρίζα.