Με την παρούσα, η City Free Press εγκαινιάζει τη φιλοξενία πέντε συνολικά συνεντεύξεων με τους διεθνείς καλλιτέχνες που θα παίξουν στο The Afro Banana Republic, το φεστιβάλ που υπόσχεται να μας στείλει «έτη φωτός μακριά από την καθημερινή μας πραγματικότητα».

Φέτος, το ABR μας προσκαλεί στο «The Mothership», μια κοινότητα η οποία «έχει αναπτύξει ένα δικό της τρόπο ύπαρξης, επικοινωνίας, συνηθειών και τελετουργίας».

Τις συνεντεύξεις παίρνει ο Αντρέας Στυλιανού, ευρύτερα γνωστός στους μπανάνιανς ως Mr. Fox.

Κάνουμε αρχή με τον Sankt Göran από το Βερολίνο. 

Που είσαι αυτήν τη στιγμή και πώς περνάς τον χρόνο σου αυτές τις μέρες;

Είμαι στο διαμέρισμα μου στο Βερολίνο και προγευματίζω. Μόλις έχει χαλάσει το mac μου και γι’ αυτό σου γράφω από το παλιό μου PC που έχω από το 2004. Απίστευτο ότι ακόμα δουλεύει!

Μετακόμισα στο Βερολίνο πέρσι και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον περισσότερο μου χρόνο τον αφιερώνω στη μουσική, με το να γράφω τα δικά μου κομμάτια, να ασχολούμαι με τη δισκογραφική μου, την «The Free Spirit Society» και να ψάχνω για καινούρια (ή και παλιά) κομμάτια.

Πώς θα περιέγραφες τα σετ σου και τον ήχο σου;

Από τον καιρό που άρχισα να παίζω μουσική, πριν περίπου 12 χρόνια, ήμουν πάντα DJ της house. Πιστεύω όμως ότι κάπου μέσα στον ήχο μου ο κόσμος μπορεί να διακρίνει ότι έχω επίσης πολλή αγάπη για τη disco.

Ακόμα και όταν παίζω ένα σετ techno, υπάρχουν πολλά funky grooves κομμάτια που ξεσηκώνουν το πάρτι.

Βλέπεις τον εαυτό σου πρώτα ως DJ και μετά ως παραγωγό μουσικής, ή το αντίστροφο; Πώς καταφέρνεις να κρατάς την ισορροπία μεταξύ των δύο;

Λοιπόν, πρώτα βλέπω τον εαυτό μου ως DJ, αυτό είναι το lifestyle που έχω εδώ και μία δεκαετία. Ταξιδεύω συνεχώς μόνος μου, πάντοτε ψάχνοντας για καινούρια μουσική. Ταυτοχρόνως ανέκαθεν έπαιζα ή δημιουργούσα μουσική. Ακόμα δεν έχω γίνει αλχημιστής του ήχου στο στούντιο, μου παίρνει αρκετό χρόνο μέχρι να είμαι ευχαριστημένος με τον ήχο ενός κομματιού. Τελευταία όμως μπαίνω αρκετά στον ρόλο του παραγωγού, κυρίως όταν δουλεύω με τους καλλιτέχνες της δισκογραφικής μου για να βάλουμε τις τελευταίες πινελιές στα κομμάτια τους.

Νιώθω ότι η house και η ηλεκτρονική χορευτική μουσική γενικότερα έχει διευρύνει τους ορίζοντες της τα τελευταία χρόνια. Τι κατά τη γνώμη σου έχει αλλάξει και ποια μπορεί να είναι η κατεύθυνση αυτής της μουσικής σκηνής στα επόμενα χρόνια;

Αυτό είναι κάτι που συζητείται πολύ τελευταία. Νομίζω ότι αυτό που έχει αλλάξει είναι το κοινό. Η ηλεκτρονική μουσική, σε γενικές γραμμές, έχει αποκτήσει πολλούς καινούριους ακόλουθους τελευταία και πλέον απευθύνεται στις μάζες. Δύσκολοι καιροί για μια κλασσική rock n' roll μπάντα. Η χορευτική μουσική αυτού του είδους δεν είναι πλέον με κανέναν τρόπο εναλλακτική και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της σκηνής έχει γίνει πολύ εμπορική.

Για έναν πιο παλιό κλάμπερ και λάτρη της deep house σαν εμένα, αυτό είναι πολύ ανησυχητικό! Όταν είδα τρείς όχι και τόσο γοητευτικούς τύπους να υιοθετούν «τη φάση μου» και να ονομάζουν τους εαυτούς τους Swedish House Mafia έφαγα μεγάλο χαστούκι.

Από την άλλη, είναι επίσης πολύς ο κόσμος που βρίσκει τον δρόμο προς το Berghain και άλλα απίστευτα κλαμπ. Η πίεση που έχουν τέτοιου είδους «cool» χώροι αυτήν τη στιγμή είναι τεράστια και η ζήτηση για καλή underground ηλεκτρονική μουσική μεγαλώνει με τη μέρα.

Τι στυλ μουσικές ακούς στο σπίτι όταν δεν είσαι DJ;

Συνήθως πιάνω τον εαυτό μου να ακούει κλασικό disco-ish pop, όπως Eurythmics, The Cure ή Depeche Mode. Νομίζω υπάρχει ένας λάτρης των συνθεσάιζερ μέσα μου. Επίσης απολαμβάνω αρκετά να ακούω κλασικούς Αμερικάνους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές. Τελευταία ακούω πολύ Judee Sill, η οποία ήταν πάντα κάπως στη σκιά της Joni Mitchell. Έχει ένα απίθανο βάθος στους στίχους της και ταυτόχρονα κάτι πνευματικό. Ο Van Morrison είναι επίσης ένας από τους αγαπημένους μου και το Astral Weeks μάλλον είναι ο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών. Πολύ r'n'b επίσης. Λατρεύω τον The Dream και τις σούπερ φουτουριστικές παραγωγές του. Τρελάθηκα ακόμη αρκετά με τον Frank Ocean πέρσι. Πάντα πολύ Mary J Blige, και όταν είμαι στα κάτω μου γυρνώ στην Alicia Keys ή τους Sade. Γενικά είμαι λίγο χάλια στο να βρίσκω καινούρια μουσική για το σπίτι, μάλλον κάνω αρκετό απ’ αυτό με το Djing.

Ποιο είναι για σένα το πιο πολύτιμο αντικείμενο από τα υπάρχοντα σου;

Ε… οι δίσκοι μου φυσικά, όσο κλισέ και να ακούγεται. Δεν τους έχω καν όλους εδώ στο Βερολίνο, οι περισσότεροι είναι ακόμα στο Gothenburg και μου λείπουν αφάνταστα! Έχει πολύ ενδιαφέρον. Για κάποιο λόγο πάντα θυμάμαι πότε, που και πως αγόρασα τον κάθε δίσκο. Αυτό δίνει τη συναισθηματική αξία στην όλη φάση.

Φυσικά είναι και το προς το ζην μου, το εισόδημα μου. Μπορώ επίσης να πουλήσω κάποιους απ’ αυτούς στους δύσκολους καιρούς, χαχα, αστειεύομαι φυσικά! Τελευταία αγοράζω πολλούς μεταχειρισμένους δίσκους. Λατρεύω να ανακατεύω μέσα σε στοίβες χιλιάδων μεταχειρισμένων βινυλίων, όπου μπορεί να ακούσω καμιά εκατοστή και να καταλήξω να αγοράζω περίπου τρία-τέσσερα.

Πώς ένιωσες όταν σε προσέγγισαν τα παιδιά από το ABR για να παίξεις στο φετινό Φεστιβάλ και τι περιμένεις να βρεις σε αυτό;

Ήμουν σουπερ χαρούμενος που μου ζήτησαν να έρθω στο The Afro Banana Republic Festival και στο νησί της Κύπρου. Δεν έχει τύχει να έρθω ξανά και γουστάρω πολύ. Από ότι ακούω από φίλους στο Βερολίνο που έπαιξαν πέρσι στο Φεστιβάλ, περιμένω να βρω μια πανέμορφη ατμόσφαιρα και ένα ενθουσιώδες, διψασμένο κοινό. Έχω μεγαλώσει και εγώ σε έναν σχετικά μικρό τόπο και ξέρω πως είναι να μην υπάρχουν πολλά κλαμπ και ζωντανές μουσικές διαθέσιμες καθημερινά και ξέρω επίσης την ανυπομονησία που αυτό προκαλεί. Όταν κάτι συμβεί, απλά θέλεις να τα ζήσεις όλα, να μιλήσεις σε όλους και να χορέψεις σε κάθε κομμάτι σαν να μην υπάρχει αύριο. Νομίζω αυτού του είδους τα πάρτι και φεστιβάλ είναι τα καλύτερα, αυτά που γίνονται σε μέρη όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη.

Όπως αναφέρει και το όνομα του φεστιβάλ, το ABR δεν είναι απλά ένα φεστιβάλ μουσικής, είναι μια πολιτεία, μια ιδέα που έχει τις ρίζες της στα πρότυπα της κοινότητας ή μιας φυλής. Ποια τέσσερα στοιχεία θα επικρατούσαν στη δική σου ιδανική πολιτεία και πώς θα την ονόμαζες;

Χαχά. Στην πολιτεία μου θα επικρατούσαν μουσική, ταινίες, η εξερεύνηση του μυαλού και συζητήσεις. Θα ονομαζόταν «The Free Spirit Society»!

Πατήστε εδώ για να ακούσετε το τελευταίο ριλίζ του Sankt στο soundcould