Αυτός ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε η κόρη του Robin Williams, Zelda πριν από λίγους μήνες στο Tumblr.

 

Η 25χρονη Zelda είναι ηθοποιός και προσπαθούσε να δημιουργήσει τη δική της καριέρα, όντας κόρη του πατέρα της. Η παρουσία της στα social media ήταν μεγάλη, έχοντας συνολικά 280.000 followers στο Twitter, Instagram και Tumblr. Τον Ιούνιο, έγραψε και δημοσίευσε το κείμενο αυτό, με τίτλο Dear Trolls. Αφορμή ήταν κάποια σχόλια που ανέφεραν πως ήταν άντρας που φοράει γυναικεία ρούχα και άλλα αντίστοιχης κομψότητας και επιπέδου.

Όπως διαβάζω στην Washington Post, τόσο το Twitter και το Tumblr απάντησαν σε αυτά τα προβλήματα μετά από μια σειρά αντίστοιχων επιθέσεων σε profiles γνωστών χρηστών των social media. Έγινε μια προσθήκη όπου τα θύματα των trolls θα μπορούσαν να αναφέρουν πιο εύκολα αυτές τις λεκτικές επιθέσεις που δέχονταν. Όπως όμως επισήμανε λίγο αργότερα η Williams, το twitter αναγκάζει το θύμα να συμπληρώσει μια φόρμα για κάθε επίθεση ξεχωριστά το οποίο δεν μπορεί να είναι πρακτικό όταν μιλάμε για επιθέσεις ανθρώπων τόσο δημοφιλών.

Μία ημέρα μετά την αυτοκτονία του πατέρα της, η Zelda αποφάσισε πως ήρθε η στιγμή να μείνει μακριά από τα social media. Χωρίς να απενεργοποιήσει τους λογαριασμούς της, έσβησε τα applications από τις συσκευές της και είπε αντίο.

 

Πριν όμως από αυτό το tweet είχε ζητήσει να κάνει κάποιος report δυο λογαριασμούς, οι οποίοι επισυνάπτοντας ρετουσαρισμένες φωτογραφία του πατέρα της με μελανιές γύρω από το λαιμό, την κατηγόρησαν για την αυτοκτονία του.

 

Η ίδια μετά από λίγο διέγραψε αυτό το tweet και ακολούθησε η ανακοίνωση της απόφασής της. Οι λογαριασμοί των trolls έχουν κατέβει αλλά όχι μόνιμα.

Όπως πολύ ορθά, κατά τη γνώμη μου, αναφέρεται στο άρθρο της Washington Post, το internet κατάφερε για ακόμη μια φορά να δείξει πόσο απελπιστικά χαμηλά μπορεί να φτάσει αλλά και να αναδείξει το χωρίς έλεγχο πρόβλημα των επιθέσεων στο twitter.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και για τις γυναίκες μεγαλύτερο. Γυναίκες και ιδιαίτερα γνωστές που έχουν θέση, λόγο και πρόσωπο γίνονται αποδέκτες προσβλητικών σχολίων από ανθρώπους αόρατους. Πόσο «αντρικό» (βλ. συνώνυμο του δίκαιου, δυναμικού, δυνατού, περήφανου) είναι αυτό; Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Maryland, δημιούργησαν το 2006 ψεύτικους λογαριασμούς και μπήκαν σε chat rooms. Όσοι λογαριασμοί είχαν γυναικείο όνομα, δέχονταν περί τα 100 απειλητικά ή σεξιστικά μηνύματα ημερησίως. Τα accounts που είχαν χρησιμοποιήσει αντρικό όνομα, δέχονταν κατά μέσο όρο 3,7 ημερησίως! Από το 2006 έως σήμερα, πολλά πράγματα άλλαξαν. Δυσκολεύομαι να υπολογίσω τις αντιστοιχίες.

Ο χρόνος που κάποιος χρήστης είναι online, είναι ίδιος τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες, παρόλα αυτά, σύμφωνα με την οργάνωση Working to Halt Online Abuse (και ναι, πρόκειται για αμερικανική οργάνωση), από το 2000 έως το 2012, το 72,5% των ανθρώπων που κατήγγειλαν online παρενόχληση είναι γυναίκες. Άκουσα κάποιον να σκέφτεται πως οι γυναίκες είναι πιο «μη μου άπτου» και υπερβολικές; Αυτό λέγεται σεξισμός λατρεμένε μου αναγνώστη.

Διάβαζα πριν από μερικές ημέρες πως μια δημοσιογράφος απηύθυνε μια ερώτηση στο twitter προκειμένου να συγκεντρώσει στοιχεία για το κόστος των προϊόντων γυναικείας υγιεινής σε διάφορες χώρες.

Αυτά είναι κάποια από τα σχόλια που έλαβε:

 

Εννοείται πως κανένας από αυτούς που μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν, δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει για πιο λόγο η δημοσιογράφος έκανε αυτή την ερώτηση, χωρίς να σημαίνει βεβαίως πως ο λόγος αυξάνει ή μειώνει την ανοησία τους, απλώς νιώθω την ανάγκη να το αναφέρω.

Μπορείς να συνειδητοποιήσεις τη διαφορά;

Αυτή η διάκριση στον τρόπο που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σε σχέση με τους άντρες, δεν παρατηρείται μόνο online. Ακόμη και στα περιοδικά τα σχόλια για ένα γυναικείο σώμα είναι συνεχή, ενώ για τους άντρες απρέπειες σαν και αυτές δεν υπάρχουν. Το χειρότερο είναι η έλλειψη της συναίσθησης. Δεν γίνεται αντιληπτή καν μια τέτοια συμπεριφορά, ως παρενόχληση, ως σεξισμός ή προσβολή.

Η Huffington Post δημιούργησε πρωτοσέλιδα tabloids με πρωταγωνιστές άντρες αντί για γυναίκες, προκειμένου να δείξει την γελοιότητα του θέματος. Με εξώφυλλο την Kim Kardashian το περιοδικό θα πουλούσε, με εξώφυλλο έναν άνδρα όμως θα αναρωτιόσουν τι είχε στο μυαλό του ο εκδότης όταν έδινε την αρχισυνταξία σε μια φεμινίστρια. Κατά πάσα πιθανότητα το sex ανάμεσα στους δύο και η σεξουαλική ταυτότητα αυτής θα «έπαιζαν» στο σενάριο.

Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο από όλα είναι η απάθεια. Αυτή η αδυναμία να αντιληφθούμε πως το πρόβλημα υπάρχει. Μπορεί ο κάθε αθκιασερός με σύνδεση και πληκτρολόγιο, να σχολιάσει οποιοδήποτε και να το κάνει με μένος, επιθετικότητα, αγένεια και αδιαφορία για το αποτέλεσμα και τις επιπτώσεις. Βεβαίως, οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης του ΄90 έκαναν την αρχή και με τη βοήθεια των social media βρήκαν άξιους μιμητές τους ευνουχισμένους, μισάνθρωπους που απέτυχαν στη πραγματική ζωή και έβαλαν σκοπό να καταστρέψουν μέσω της διαδικτυακής πραγματικότητας όσους περισσότερους μπορούν από αυτούς που δεν μπορούν διαφορετικά να φτάσουν.

Μπαίνει ο καθένας και γράφει τη μαλακία του με απίστευτη κακεντρέχεια, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν κάποιος θα χάσει τη δουλειά του, την ησυχία του, την αξιοπρέπειά του ή τη ζωή του.

Είμαι δημοσιογράφος. Χωρίς την ελευθεροτυπία, δεν θα είχα δουλειά, ούτε θα είχα γίνει όλα αυτά που συνθέτουν αυτό που είμαι Δεν κατάλαβα ποτέ και συνεχίζω να αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα στο να αντιληφθώ πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία ένα ανθρώπινο δικαίωμα τη στιγμή που καταστρέφουμε έναν άνθρωπο.

Η κριτική είναι επιθυμητή όταν είναι καλοπροαίρετη. Το trolling και το cyberbullying δεν ανήκουν καν σε αυτή τη κατηγορία. Πρόκειται για αδικαιολόγητα και αναίτια υβριστική, προσβλητική και μειωτική συμπεριφορά από κάποιον ανώνυμα σε κάποιον επώνυμα και είναι λάθος!