Ήταν πριν από έξι εβδομάδες, όταν η οικογένεια της 15χρονης Άρια αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Sinjar, καθώς πλησίαζαν οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Στο δρόμο, τους βρήκαν και τους σταμάτησαν.
«Μας ανάγκασαν να βγούμε από το αυτοκίνητο. Τα κορίτσια και οι γυναίκες χωρίστηκαν από τους άντρες, συμπεριλαμβανομένου και του 19χρονου αδερφού μου. Αλλά πήραν μόνο τα κορίτσια, σπρώχνοντας μας σε ένα μίνι βαν», διηγείται στο CNN. Από την Sinjar, η Άρια, η 14χρονη ξαδέρφη της και άλλα κορίτσια οδηγήθηκαν 120 χλμ. μακριά, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, τη Μοσούλη, που έχει καταληφθεί από τζιχαντιστές.
«Στη Μουσούλη προσπάθησαν να μας αλλάξουν θρησκεία. Μας είπαν: διαβάστε το Κοράνι μας. Μερικά κορίτσια είπαν ότι δεν πήγαν ποτέ σχολείο και δεν ξέρουν να διαβάζουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω το Κοράνι». Για περισσότερες από τρεις εβδομάδες, η Άρια έμεινε εκεί, υπό άθλιες συνθήκες. «Εκείνο το διάστημα, ένας Σεΐχης ήρθε και πήρε 20 κορίτσια. Ανάμεσά τους ήμασταν η ξαδέρφη μου και εγώ. Την ξαδέρφη μου τη βίασε. Φοβόμουν τόσο πολύ. Πολλές φίλες μου βιάστηκαν. Είναι δύσκολο να μιλάω για αυτό».
Στην ερώτηση, αν βιάστηκε και η ίδια, το 15χρονη κορίτσι κούνησε καταφατικά το κεφάλι και είπε: «Βλέπω συνέχεια τα πρόσωπά τους. Έχω εφιάλτες. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πώς εκτονώνονταν σεξουαλικά στα κορίτσια. Έχω δει και έχω περάσει πάρα πολλά».
Κάποια στιγμή, δυο στρατιώτες της ISIS πήραν την Άρια και μια φίλη της στην πόλη Fallujah. «Ήταν πολύ βρώμικοι και είχαν μακριά γένια. Ήταν πολύ ψηλοί και σωματώδεις. Ακόμα και άντρες θα τους φοβόντουσαν. Μας ανάγκασαν να τους παντρευτούμε, με την απειλή ότι θα μας κάνουν κακό αν δεν δεχόμασταν. Μας έδωσαν ένα τηλέφωνο για να πάρουμε τις οικογένειές μας και να τους πούμε ότι αλλαξοπιστήσαμε». Με αυτό το τηλέφωνο, πήραν κρυφά τον θείο της φίλης της, που γνώριζε ανθρώπους και ήταν πρόθυμοι να τις βοηθήσουν. Όταν οι μαχητές έφυγαν από το σπίτι, τα κορίτσια κατάφεραν να δραπετεύσουν.
«Στην αρχή, η φίλη μου κι εγώ σκεφτήκαμε να αυτοκτονήσουμε. Αλλά αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του θείου της φίλης μου για να δραπετεύσουμε. Είχε φίλους εκεί που μέναμε, αλλά δεν μπορούσαν να έρθουν σπίτι να μας σώσουν, έτσι σπάσαμε την πόρτα και περπατήσαμε περίπου μία ώρα μέχρι να φτάσουμε στο μέρος που συναντήσαμε τους ανθρώπους που μας περίμεναν. Μας πήγαν σε ένα σπίτι που ήμασταν ασφαλείς».
Αλλά όταν έσμιξε ξανά με την οικογένειά της, έζησε ένα νέο δράμα: «Δεν ήξερα ότι ο αδερφός μου είχε σκοτωθεί. Είχα μόνο έναν αδερφό και ήταν μόλις έξι μήνες παντρεμένος. Τον σκότωσαν μαζί με άλλους άνδρες, όταν με πήραν αιχμάλωτη. Τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Η μητέρα μου κοιμήθηκε όλο το βράδυ δίπλα στο πτώμα του αδερφού μου».
Η Άρια, αν και κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια των τζιχαντιστών, έχει ενοχές για τα άλλα κορίτσια που έμειναν πίσω: «Τις βίασαν γιατί δραπετεύσαμε. Αυτή ήταν η τιμωρία τους. Πήραν πιο αυστηρά μέτρα ασφαλείας για να μη μπορεί καμία άλλη να ξεφύγει».
