Καθώς οι σχετικές αναρτήσεις στο κυπριακό διαδίκτυο κυμαίνονται από θερμά μηνύματα υποστήριξης και συμπόνιας στο ανθρώπινο δράμα σε αγριεμένα σχόλια για «λαθρομετανάστες» και για «τους δικούς μας πολίτες που δεν βλέπει το κράτος», βρέθηκα στην Κοκκινοτριμιθιά για να σχηματίσω μια πιο σαφή αντίληψη του τι ακριβώς συμβαίνει, μετά από την κινηματογραφική διάσωση των 345 Σύρων προσφύγων από το ψαροκάικο που βούλιαζε ανοιχτά της Πάφου.

Θυμός λόγω της εξαπάτησης από τον μαφιόζο καπετάνιο και φόβος και απόγνωση για την επόμενη μέρα είναι, σύμφωνα με εθελόντρια ψυχολόγο, τα κυριότερα συναισθήματα των Σύρων προσφύγων.

«Οι ανάγκες εδώ είναι πολλές, μιλάμε για μια σοβαρότατη ανθρωπιστική κρίση, οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από τη χώρα τους για να γλυτώσουν τις ζωές τους. Μέχρι τώρα σημειώθηκε μια απόπειρα αυτοκτονίας από άνδρα που τελικά καθησύχασαν δύο εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού, έχουμε τους ασυνόδευτους ανήλικους, μια κυρία με λευχαιμία που εδώ και αρκετές μέρες είναι χωρίς ιατροφαρμακευτική αγωγή και πολλά, πολλά άλλα».

Ήμουν εδώ όταν έφτασε το πρώτο λεωφορείο την Πέμπτη τη νύχτα, συμπληρώνει. «Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να κατεβούν μόλις είδαν μέσα στο σκοτάδι το συρματόπλεγμα. Έχω λεφτά να πάω σε ξενοδοχείο είπε χαρακτηριστικά μία εξ αυτών ενώ μια άλλη κυρία έκλαιγε φωνάζοντας πως δεν θέλει να φυλακιστεί. Κανείς τους δεν επιθυμεί να μπει στη διαδικασία υποβολής πολιτικού ασύλου στην Κύπρο και να μείνει εδώ. Γνωρίζουν πως στην Κύπρο τα πράγματα είναι παντοιοτρόπως δύσκολα».

Μιλώντας στη συνέχεια με εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, διαπιστώνω πως σημαντικό ποσοστό αυτών των ανθρώπων που έχουν κυριολεκτικά ξεβραστεί από το κύμα στη χώρα μας δεν είναι η «φτωχολογιά της φτωχολογιάς που δεν είχε στον ήλιο μοίρα» αλλά άτομα που προέρχονται από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα της Συρίας, απόφοιτοι πανεπιστημίου και φοιτητές που ευλόγως δεν θέλουν να μείνουν στην Κύπρο αλλά να μεταναστεύσουν προς τη Βόρεια Ευρώπη.

Γνωρίζω τον «Σ», έναν 22χρονο φοιτητή αρχιτεκτονικής που δείχνει πολύ πρόθυμος να μου μιλήσει. «Θέλαμε να φύγουμε για να γλιτώσουμε πρώτα από όλα τις ζωές μας από τους βομβαρδισμούς και τις ρουκέτες που συνεχώς πέφτουν δίπλα από τα σπίτια μας».

Το να φύγεις από τη χώρα είναι πλέον στη Συρία η καθημερινή συζήτηση μεταξύ όλων σχεδόν των ανθρώπων, προσθέτει. «Χθες βράδυ δεν κατάφερα να κλείσω μάτι ενώ η μητέρα μου ήταν απαρηγόρητη και έκλαιγε συνέχεια. Όλοι μαζί ως οικογένεια πληρώσαμε σχεδόν 30,000 δολάρια για να φύγουμε να πάμε στη Σουηδία ή στη Γερμανία, μια χώρα που θα μπορούσαμε ίσως να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή».

Δίπλα κάθεται η λίγα χρόνια μεγαλύτερη αδερφή του, η οποία είναι απόφοιτος Ιατρικής και μόλις έχει τελειώσει την ειδικότητα της σε νοσοκομείο της Συρίας ως παιδίατρος. «Θέλουμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί, χρειαζόμαστε βοήθεια, στη Συρία δεν υπάρχει ζωή πλέον, φύγαμε από την κόλαση, δεν υπάρχει καθόλου ασφάλεια. Τρία χρόνια πριν αγαπούσα πολύ τη ζωή στη Συρία, είναι εύκολο νομίζεις να εγκαταλείψεις τον τόπο σου; Φύγαμε νύχτα χωρίς καν να αποχαιρετήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους».

Σε  σχέση με τους τζιχαντιστές του ISIS «τους φοβόμαστε πολύ, είναι και αυτοί ένας, μόνο ένας, από τους πολλούς λόγους που έπρεπε να φύγουμε για να γλυτώσουμε τις ζωές μας».

Τους ρωτώ πώς βρήκαν τα 6,000 δολάρια για το κάθε άτομο. «Πουλήσαμε ό,τι είχαμε, έπιπλα, τηλεόραση, υπολογιστές, δανειστήκαμε χρήματα από γείτονες και υποσχεθήκαμε εάν φτιάξουμε τις ζωές μας να τα επιστρέψουμε. Πουλήσαμε τα πάντα και βάλαμε τις ζωές μας σε ρίσκο όχι όμως για αυτό, όχι για την Κύπρο. Ευχαριστούμε τον καπετάνιο του κυπριακού πλοίου και τις κυπριακές αρχές. Εκτιμούμε και ευχαριστούμε πολύ την Κύπρο αλλά δεν είναι εδώ που θέλαμε να έρθουμε», καταλήγουν και οι δύο με απελπισία.

Η παιδική γωνια σε ρυθμούς «κανονικότητας»

Στα ίδια μήκη κύματος και τα όσα μου λέει ένας αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας που τυχαίνει να μιλά ελληνικά, αφού έζησε δέκα χρόνια στο παρελθόν στην Ελλάδα. «Σέβομαι τους Έλληνες και τους Κύπριους, τους γνωρίζω καλά, όλοι εδώ όμως θέλουμε να φύγουμε προς Βόρεια Ευρώπη, Σουηδία, Ελβετία ή Γερμανία» ενώ όσα συμβαίνουν με τους ισλαμιστές του ISIS «καμία σχέση δεν έχουν με έναν πραγματικό μουσουλμάνο».

Φεύγοντας, σκέφτομαι απλά πως όλα τα τόσο σοκαριστικά που είδα και άκουσα στην Κοκκινοτριμιθιά αποτελούν προφανώς μόνο ένα τυχαίο χιλιοστό από το μακελειό και τη φρίκη που περισσότερο από τρία χρόνια τώρα μαίνονται χωρίς σταματημό στην τόσο κοντινή μας χώρα.