Η Ελλάδα άξιζε τη νίκη και την πήρε. Ήταν καλύτερη σε όλο το παιχνίδι, έκανε ευκαιρίες, πέτυχε δύο γκολ και ευτύχησε στο τέλος να πανηγυρίσει ένα μεγάλο θρίαμβο. Την πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ.
Την ώρα που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν μαζέψει φανέλες, κάλτσες και επικαλαμίδες για επιστροφή στη Γηραιά Ήπειρο -Αγγλία, Ιταλία, Κροατία, Ισπανία, ίσως και η Ελβετία, Πορτογαλία και Ρωσία-, η Ελλάδα καταφέρνει, όχι το ακατόρθωτο, αλλά να πάρει ότι δικαιούται βάσει αυτού που έδωσε.
Στο πρώτο παιχνίδι με την Κολομβία το αποτέλεσμα ήταν σίγουρα πλασματικό. Δεν ήταν παιχνίδι για 0-3. Με την Ιαπωνία παίξαμε και πάλι καλά και τσιμπήσαμε τον πρώτο βαθμό. Δεν πετύχαμε γκολ όμως. Και τελικά τα πετύχαμε ψες μαζεμένα.
Δυο γκολ με Σάμαρη (‘42) και Σαμαρά (πέναλτι στο ’92), ενώ για την Ακτή Ελεφαντοστού ισοφάρισε ο Μπονί στο ’74, στη μοναδική ίσως ευκαιρία της χώρας του. Κατά τ’ άλλα η Ελλάδα είχε ευκαιρίες να βάλει κι άλλα γκολ, με αποκορύφωμα τα τρία δοκάρια.
Όπως και να ‘χει, δεν ξέρω αν η νίκη αυτή είναι για υδάτινες αψίδες και πανηγύρια, δεν ξέρω αν μια νίκη μπορεί να αποτελέσει βάλσαμο στις «πληγές» μιας χώρας, δεν ξέρω αν μπορεί να μας κάνει να νοιώσουμε περήφανοι, σε ποδοσφαιρική γλώσσα όμως είναι σίγουρα μια σπουδαία νίκη από μια σπουδαία ομάδα με πολλές δυνατότητες.
Η Ελλάδα του φετινού Μουντιάλ είναι σίγουρα κατά πολύ καλύτερη από την Εθνική του 2004. Τότε είχαμε αμυντικογενή συμπεριφορά, την τύχη με το μέρος μας και σίγουρα όχι τη σημερινή ποιότητα σε έμψυχο υλικό. Οπότε, αν δούμε το αμέσως επόμενο παιχνίδι της Κυριακής (23.00), απέναντι στην φορμαρισμένη κατά τ’ άλλα Κόστα Ρίκα, περιμένουμε τουλάχιστον ότι οι πιθανότητες πρόκρισης στα προημιτελικά είναι 50-50. Δεν πάμε ως αουτσάιντερ, δεν πάμε περιμένοντας ένα θαύμα. Πάμε για να πάρουμε αυτό που μπορούμε να πάρουμε.
Και επειδή στην Εθνική του Σάντος δεν υπάρχουν σταρ, βεντέτες, σελέμπριτις και άλλες μπούρδες -κινήσεις όπως αυτή του Σαμαρά στο τέλος του χθεσινού αγώνα που πήγε να παρηγορήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα Μπάρι ο οποίος έκλαιγε είναι η πιο τρανή απόδειξη-, παρά μόνο ταλέντο, συναδερφικό πνεύμα και μαχητικότητα, είμαστε πεπεισμένοι ότι η διαμονή στην Βραζιλία θα πάρει κι άλλη παράταση.
