Τρίτη αργά το απόγευμα. Μετά από ένα εξαντλητικό διήμερο και έχοντας γεμίσει τη χειραποσκευή μου με καφέ, χαλούμι, λουκούμια και ζιβανία, καταλήγω να κάθομαι στη θέση 20C της πτήσης CY 565 για Αθήνα. Τίποτα δεν προμηνύει αυτό που θα ακολουθήσει.
Γύρω μου κάθονται νεαροί Ελλαδίτες, που είχαν επισκεφθεί το νησί να δουν φίλους τους που ζουν εκεί, άνθρωποι με χαρτοφύλακες, iPads και κοστούμια που συνεργάζονται με κυπριακές εταιρίες, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που μάλλον είχαν κατέβει για να δουν συγγενείς τους και πάει λέγοντας. Για μένα αυτή η πτήση, ήταν ακόμα μία πτήση ρουτίνας.
Παρεμπιπτόντως δεν ήταν βαρετή καθώς δεν ήμουν μόνος. Ταξίδευα μ' έναν συνεργάτη από την Αθήνα. Μάλιστα η κουβέντα γύρω από τις επόμενες κινήσεις, τα σχέδια και το πως μπορούμε να εξελίξουμε τη δουλειά μας, με είχε απορροφήσει τόσο, και δεν πρόσεξα καν για πότε έκλεισαν οι πόρτες.
Εξάλλου, όλες τις ανακοινώσεις που κάνει το πλήρωμα καμπίνας τις έχω ακούσει τόσες φορές που τις έχω αποστηθίσει πια. Λίγο πριν την απογείωση ο πιλότος πολύ ευγενικά έδωσε κάποια στοιχεία για την πτήση και ξεκινήσαμε. Εμείς συνεχίσαμε να μιλάμε για τη δουλειά, όπως ήταν φυσικό. Οι περισσότεροι κουρασμένοι χάζευαν τα χαρτιά τους και περίμεναν τον καφέ να σπάσει τη μονοτονία.
Όμως ο πιλότος, ο κύριος Γιάννης, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Μέσα στην επόμενη μία ώρα μίλησε αναλυτικά 3 φορές. Και τι δεν μας είπε... Από πού πηγαίνουμε, πως είναι ο καιρός, τι ταχύτητα αναπτύσσουμε, πόσο όμορφα είναι τα νησιά του Αιγαίου, πόσο χαρούμενος είναι που πετάμε με τις Κυπριακές Αερογραμμές. Πότε πρέπει να κοιτάξουμε από το παράθυρο, τι θα δούμε από κάτω, και ξανά τι καιρό κάνει στην Αθήνα και ποιά είναι η τελευταία ενημέρωση που έχει και πολλά που δεν συγκράτησα γιατί συνέχιζα να μιλάω.
Ο πιλότος με τη στόφα του παλιού αεροπόρου έκανε αυτή την πτήση να έχει κάτι από το παρελθόν
Στα τόσα πολλά χρόνια που ταξιδεύω, νομίζω πως ήταν ο μόνος πιλότος που με τη στόφα του παλιού αεροπόρου έκανε αυτή την πτήση να έχει κάτι από το παρελθόν. Να είναι vintage και retro όπως τότε που τα αεροπλάνα φόβιζαν τους ανθρώπους και το να ταξιδέψεις με αεροπλάνο ήταν κάτι σπουδαίο και σημαδιακό στη ζωή του καθένα μας. Τότε που όλοι χειροκροτούσαμε κατά την προσγείωση. Και μη φανταστείς αυτό συνέβαινε και στα early 90's, δεν είναι πολύ μακρινό παρελθόν. Τότε που ο κόσμος κάπνιζε στα αεροπλάνα, οι στολές του πληρώματος ήταν θέμα, και που σέρβιραν κανονικό φαγητό.
Τι ωραίες εποχές. Αυτό σκέφτηκα, και ενθουσιάστηκα, καθώς έβλεπα τον κόσμο γύρω μου να μην αντιδρά στα λόγια του πιλότου που έκανε ό,τι μπορούσε για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο. Κι έτσι αποφάσισε να μας χτυπήσει στην πιο ευαίσθητη χορδή μας. Με απλά και καθαρά λόγια, λίγο πριν κατεβάσει τις ρόδες του αεροσκάφους για την προσγείωση, αφού μας ενημέρωσε για τον καιρό, μας είπε να μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος είναι διαιρεμένη και πως ένα μεγάλο μέρος των εδαφών της βρίσκεται εδώ και 40 χρόνια υπό τουρκική κατοχή, κάνοντας αναφορά στις ημέρες εκείνες του Ιούλη του '74.
Ξαφνικά όλοι πάγωσαν. Και μετά άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους. Οι πιο νέοι προφανώς σοκαρίστηκαν γιατί δεν τους είχε ξανασυμβεί. Οι Ελλαδίτες πήραν ένα μήνυμα να σκέφτονται καθώς θα γυρίζουν στο σπίτι τους για το μέρος που επισκέφθηκαν, και οι Ελληνοκύπριοι "προσγειώθηκαν" απότομα στην πραγματικότητα του τόπου τους. Στην αρχή ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα πως να μεταφράσω αυτά τα λόγια του πιλότου, μετά συγκινήθηκα και μετά κατάλαβα. Ότι, όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχνάμε, αυτό εξάλλου είναι αυτονόητο, αλλά ότι πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, να βρούμε ποιοί είμαστε, από που ξεκινήσαμε και που πηγαίνουμε. Κι έτσι να αποφασίσουμε ποιοι πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Γιατί αυτό είναι το θέμα μας. Έχουμε χάσει τους εαυτούς μας.
*Για ευνόητους λόγους ο αριθμός πτήσης είναι λάθος. Όπως και το όνομα του πιλότου δεν είναι το αληθινό.