«Είστε σίγουρες ότι υπάρχει έτσι χώρα;» ήταν η συνήθης αντίδραση φίλων και γνωστών στο άκουσμα της λέξης Κιργιστάν.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πρόσφατα ήταν και για μας ένας τόπος άγνωστος. Τα τελευταία, ωστόσο, δύο χρόνια η παρέα με τη Γκιουλζάτ και τον Τζιολντόν, ένα ζευγάρι Κιργίσιων, μας άνοιξε την όρεξη -η δική μου εξάλλου είναι πάντα σε ετοιμότητα- για εξερευνήσεις.
Γράφει η Βερόνικα Παύλου.
Φωτογραφίες: Chiara Milan, Βερόνικα Παύλου.
Δύο εβδομάδες σε τούτη τη σχετικά μικρή χώρα των «σταν» ήταν αρκετές για να πάρουμε μια γεύση από τις ομορφιές της. Και οι ομορφιές είναι αναμφισβήτητα πολλές.
Επιβλητικά βουνά με ολόχρονα χιονισμένες κορυφές, κοιλάδες όπου γιάκ και άλλα αξιοπερίεργα -για μας- ζώα βόσκουν αμέριμνα, τεράστιες λίμνες στα 4000 μέτρα, δάση πυκνά και φυσικά, αγέλες αλόγων παντού.
Τόπος όμως είναι ο άνθρωπος και στο Κιργιστάν η επαφή με τους ντόπιους είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού. Φειδωλοί με τα χαμόγελα και κάπως συγκρατημένοι στην αρχή, έτοιμοι όμως να δείξουν τη γνήσια, ουσιαστική φιλοξενία τους σε κάθε ευκαιρία. Οι επισκέπτες είναι σχεδόν ιεροί σε αυτά τα μέρη.
Στο μικρό χωριό Shamaldy Say, στο νοτιοδυτικό Κιργιστάν, κοντά στα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν, ζούμε μια από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες. Φτάνουμε πάνω στις προετοιμασίες για το Eid Bayram, τη μεγάλη γιορτή που σηματοδοτεί το τέλος του Ραμαζανιού.
Οι εξώπορτες των σπιτιών είναι ανοιχτές, σημάδι ότι περιμένουν επισκέπτες. Μέσα στο κάθε σπίτι το χαλί έχει στρωθεί με διάφορα κεράσματα: φρούτα, μέλι, ξηρούς καρπούς, μαρμελάδες, βουνά από τηγανητό ψωμί. Έχουν ετοιμάσει μεγάλες ποσότητες παραδοσιακού πιλαφιού με αρνί και το προσφέρουν στον κάθε επισκέπτη ξεχωριστά. Το τσάι στα φλιτζάνια μας ρέει άφθονο.
Σύμφωνα με την παράδοση, όσους περισσότερους επισκέπτες δεχτεί ένα σπίτι σήμερα, τόσο περισσότερο φαν, τόσο μεγαλύτερη η ευλογία για τους οικοδεσπότες και την οικογένειά τους.
Είναι πολύ εύκολο να γίνουμε και εμείς μέρος αυτής της γιορτής παρά το ότι δε μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα.
Πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι και τρώμε, τρώμε, τρώμε. Πώς να αρνηθούμε άλλωστε την ευλογία στα σπίτια των ανθρώπων;
Να μερικές εικόνες που φέραμε μαζί μας από το Κιργιστάν.
Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπισκέκ. Μονοκόμματη, μάλλον αδιάφορη αρχιτεκτονική
Στο Osh Bazaar στην πρωτεύουσα. Δαιδαλώδης, αχανής αγορά. Διαθέτει και του αλόγου το γάλα. Κυριολεκτικά.
Charcuterie από κρέας αλόγου στο Οsh Βazaar
Tοπίο στο μικτό χωριό Arslanbob όπου ζουν Ουζμπέκοι (πλειονότητα) και Κιργίσιοι. Διαθέτει ένα μεγάλο δάσος με καρυδιές.
Στα «δρομούθκια» του Αrslanbob
Μικροί Ουζμπέκοι ποζάρουν πρόθυμα
Πωλητής καρπουζιών, Shamaldy Say
Μνημόσυνο στο Shamaldy Say. Στην αυλή του σπιτιού στήνεται μια γιούρτα μέσα στην οποία οι γυναίκες της οικογένειας κλαιν το νεκρό ενώ οι άντρες κάθονται έξω. Οι φωτογραφίες, μας είπαν, είναι ευπρόσδεκτες.
Γιορτάζοντας το τέλος του Ραμαζανιού με διάφορα καλούδια
Η γιούρτα μας στη λίμνη Song Kul
Μικροί νομάδες στη Song Kul
Άλογα αμέριμνα, Song Kul
To παραλιακό μέτωπο της λίμνης Issyk Kul. Δημοφιλής καλοκαιρινός προορισμός για Ρώσους, Καζάκους και ντόπιους τουρίστες. Στο βάθος η χιονισμένη οροσειρά Tien Shan.