«Το βινύλιο, είναι ένας παθιασμένος έρωτας» μου είπε καθώς ακούγαμε το «Paranoid» των BlackSabbath, στην αυθεντική του εκτέλεση, στο pick-up που χρησιμοποιούσε πριν 20 χρόνια. Κείμενο/φωτογραφίες Ανδρέας Κάτσιης.
Ο Ηλίας Ανδρέου, ιδιοκτήτης των Musical Paridise, αριθμεί στην προσωπική του συλλογή, πέραν των 5.000 δίσκων βινυλίου. «Από το 83’ που μπήκα στη δουλειά, άρχισα να χτίζω τη συλλογή μου. Τότε, βέβαια, υπήρχαν μόνο δίσκοι βινυλίου και κασέτες, άρα υπήρχε αφθονία στην παραγωγή. Παρόλα αυτά, έχω βινύλια που από τότε θεωρούνταν σπάνια και δυσεύρετα».
Το 1987, μαζί με τον πατέρα του άνοιξαν το πρώτο κατάστημα αποκλειστικά με δίσκους βινυλίου και τα σχετικά μηχανήματα. «Προμηθεύαμε τότε όλες τις δισκοθήκες της Λεμεσού, αλλά και πολλές στις άλλες πόλεις. Ήμασταν από τα πιο σύγχρονα δισκοπωλεία της εποχής».
Το βινύλιο, άρχισε να εξαφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 90’. Τότε άρχισαν να κατακτούν το χώρο οι κασέτες και ακολούθως οι ψηφιακοί δίσκοι. Οι εταιρίες τότε θεώρησαν πώς έπρεπε να έρθει μια εξέλιξη στον ήχο, έτσι βελτίωσαν την ποιότητα ακουστικά, την έκαναν όμως πιο στεγνή, πιο επίπεδη.
«Το να ακούς μουσική από ένα δίσκο βινυλίου, σε ένα καλό δισκοφόρο, έχει μια μαγεία. Ακόμα και το γδάρσιμο της βελόνας την ώρα που γυρίζει ο δίσκος, έχει μια μοναδικότητα. Ο ήχος είναι πιο αληθινός, πιο μπάσος, πιο γεμάτος».
Τον παρακολουθώ να μιλάει για την εμπειρία του, τότε, ως ερασιτέχνης DJ και το βλέμμα του λάμπει. «Εγώ δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας DJ. Παρόλα αυτά όμως, λόγω και της καθημερινής μου επαφής με τη μουσική, το έκανα ερασιτεχνικά, σε φιλικά πάρτι. Δεν υπήρχε εκείνη η αίσθηση λοιπόν. Τότε ένοιωθες ότι έπαιζες μουσική. Έπαιρνες στα χέρια σου τους δίσκους, τους έβαζες στο pick-up, έκανες τα scratch, τα απότομα pause και ο κόσμος από κάτω σε έβλεπε σαν θεό. Σήμερα με τα mp3 και τα usb μπορεί οποιοσδήποτε να παίξει μουσική, δεν είναι όμως το ίδιο».
Το βινύλιο ξαναγεννιέται…
Με την επικράτηση του διαδικτύου και την έξαρση της πειρατικής μουσικής, η δισκογραφία τα τελευταία χρόνια πνέει τα λοίσθια. Οι καλλιτέχνες ανεβάζουν τη δουλειά τους απευθείας στις διάφορες μουσικές πλατφόρμες, έναντι πινακίου φακής και οι διάφορες δισκογραφικές περνάνε τη δική τους κρίση.
«Με την εξέλιξη στο χώρο της μουσικής, οι δισκογραφικές ήταν οι πρώτες που πλήγηκαν οικονομικά. Θεωρώ πώς αυτός ήταν και ο λόγος που θέλησαν να επαναφέρουν τους δίσκους βινυλίου. Ο κόσμος σε τέτοιες περιόδους ψάχνει την ποιότητα, δεν πετάει τα λεφτά του οπουδήποτε. Επιλέγει να πληρώσει κάτι παραπάνω, φτάνει να μην τον κοροϊδέψεις».
Αρκετοί καλλιτέχνες επιλέγουν πλέον να βγάλουν τα άλμπουμ τους σε μορφή βινυλίου. Η Lana del Ray, η Lilly Allen και οι Active Member, είναι μόνο μερικοί από αυτούς που έκαναν αυτή την επιλογή.
«Οι εταιρείες, σαφώς και θέτουν αυστηρά κριτήρια για το πια άλμπουμ θα γίνουν βινύλια. Υπάρχουν περισσότερες επανεκδόσεις παλιών πετυχημένων άλμπουμ, όπως των Kiss, των Pink Floyd ή της Χαρούλας Αλεξίου, παρόλα αυτά όμως γίνεται και μια προσεκτική επιλογή νέων καλλιτεχνών. Το βινύλιο θεωρείται πλέον επιλογή ποιότητας».
Όπως μου εξήγησε οι «μοντέρνοι» δίσκοι βινυλίου έχουν περισσότερο βάρος και μέσα μπορεί να βρει κάποιος extra features, όπως κωδικούς για να κατεβάσεις τα κομμάτια σε mp3. Παρόλα αυτά και τότε και τώρα οι δίσκοι βινυλίου δεν μπορούν να γράψουν περισσότερα από 12 κομμάτια, 6 στη μια πλευρά και 6 στην άλλη. Αυτός είναι και ο λόγος που γίνεται αυστηρότερη επιλογή κομματιών και καταλήγουν στα καλύτερα, συνήθως. «Ένας δίσκος βινυλίου είναι σαν πίνακας. Είναι ολόκληρο καλλιτέχνημα. Τα εξώφυλλα του έχουν ολόκληρο σχεδιασμό και λεπτομέρεια. Τον παίρνεις στα χέρια σου και τον ανοίγεις σαν βιβλίο, μπορείς να ακούς και παράλληλα να διαβάζεις την ιστορία ολόκληρου του άλμπουμ».
Ένα δισκοπωλείο από τα παλιά
Δειλά, δειλά ο κόσμος άρχισε να ζητά ξανά δίσκους βινυλίου. Η ανάγκη για καλή μουσική είναι έντονη. Στην Αθήνα ήδη εδώ και χρόνια γίνονται σχετικές εκθέσεις, ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα και η Κύπρος θα αποκτήσει την δική της έκθεση σε λίγο καιρό. Ο κ. Ανδρέου ήδη μαζεύει υλικό, πέραν της προσωπικής του συλλογής, για να εκθέσει προς πώληση.
«Τα τελευταία χρόνια, άρχισα σιγά-σιγά να εμπλουτίζω το υλικό μου, είναι ένα όνειρο μου να ξαναφτιάξω ένα δισκοπωλείο αποκλειστικά με δίσκους βινυλίου και μια μόνιμη έκθεση που ο κόσμος θα μπορεί να έρχεται και να βρίσκει σπάνια διαμάντια της ξένης και της ελληνικής μουσικής σκηνής».
Σατανικά μηνύματα (;)
Κάποιοι αστικοί μύθοι, που διατηρούνται μέχρι και σήμερα, λένε πώς οι περισσότεροι ροκ δίσκοι της εποχής, όταν τους έπαιζες ανάποδα, μπορούσες να ακούσεις σατανιστικούς ύμνους. «Η αλήθεια είναι πώς κυκλοφορούσε έντονα αυτή η φήμη και μπορώ τουλάχιστον για μια περίπτωση να την επιβεβαιώσω, αφού ο δίσκος των Eagles, «Hotel California», ήταν μια τέτοια περίπτωση. Ακόμη τον έχω στη συλλογή μου, τότε μάλιστα είχα δοκιμάσει να τον παίξω ανάποδα και πράγματι αυτό που ακουγόταν δεν ήταν κάτι γνώριμο, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να βγάλω συγκεκριμένο νόημα».
Ίσως να είναι για τους πιο ρομαντικούς, ίσως για τους πιο ψαγμένους, ίσως απλά για τους περίεργους. Όπως και να έχει το να επιλέξει κανείς να αγοράζει δίσκους βινυλίου, αποτελεί μια επένδυση. Η μαγεία της βελόνας που κυλάει πάνω στον μαύρο γυαλιστερό δίσκο και ο αξεπέραστος ήχος, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα CD player, mp3 player και κανένα ηχοσύστημα…
EXTRA INFO
Στο Musical Paradise θα βρεις μια εξαιρετική συλλογή από συλλεκτικούς (και όχι μόνο) δίσκους βινυλίου, με επιλογές από όλο τα φάσμα της ελληνικής και ξένης μουσικής.