Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια απο το θάνατο της Amy Winehouse. Ούτε που το είχα σκεφτεί πριν δω σήμερα τα σχετικά posts. Παρόλα αυτά μπορώ να σου πω πού ήμουν και τι έκανα την ημέρα που έμαθα -εννοείται μέσω facebook- πως πέθανε.
Ήταν φωνάρα. Ήταν αδιαμφισβήτητα απίστευτη τραγουδίστρια. Έντονη, αισθαντική, χαρακτηριστική, ιδιαίτερη, με χαρακτήρα, ύφος και προσωπικότητα. Βέβαια είχε πολλά και έντονα πάθη, ανασφάλειες, αδυναμίες και ιδιαιτερότητες. Ήταν ανεξέλεκτη, ήταν όμως υπέροχη.
Την πρώτη φορά που άκουσα το Back to Black, ήταν σαν να το είχα γράψει εγώ. Το ένιωθα σε κάθε του στίχο, παρόλο που δεν το ήξερα. Ένιωθα τον πόνο σα να ήταν δικός μου. Η θλίψη, η ειρωνία, το πάθος, το δράμα, το γέλιο και η ηδονή ήταν όλα δικά μου και αυτή τα έλεγε τόσο όμορφα. Τα έκανε να πονάνε λιγότερο.
We only say goodbye with words/
and i go back to ...black
Αν ποτέ έχεις νιώσει την ανάγκη να αγαπηθείς δυνατά, έντονα, αποκλειστικά, χωρίς όρια, τότε νομίζω πως έχεις μια υποψία για το πως αυτή η γυναίκα ζούσα. Μπορεί να έχω καταλάβει λάθος, αλλά η δική μου Amy, αυτή που άκουγα εγώ να μου τραγουδάει, αυτό μου έλεγε.
Έχασε βάρος, φούντωσε τα μαλλιά, χόντρυνε τη γραμμή του eyeliner, έκανε την αισθητική της μόδα, προσπάθησε να ζήσει τον έρωτα, επιχείρησε να αποτινάξει τη μελαγχολία της, έγραψε τραγούδια διαμάντια, τραγούδησε με πάθος, λατρεύτηκε απο πολλούς.
Έζησε τις καταχρήσεις της με μανιώδη συνέπεια και εντυπωσιακή ένταση. Δεν με ενδιαφέρει η παρουσία της στο Βελιγράδι. Δεν θυάμαι τη στιγμή που βγαίνει στη σκηνή τρικλίζοντας, απλώνοντας το χέρι προκειμένου να πιαστεί απο κάπου. Ελπίζω πως κάποια στιγμή αυτές οι μνήμες θα ξεθωριάσουν και θα μείνει μόνο η ανάμνηση μιας συγκλονιστικά ταλαντούχας ντίβας.
Μπορεί να μην τα κατάφερε ως θνητή αλλά έζησε για να γίνει αθάνατη.
