Πώς είναι το ποδόσφαιρο χωρίς διαιτητή, με σκληρά τάκλιν και χωρίς βωμολοχίες; Πάνω από όλα όμως, πώς γίνεται να κυνηγά ένας παίκτης τη μπάλα ή τον αντίπαλο, ενώ φορά ράσα, αντί για σορτσάκι και φανέλα; Κάποιοι ιερείς στην Ελβετία έχουν την απάντηση. 



Πρόκειται για την ιερατική αδελφότητα του Αγίου Πίου, εκεί όπου ιερείς ή μελλοντικοί συνάδελφοί τους κάθε Κυριακή παίρνουν μία ανάσα από τη μελέτη ή την προσευχή και επιδίδονται σε αθλητικές δραστηριότητες. Κάποιοι κάνουν τζόκινγκ και άλλοι παίζουν μπάσκετ, οι περισσότεροι όμως προτιμούν το ποδόσφαιρο. 

Με αφορμή την έναρξη του Μουντιάλ, εξαιτίας του οποίου τα πάντα κινούνται σε ποδοσφαιρικούς ρυθμούς σε όλο τον πλανήτη, το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων βρέθηκε στην Ελβετία, για να δει από κοντά εκείνους που εκτός από ΤΟΝ Θεό, λατρεύουν επίσης και τη στρογγυλή «θεά». 

Οι ιερείς δεν επιτρέπεται να φορέσουν άλλα ρούχα πέρα από το ράσο τους για κανένα λόγο. Τουλάχιστον, δεν έχουν σχετικό περιορισμό και για τα υποδήματα, οπότε μπορούν να παίξουν φορώντας ποδοσφαιρικά παπούτσια.

Τα μαρκαρίσματα και τα τάκλιν είναι σκληρά, όπως επιβάλει το παιχνίδι. Με μία βασική όμως διαφορά. Στο γήπεδο δεν ακούγεται καμία βρισιά, καμία βωμολοχία, ούτε καν η παραμικρή διαμαρτυρία σε κάποια φάση για το αν υπήρχε φάουλ ή όχι. 

Όλοι τους, όπως περιγράφει το AFP, είναι εξαιρετικά ευγενικοί. «Αδελφέ, παρακαλώ δώσε μου την μπάλα». Κάπως έτσι απευθύνονται ο ένας στον άλλον. Και όλα αυτά, παρότι στην αναμέτρηση δεν υπάρχει διαιτητής.